Alle inzendingen over literatuur

'K BEN Brahman. Maar we zitten zonder meid. Ik doe in huis het een'ge, dat ik kan: 'k gooi mijn vuilwater weg en vul de kan; maar 'k heb geen droogdoek; en ik mors altijd. Zíj zegt, dat dat geen werk is voor een man. En 'k voel me hulploos en vol zelfverwijt, als zij mijn lang verwende onpraktischheid verwent met wat ze toverde in de pan…

Rotterdam, 2 juli 2004 Op een onbewoond eiland *********************** Altijd weer, lezers, droom ik daarvan: een breed wit wit strand, de caribisch blauwe zee, wilde bananenplanten, kokosnoten en een beetje vissen. De wereld is dan ver weg en ik ben alleen. Ja, alleen, d.w.z.: samen met Mousîle, een creoolse, die op d’r eigen manier…

Men gaat wandelen, men dat is: de moeder, het kindje van twee jaar in het kinderwagentje, de tante en Kareltje. Kareltje is vijf jaar oud. Het toeval, dat toevallig steeds een malheur pleegt te zijn, wil dat 'men' de dame-handelaarster in ballonnetjes ontmoet. Moeder wenkt. Het kindje in het kinderwagentje krijgt een ballon. 'O niet zo'n grote…

Als het zonnetje een poging onderneemt om de serre van mijn stamcafé te hullen in een bescheiden lentesfeertje, neem ik er plaats met mijn twee jongste dochters. Zij blieven warme chocolademelk met slagroom. Ik prefereer een vers getapt pilsje. In mijn hart prijs ik me diep gelukkig, het is tenslotte niet iedereen gegeven om van een dergelijk moment…

Met mijn benen in de fietstassen en mijn armen stevig om haar middel, zit ik bij mijn moeder achterop de fiets. Nu ik zeven jaar ben, mag ik voor het eerst mee naar de bibliotheek. Want ik kan al lezen! En dat vind ik véél leuker dan met poppen spelen. Als we er zijn en ze mij van de fiets tilt, pak ik snel haar hand en samen lopen we naar binnen…

Ik woon bij 'n banketbakker. -- Ik eet nooit van die dingen, zei de juffrouw, en zij wees op de taartjes, want u begrijpt, m'nheer, als men 't zelf maakt, en zo altijd daarbij is, en die dingen altijd zo voor z'n ogen en onder de neus heeft, dan begrijpt u... nietwaar, m'nheer... ik eet liever ham... maar van die dingen eet ik nooit, weet u? Ik zei…

‘Wùùùùuu-lum!’ Verdomme, dacht Willem. Verdomme. Moeder hield niet van muziek. Aan haar monopolie op herrie mocht niet getornd worden. In het beste geval had ze hem geroepen om hem daarop attent te maken. Mogelijk ook vond ze het nodig om hem geheel te beroven van zijn studie en moest hij een of andere vreemde boodschap voor haar doen, een volle zak…

In de keuken was zijn moeder in de weer met het voorbereiden van de voedertijd. De vier tekkels liepen om haar heen te draaien, en de golden retriever liet vanuit de bijkeuken met haar gejank horen dat ook zij vol ongeduld wachtte. De inhoud van de etensbakken zag er smerig uit. Ze brak juist rauwe eieren over de brei van vlees en doorweekt brood en…

Het hemeldek strekte zich uit in vaalwitte effenheid en zat potdicht. ‘Wat een prachtige lucht, Mam!’ Wies zat met haar lange dunne benen opgetrokken tegen zich aan op het keukenstoepje in de opening van de deur naar de tuin. Zij vond het heel prettig om daar naast haar moeder te zitten terwijl deze de aardappelen schilde. Voorzichtig, niet met een…

Kort geleden hoorde ik de schrijver Springer (die ik overigens niet ken en van wie ik nog nooit wat gelezen heb) op de radio zeggen dat een schrijver er altijd aan moet denken dat hij de lezer niet mag vervelen en dat hij of zij daarom zo kort en bondig mogelijk moet schrijven. Nu ben ik geen schrijver en verstand heb ik er niet van, maar het komt…

(column van (oud)weerman Henk van Dorp, van wie we toestemming kregen af en toe een column van zijn homesite te plaatsen) Ik ben gezegend met twee wolken van dochters. (Mensen die zeggen 'Ik heb twee kinderen' verdienen het met argwaan te worden bekeken.) De oudste lijkt in nogal wat opzichten op mij: type duursporter; moeilijk op gang komend maar…

Laatst nog een film teruggezien op video: Hamburger Hill, uit 1987 als ik me niet vergis, van ene John Irvin. Een Vietnam-epos met zeer harde, realistische oorlogsscènes. Amerikanen zitten al een tijdje op verkeerd grondgebied hun strijdlust bot te vieren. Blijkt er nog ergens een heuvel te zijn waar de Vietcong, zich thuisvoelend, heeft ingegraven…

Graag wil ik als een soort postuum eerbewijs aan Simon Carmiggelt (1913-1987) het volgende verhaal van hem plaatsen uit de bundel 'Later is te laat' uit 1964. Overigens is de keuze van dit verhaal betrekkelijk willekeurig, want al zijn verhalen zijn juweeltjes en voltreffers. Naar mijn mening is Carmiggelt 15 jaar na zijn dood nog steeds de ongekroonde…

KOST EN INWONING Leegte Zwarte leegte koude eenzaamheid tranen van ijs vallen op een gebroken hart Een beving, een rilling een windvlaag door mijn kille lichaam Starend in het niets snakt mijn ziel naar adem gevangen voel ik mij Geketend in de boeien van het alleen zijn kruip ik diep in mijn schulp Tijdloos en kleurloos een gapend…

Ik houd van het proza, dat als een man op mij toekomt, met schitterende ogen, met een luide stem, ademend, en met grote gebaren van handen. Ik wil de schrijver er in zien lachen en schreien, horen fluisteren en roepen, voelen zuchten en hijgen. Ik wil, dat zijn taal als een tastbaar en klinkend organisme voor mij opdoeme, ik wil dat, als ik hem lees…