Alle inzendingen over familie

Eens schonk je mij het schilderij met de vogels (zijn het kraaien; zijn het raven?) omdat je vermoedde dat het mijn lievelingsvogels zijn. Als kind naast jou observeerde ik de dieren al graag. Nu, ten tijde van onze felle strijd die ik zozeer had willen vermijden, wekken de afbeeldingen mijn...

Mijn broer wacht al op mij. In de verte zie ik zijn gestalte vóór de glazen deur die zijn armzalige appartementje begrenst als danst hij een mallotige, onzinnige dans, ten teken van zijn krankzinnigheid. Ik heb paaseitjes voor hem gekocht; kleine eitjes, omhuld door een paars, glanzend papiertje...

‘Opa, mag ik even langskomen; ik moet je wat vragen.’ ‘Oei, moet je daar voor langskomen, jongen? Dan moet het wel erg belangrijk zijn.’ ‘Nou opa, ik moet een interview maken voor school en dat moeten we allemaal doen met een oud persoon met levenservaring. Een opa of oma of een oude...

Daar, op het oude Korvelplein, onder die lantaarn, voor die kerk, die gelardeerd was met heiligenbeelden, vond, zoals men beweert in de familie, hun eerste ontmoeting plaats. Ze waren mijn goede grootmoeder en grootvader. Zij was onderwijzeres, hij had een zaak in huishoudelijke artikelen. De drie...

Haar schitterende uitstraling, charmes en schoonheid; geen verdiensten maar een pluspunt en haar trots springen de beschouwer in het oog vanaf de portretfoto.... Zoals mijn vader, de man die zij huwde, het "Aude sapere" en de "Clarté Francaise" hoog in het vaandel droeg, zo was haar devies:...

In vroeger dagen, namelijk de vijftiger jaren van de vorige eeuw, bevond het halfcirkelvormige Boerhaaveplein zich nog aan de voet van de Spoorlijn die tot op de huidige dag Tilburg met onder meer 's-Hertogenbosch verbindt. De straten in de omgeving die het oude ziekenhuis omcirkelden waren, als...

Hij was een internist die bij uitstek hart had voor zijn patiënten. Twee keer per jaar bezocht ik hem in het gezelschap van mijn bejaarde moeder wier zware lichaam ik voortduwde in de rolstoel. Bij Hem en alleen bij Hem, die ze als niemand anders vertrouwde en waardeerde, vloeide het verdriet van...

De kwetsbare beentjes van de lieflijke baby rusten op de schoot van de moeder, die het meisje dat haar dochtertje is boven alles ter wereld liefheeft. We schrijven vijftiger jaren van de vorige eeuw. De moeder draagt een ouderwetse zijden jurk. De vader aan haar zijde kijkt met liefdevolle en...

Nooit van tevoren heb ik geweten dat het zo zou gaan verlopen. Mijn lange schoolcarrière was tenslotte ten einde gekomen en mijn trotse ouders mochten in de gymzaal de diploma-uitreiking bijwonen. De scholieren paradeerden langs de langgerekte tafel en schudden de leraren de hand en ik was een van...

Oh give me a home Were the buffalo roam Were the dear and the antilope play Were seldom is heard A discouraging word And the skies are not cloudy all day (Frater Nicasio) En zo kwam mij onlangs ter ore dat in het door de Natuur zo rijk begiftigde areaal, in de Herbertusbossen, een wolf...

In de bloemenzaak zijn enkele heren druk bezig met het samenbinden van boeketten die ongetwijfeld dienen om vriendschap of liefde kracht bij te zetten. Razendsnel en uiterst handig schrapen zij met een mesje de bladeren van de kwetsbare stelen en voegen de bloemen bij hun "soortgenoten" zodat het...

Op de oude zwart-witfoto uit de veertiger jaren, die nog altijd mijn slaapkamer siert, staan ze afgebeeld: mijn oma en opa (die koperslager was en die ik nooit gekend heb) en mijn vader en zijn twee broers naast de zus die het leven nooit heeft kunnen dragen. De broers dragen voor de foto hun nette...

(zie ook gezellig) Het zijn nog drie dagen voor kerst en ik vertel mijn vrouw dat ik morgen even bij Freerk en Ria aanga. Ik heb een paar kerstkransen gekregen en ben niet van plan die dingen op te eten – veel te machtig en te zoet. Mijn vrouw kwam dan ook met het voorstel om ze maar mee te...

Op een stoel, haar hoofd achterover, mond open, zit mijn moeder, diep in slaap. Haar eens zo strakke coupe in een warrige kuif. Ze schrikt wakker. Met slaperige glimlach, haar ogen half dicht kijkt ze naar ons. Ze probeert op te staan. Op haar zwarte broek vlak bij haar kruis zitten witte vlekken....

Deze keer had ik het mooie "Memory"-spel meegebracht voor hem, voor mijn arme broer. Ik had het aangeschaft in de Kadoshop van ons Textielmuseum, waar je een keuze kunt maken uit tal van exclusieve artikelen, zoals fraai gedessineerde theedoeken, origineel geïllustreerd briefpapier en nog veel...

Op het kleine meubelstukje; het kleine tafeltje met de witgelakte stangen en de glazen platen dat mij zo dierbaar is en dat mijn goede, sinds lang overleden moeder mij eens schonk, staat sinds jaar en dag een roestbruin, metalen kistje... Het kistje bevat nog altijd pakjes met geurige tabak, die...

Het is in feite toch wel wonderlijk hoe sinds jaar en dag in vele cafés en restaurants het suikerzakje circuleert.... En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein,...

Na twee dagen ontvang ik het verlossende woord per telefoon. De vrouw van de GGD wil zoon ook spreken. ‘Yes!’ roept hij schor, waarna een hevige hoestbui volgt. ‘We zijn alleen verkouden!’ Na deze opluchting wil ik boodschappen doen. Ik nies drie keer, snuit mijn neus. Hoe ga ik mijn...

Mijn broer ontving mij hartelijk. Hij pakte me bij de hand en liep enthousiast op zijn "speelgoedkast" toe, een kleine muurkast waarin hij zijn schamele spulletjes bewaart en noodde mij met hem een spelletje "Memory" te spelen. Hij legde de kaartjes met de kleurige afbeeldingen omgekeerd op...

Er komt een tijd, dat bepaalde dingen gewoon aan vervanging toe zijn en zo is onze slaapkamer het eerst aan de beurt, dat mag ook wel het is tenslotte vijftien jaar geleden dat er iets mee gebeurde maar ja, je slaapt er alleen maar, toch? We zijn op een wankele leeftijd dat die acties gewoon niet...

De achternaam van mijn oma van moederszijde is Abbring. Zij heet Fennechien Abbring en zij is in Onnen geboren. Vlakbij Haren. Vlakbij Groningen-Stad. Janine Abbring is op 5 februari 1976 in Groningen-Stad geboren. Zij is opgegroeid in Roden, net als Ellen ten Damme. Later ging Janine met haar...

"Kan hij praten?" vroeg men mij. "Nee", moest ik antwoorden. "Hij kan niet praten, hij stoot klanken uit". De gave van de bevrijdende taal, van zozeer allesoverheersende betekenis voor de mens, de heilzame gave van het formuleren, van de eventueel poëtisch of literair getinte uitingen; ze...

De lange, lange jaren zijn voorbijgegaan, voorbijgegleden en wederwaardigheden, ziekten, ongelukken en rampspoed zijn over ons gekomen maar Hij was er altijd, geruisloos, stilzwijgend, op de achtergrond; in de inrichting; onze broer Matthias.... En nog gisteren greep hij mijn hand; nog gisteren...

Het kleine restaurant aan de Noordstraat ademt een Franse sfeer en Franse lang-vergeten chansons weerklinken er. Een nieuwe dag scheen aangebroken en een onverwacht lente-achtige atmosfeer hing in de lucht, die scheen te duiden op de voorspoed, zo lang al verwacht, die was uitgebleven en waarom...

De jeugd van tegenwoordig!.. Vanuit elke generatie wordt er geklaagd over de jongeren. Steevast gevolgd door ..In mijn tijd was het wel anders! Ik geloof er niet zoveel van. Zo snel gaat de evolutie namelijk niet. Miljoenen jaren om te komen waar we nu zijn als mensen, dus het lijkt me sterk dat de...

Het was een zomerdag in de zomer van mijn zevenenzestigste levensjaar, laat in mijn leven nog geschonken door een Onbekende, die op onvoorspelbare en kennelijk onverantwoordelijke wijze neemt en geeft. We naderden het huis, de boerderij, mij van zovele gelegenheden zo bekend; het huis met het...

Aan de oude Oisterwijkse Baan, die zich in een bocht kronkelt tot aan het zwarte water van het Wilhelminakanaal, door bruggen overspannen, op huisnummer eenennegentig, was het ouderlijk huis van mijn sinds lang overleden moeder. Van daaruit trouwde zij en de bruidsfoto toont haar, gekleed in het...

Ik bewaar nog altijd de icoon waarop afgebeeld een lieflijke Madonna met kind in tedere omhelzing uit de erfenis van een honderdjarige tante die voorgoed rust op het idyllisch aandoende kerkhof aan de Kloosterstraat. Ze noemde zich onze liefhebbende tante, maar spaarzaam en sporadisch bezocht de...

Mijn neef was leraar Frans, destijds. Pas jaren later heb ik begrepen dat hij een gerespecteerd docent moet zijn geweest. Ik kan niet meer nagaan hoe zijn passie voor de Franse cultuur ontstond. De zwartgallige liedjes van Juliette Gréco of de pretentieuze liefdesklachten van Françoise Hardy, dat...

De meneer in ons gezellige, nieuwe postkantoor aan de Hasseltstraat droeg een elegante "spuugkuif" en in de borstzak van zijn shirt een smartphone en een nutteloze balpen. Verspreid in de zaak lagen en hingen agenda's en kantoorartikelen en er stond een molen met kleurige wenskaarten om vrienden...