Ik wil een boek schrijven XV
- Dat geldt voor elke carrière. Maar bloed kruipt waar ‘t niet gaan kan.
Om nog terug te komen op de theorie van Bourdieu: “esthetische onzekerheid leidt tot een hoge waardering van vernieuwingen.” Moet ik hier lezen dat schrijvers bewust vernieuwen om hun eigen bedenksels waardevol te maken? Uiteindelijk beslist het publiek toch wat goed is. Althans, tot die conclusie kwamen we samen.
- Ik ben eerder geneigd om de schrijver dat te laten bepalen. Wat niet inhoudt, dat hij onbeperkt zou moeten vernieuwen.
Ik wilde nog zeggen, dat ook schrijvers aan marketing doen. Echt van belang wordt dat overigens pas, als ze belangrijk zijn geworden op de Nederlandse schrijversmarkt. Regelmatig zie je schrijvers signeren in boekenwinkels. Je ziet ze ook steeds vaker op televisie. Als je het mij vraagt, omringt een groot marketingcircus de hedendaagse betekenende schrijver. wellicht aangespoord door de uitgeverswereld, die er brood in ziet.
- De schrijver zelf laten bepalen? Dat zouden ze wel willen.
Dictators doen hetzelfde in de politiek. Je ziet wat er van komt. Bij schrijverij zou je kunnen denken aan vervolging van de concurrentie. Nee, laat dan het oordeel van het publiek maar zegevieren.
- Ik bedoel dat een schrijver zich niet teveel moet aantrekken van de nukken van het publiek. Als zijn pennenvruchten niet meteen aanslaan, moet hij niet het vertrouwen in zichzelf verliezen.
Ik kwam laatst in de Vroom & Dreesman. Er stonden drie boeken van Dan Brown in de V&D top-10: De Da Vinci Code, het Bernini Mysterie en het Juvenalis Dilemma. De Da Vinci Code is bij mijn weten in Nederland als eerste van de drie uitgekomen en het Juvenalis Dilemma als derde. Maar toen ik de data van de eerste druk vergeleek, bleek de volgorde van ontstaan precies andersom. Zo stamt Het Juvenalis Dilemma al uit de vorige eeuw. Het laatste boek heeft de andere twee in zijn succes meegezogen.
Waardering is een multi-dimensionaal proces.
- Volgens mij zijn schrijvers, zelfs degene die van zichzelf denken dat ze het zijn, in hun eigen dunk en overschatting het kwetsbaarst. Val een willekeurige schrijver aan op zijn creaties of de poppen zijn aan het dansen.
- Nee, nee ;-( dat geldt in het algemeen. Het heeft met menszijn te maken. Wie wil geen erkenning voor wat hij goed kan? Of denkt te kunnen. Natuurlijk zijn mensen kwetsbaar als ze zich vergissen in hun capaciteiten. Natuurlijk doet het pijn als iemand merkt te falen. Mag het, dat iemand zijn ideeën en fantasieën verdedigt? Als hij het namelijk niet doet, dan lijkt het net alsof hij niet gelooft in wat hij schrijft. Dan komen zijn gedachten zonder ziel te zitten, zonder inhoud.
- Ja, je hebt gelijk.
Ik was vandaag nog even in de stad. Op het Leidsche was er weer een flinke toeloop bij drie acrobaten. Op mooie zomerdagen kunnen ze er met hun drietjes toch maar lekker van leven, denk ik. Ze treden om het uur op, elke keer staat er een grote kring omheen. Zes optredens per dag? ’t Is een combinatie van clownacts en acrobatiek. Zelfs het GVB wordt bij hun optreden betrokken.
- Dat vinden mensen schitterend ja. Op straat kom je zoveel leuke dingen tegen. Ik heb zelf eens met de gedachte gespeeld om als standbeeld op de Dam te gaan staan. Maar ja, ik heb een goed betaalde baan, het is er nooit van gekomen. Volgens mij leer je in de rol van straatartiest hoe identiek mensen reageren. Het mes snijdt dan aan twee kanten.
- Maar ik vind het niks als ik op een terras op het Rembrandtsplein zit, dat er elk kwartier een andere muzikant een lied komt kwelen. En dat de hele zomer lang. Zo heb je ook schrijvers, die beter kunnen opzouten. Ze vallen de lezer alleen maar lastig.
- Misschien ben ik er wel zo een. Maar goed, ik heb de proef nog nooit op de som genomen. Ik heb altijd voor mezelf geschreven, wel met het idee om ooit de stap te wagen. Maar ik denk dat ik bang ben voor de waarheid. Wat dat betreft ben ik minder ver gevorderd dan straatartiesten. Een zekere faalangst speelt me ook parten in mijn dagelijks werk. Vaak zie ik van die succesfiguren, die hun status aan een strakke kop te danken hebben. Als je ziet hoe ze werken of hoort wat ze zeggen, dan denk ik: Is dat nou de crème de la crème?
- Vergis je niet, het onderbuikgevoel is een niet weg te denken factor, zelfs waar je strakke overweging en duidelijk beleid zou verwachten. Wat dat betreft kun je in de natuur leren hoe je van je af moet bijten: zonder remmingen, het recht van de sterkste.
- In de menselijke samenleving spelen altruïsme en denkkracht de grootste rol. Als je denken een kracht noemt en naasten liefde een natuurlijk geëvolueerd principe, dan heb je gelijk ja.
- Mensen denken dat ze boven de natuur staan. Dat is natuurlijk lariekoek. Wat dat betreft moet ik aan dat eiland denken, waar een slangensoort toevallig terecht kwam door scheepsbewegingen, als zwarte passagier. Ze vraten alle beesten op, totdat ze de hongersdood moesten sterven.
- Ik denk dat niet. De biologie ook niet meer. Frans de Waal heeft allerlei menselijk gedachte eigenschappen aangetoond bij onze naaste verwanten, de Chimpansees. Ook bij andere apen en diersoorten zijn altruïstische eigenschappen geëvolueerd. Er blijven maar weinig eigenschappen over, die strikt menselijk zijn. Maar, het evolutionair succes van homo sapiens sapiens valt moeilijk te ontkennen. En dat schijnt hij toch aan zijn hersenvolume te danken te hebben.
- Of de mens zo succesvol is, moet wat mij betreft nog blijken. Op de geologische tijdschaal gemeten, komen we net kijken. En met deze voortgang zijn we binnen een paar geologische minuten alweer verdwenen ook.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: literatuur
Schrijvers motieven
808
Geef je reactie op deze inzending: