Alle inzendingen over literatuur

Het hemeldek strekte zich uit in vaalwitte effenheid en zat potdicht. ‘Wat een prachtige lucht, Mam!’ Wies zat met haar lange dunne benen opgetrokken tegen zich aan op het keukenstoepje in de opening van de deur naar de tuin. Zij vond het heel prettig om daar naast haar moeder te zitten terwijl deze de aardappelen schilde. Voorzichtig, niet met een…

Kort geleden hoorde ik de schrijver Springer (die ik overigens niet ken en van wie ik nog nooit wat gelezen heb) op de radio zeggen dat een schrijver er altijd aan moet denken dat hij de lezer niet mag vervelen en dat hij of zij daarom zo kort en bondig mogelijk moet schrijven. Nu ben ik geen schrijver en verstand heb ik er niet van, maar het komt…

(column van (oud)weerman Henk van Dorp, van wie we toestemming kregen af en toe een column van zijn homesite te plaatsen) Ik ben gezegend met twee wolken van dochters. (Mensen die zeggen 'Ik heb twee kinderen' verdienen het met argwaan te worden bekeken.) De oudste lijkt in nogal wat opzichten op mij: type duursporter; moeilijk op gang komend maar…

Laatst nog een film teruggezien op video: Hamburger Hill, uit 1987 als ik me niet vergis, van ene John Irvin. Een Vietnam-epos met zeer harde, realistische oorlogsscènes. Amerikanen zitten al een tijdje op verkeerd grondgebied hun strijdlust bot te vieren. Blijkt er nog ergens een heuvel te zijn waar de Vietcong, zich thuisvoelend, heeft ingegraven…

Graag wil ik als een soort postuum eerbewijs aan Simon Carmiggelt (1913-1987) het volgende verhaal van hem plaatsen uit de bundel 'Later is te laat' uit 1964. Overigens is de keuze van dit verhaal betrekkelijk willekeurig, want al zijn verhalen zijn juweeltjes en voltreffers. Naar mijn mening is Carmiggelt 15 jaar na zijn dood nog steeds de ongekroonde…

KOST EN INWONING Leegte Zwarte leegte koude eenzaamheid tranen van ijs vallen op een gebroken hart Een beving, een rilling een windvlaag door mijn kille lichaam Starend in het niets snakt mijn ziel naar adem gevangen voel ik mij Geketend in de boeien van het alleen zijn kruip ik diep in mijn schulp Tijdloos en kleurloos een gapend…

Ik houd van het proza, dat als een man op mij toekomt, met schitterende ogen, met een luide stem, ademend, en met grote gebaren van handen. Ik wil de schrijver er in zien lachen en schreien, horen fluisteren en roepen, voelen zuchten en hijgen. Ik wil, dat zijn taal als een tastbaar en klinkend organisme voor mij opdoeme, ik wil dat, als ik hem lees…