De verboden waarheid.
Deze moeder lijkt het leven te zien als een spel waarin mensen slechts pionnen zijn zonder gevoelens, zonder een eigen wil en overtuigingen. En die pionnen dicteert zij zonder gewetensbezwaar. Als het haar uitkomt hen te prijzen, doet ze dat, als het haar uitkomt hen te vernederen doet ze dat. Als het uitkomt de een tegen de ander op te zetten, doet ze dat. Alles draait om het doel dat zij heeft vastgesteld voor zichzelf en waar de ander bruikbaar of onbruikbaar in kan zijn. Als er iemand dat doel in de weg loopt, dan zijn alle middelen geheiligd om haar doel te bereiken.
Zij mag zeggen wat ze wil, het wordt automatisch vergeven in de loyaliteit die van kinderen wordt verwacht ten opzichte van hun ouders. Wie klaagt over zijn ouders is niet volwassen volgens deze maatschappij. Op deze manier kan een vrouw als mijn moeder rustig haar gang gaan, levens verwoesten en er ook nog applaus voor krijgen.
Tot mijn dertigste ben ik bang geweest dat mijn vader mij zou komen halen met de boodschap dat ik op moest houden te doen alsof ik volwassen was, want dat was ik niet. Moeder maakte zich bezorgd om mij. Ik moest gewoon naar huis komen.
Een vriend heeft me verteld dat mijn ouders geen zeggenschap meer over me hadden omdat ik meerderjarig was. Dat verdreef die angst.
Of ik nu beeldend kunstenares, danseres, schrijfster of een moeder van twaalf kinderen zou zijn geweest, heden weet ik, dat mijn moeder elke ontwikkeling én succes in mijn leven had geblokkeerd en afgebroken wat mij lief was. Dat kon ze doen via mijn, met onterechte schuldgevoelens beladen en verwarde hart, én met de samenleving als haar bondgenoot.
"Jij hebt niets bereikt!"
De laatste keer dat ik schuldbewust met haar door één deur probeerde te gaan, parkeerde zij een erfenis van mijn - in 2003 overleden - vader, op haar naam zonder mij te betrekken in deze zaken. Ze dreigde mij met de dood. En dan in 2010 zoekt ze contact met mij omdat ze iets belangrijks te vertellen heeft.
Ze heeft berouw.
Geplaatst in de categorie: familie