Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Op een onbewoond eiland

Rotterdam, 2 juli 2004


Op een onbewoond eiland
***********************

Altijd weer, lezers, droom ik daarvan: een breed wit wit strand, de caribisch blauwe zee, wilde bananenplanten, kokosnoten en een beetje vissen.
De wereld is dan ver weg en ik ben alleen.
Ja, alleen, d.w.z.: samen met Mousîle, een creoolse, die op d’r eigen manier daar ook maar wat alleen is.
Ik vis dan natuurlijk wel wat extra, voor haar, want ze is niet vegetarisch echt.
Maar we doen net alsof ik dat niet opzettelijk doe, want dat geeft weer die afhankelijkheid en al dat gezeur.

Kijk, in die verpestende wereld die we ontvluchtten, werd ik zonder redelijke reden zoveelste graad chemisch gecastreerd.
En ik zeg nu niet dat Mousîle daar niets mee kan, maar je moet er natuurlijk wel mee leren omgaan.
Ben ik eerlijk, maar ik verklap het alleen de lezer even (Mousîle mag het niet weten), dan zie ik daar voor Mousîle toekomst, bezigheid.
De Liefde daagt haar daar uit, maar een soort fijne Liefde, iets subliems.

Nu vindt Mousîle ook niet dat zij helemaal ergens anders moet slapen, ’s nachts, dat gaat ook haar te ver.
Dus ze slaapt nu op laten we zeggen een 10 tien meter van mij af.
Zij bracht dan die dag een kokosnoot en een paar bananen in en ik een paar vissen.

De avond valt dan rap over ons heen en er brandt een vuurtje.
Dan zitten we natuurlijk gewoon genoeglijk dicht bij dat vuurtje wat bij elkaar.
Als teder van afstand in het vriendelijke, zij op laten we zeggen een 75 cm van het vuurtje en ik dan ook op die afstand wat bij haar in de buurt.
De maan schijnt dan al, en ook de sterren geven geen krimp.
En het rustige geluid van de zee op het strand geeft ons het hart van levende natuur.
We begrijpen allebei dat er iets grotesk is aan alles wat we zeggen daar, want gelijkgezind zijn we heus mens, en dat is meer dan kosmische berusting als ook maar alleen aardenatuur.
We zijn elkaars type niet, maar we houden wel van elkaar al.

Een kokosnoot vinden die dag was nog niet zo gemakkelijk geweest, zegt Mousîle, het moet maar weer eens stormen dan valt er weer wat naar beneden.
Ik had vandaag ook niet zomaar direct beet, zeg ik.
We kijken in het vuur dat brand geeft aan woorden die wij alleen voelen.
We zijn veel stil samen, om het onmiddellijke van het geven.
Mousîle is geen domoor, zij deed universiteit, maar door een mislukte inwendige operatie werd ze onvruchtbaar en toen ging ze haten.
En toen merkte ze dat de haat haar in haar vlees zoende om het brakke.
En toen ging ze in haar cerebraliteit veel te overdreven belijden.
De haat haar vlees werd zij geest gemeen.
Maar zo wilde ze niet zijn, ze wilde de Liefde, toch.
En toen kocht ze een zeiljacht en vroeg mij mee te gaan als bemanning, want ik sliep altijd als loze zwerver op een pier van de jachthaven aan de hemel gelaten.
En toen leden we schipbreuk.
En zo spoelden we dan samen aan op dat eiland.

We ontdekken elkaar niet al te vorsend, we zijn daar voorzichtig mee.
We geloven in de Liefde, dat hebben we allebei, en een mens maakt zo snel een fout.

Mousîle is gek op barracuda, en altijd hoop ik dat ik die aan de haak heb.
Maar ze mag het dus niet weten dat ik dat hoop, want we moeten voorzichtig zijn.
Als we ooit straks elkaar omarmen moet alles zeker zijn.
En ergens hebben we er ook eerbied voor, dat afstandelijke om het wezen.
We zijn mensen, natuurlijk, en dat willen we allebei zo duidelijk houden.
Op dat onbewoond eiland willen we allebei juist niet beest worden.

We zijn elkaars type niet, maar we geloven in de Liefde, we zijn voorzichtig.
Teder in het heerlijke van elkaar levend zoeken.

Die nacht sliep ze op ongeveer 4 meter.
Het was ook een fijne avond geweest.
Een avond met een kleine barracuda en een kleine kokosnoot.
En kleine woorden.
Fijne woorden.

Zo op zo’n onbewoond eiland is er type enig samen.
Het innige is zonder ja een hopeloos geweten en met ja een heerlijke cultuur.
Wakker worden en been van jouw gebeente en vlees van jouw vlees weten is in het Paradijs de rede.
Er is ‘heden’ om het Paradijs!


Kasper Kracha van de Mancha

Schrijver: K.Kracha van de Mancha, 2 juli 2004


Geplaatst in de categorie: literatuur

1.9 met 7 stemmen 785



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)