Het berouw.
Vervolg op 'De verboden waarheid'.
De dood heeft drie keer mijn pad gekruist.
Als eerste toen ik een pasgeboren baby was. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis en moeder meldde dat ik niet wilde eten. Maar haar baby had honger. Moeder had me verwaarloosd.
De tweede keer door anorexia gecombineerd met alcohol. Ik woog 46 kilogram met een lengte van 1,66 meter, toen de huisarts met het ziekenhuis begon te dreigen. Ik was twintig.
De derde keer dat de dood mijn pad kruiste was door een doodsbedreiging van mijn moeder: "Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal, dooien vallen, ook als jij dat bent." Ik was om nabij de vijftig.
Ergens rondom 2007, opende ik mijn e-mail en vond een briefje van mijn moeder met één zin: 'Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.'
Duidelijker kan ze haar haat tegen mij niet onder woorden brengen. Ik stuurde de brief naar mijn pastoraal werker in de verzekering dat nu toch wel bewezen was dat mijn voortdurende beklag over mijn moeder grond had.
Hij schreef terug: 'Vraag eens aan je moeder of ze weet hoe dit voor jou voelt.'
Ik dacht: daar doet mijn moeder niks op uit! Het kon mijn moeder niets schelen wat ik voelde, zo ben ik opgevoed.
Na drie weken dacht ik: laat me het eens proberen. Dus schreef ik dezelfde tekst naar moeder. Moeder zweeg. De pastoraal werker zweeg ook.
Omdat er verder niets gebeurde en ik die tekst niet in mijn postvak wilde hebben, heb ik de e-mail weggegooid.
Wat een vrijheid hebben vrouwen om levens kapot te maken!
Het berouw.
'Als je niet reageert', melde ze per e-mail, 'probeer ik het langs een andere weg'. Moeder had iets heel belangrijks te vertellen en ze zou en moest me spreken. De urgentie waarmee mijn moeder zichzelf die dag opdrong, doorzag ik toen nog niet. Ze gaf mij het gevoel een belangrijk deel van het gezin te zijn.
Het was inmiddels 2010 en ik had haar ongeveer twee jaar niet meer gezien of gesproken na een ernstige ruzie met mijn broer, waar zij bij was. Ik had toen ontdekt dat moeder verdeeldheid heeft gezaaid tussen haar kinderen. Na die ruzie was ik elke dag gaan bidden voor gerechtigheid. Want in 1990 ben ik tot geloof gekomen en gedoopt in een baptistenkerk. Ik ben getrouwd en gescheiden en met een klein kind keerde ik terug in de bijstand.
We maakten een afspraak in mijn huis. Ietwat nerveus parkeerde ze haar dikke kar aan de kant van onze oude buurman. Die oude buurman mocht haar niet. Hij schatte mijn verloofdes ook altijd goed in. Hij vond mijn moeder behoorlijk dominant. Ik woonde samen met mijn zoon in een rijtjeshuis in een sociale en groene buurt. Mijn zoon van zeventien zat boven in zijn kamer.
Direct bij de drempel herinnerde ik mijn twee-en-tachtig jarige moeder aan de voorwaarde waaraan zij zich diende te houden: het zou over haarzelf gaan en niet over mij. Dit omdat ik inmiddels wist dat als moeder wil praten ze haar problemen in mijn schoenen schuift. Ik was drie-en-vijftig en liet dat niet meer toe.
Hóe gespecialiseerd mijn moeder in schuld-verschuiven was, zou me een week of twee later voorgoed duidelijk worden, maar voor ik dat durfde te bevatten gingen er nog eens bijna tien jaren voorbij, waarin ik voortdurend twijfelde aan mijn eigen waarnemingen.
'Er is een scherpzinnigheid die zo verfijnd is dat ze onrechtvaardig wordt, er zijn mensen die een zaak zo weten te draaien dat het recht aan hun kant staat; maar er zijn ook wijzen die rechtvaardig oordelen.'
Sirach 19: 25.
Wordt vervolgd.
Geplaatst in de categorie: familie
Bedrog.
48
Geef je reactie op deze inzending: