Alle inzendingen over familie

Het ligt daar aan de grens van een bosgebied, genaamd de "Herbertusbossen", in de kunstenaarskolonie Heeze waarin mijn goede zwager trouw zijn diensten verricht en ik zou er willen komen, willen zijn en willen blijven voor altijd. Daar hoeden mijn zus en zwager een hondje, een zwart en levendig...

Het kleine restaurant aan de Noordstraat ademt een Franse sfeer en eveneens Franse, lang-vergeten chansons weerklinken er. Een nieuwe dag scheen aangebroken en een onverwachte, lente-achtige atmosfeer hing in de lucht die scheen te duiden op de voorspoed, zo lang al verwacht, die was uitgebleven...

Hij was de broer van vader. In het gezin waren drie broers; ook Guus die is vertrokken naar Australië en een dochter, Cecile, die het leven niet kon dragen. Allen stonden rond mijn wieg en toen ik nog een kleuter was tekende en kleurde ik met de potloden van cederhout met hun heerlijke geur en ook...

Ach, mijn kameraad, mijn vriendin, mijn enige zus, hoe liepen we samen eens in lang-vergeten tijden zij aan zij de lange weg en hoe zou ik voorgoed aan je zijde willen lopen over de lange, bochtige en kronkelend-onvoorspelbare weg van het leven. Een nieuwe dag is aangebroken, een nieuwe winter...

Het Burgemeester Stekelenburgplein bij het station in Tilburg wordt sinds kort gelardeerd door kennelijk vrolijk en opgewekt opspattende en bruisende fonteintjes die het plein opluisteren en eer aandoen. In de koffieshop aldaar wacht ik en moet de onoprechte glimlach weerstaan van jonge meiden...

In de vroege morgen gaan de lichten aan in de langgerekte ziekenhuisgang. Een serveerster haalt een doek over het glazen blad van de tafeltjes bij de koffieshop en plaatst er een fragiele witte roos in een vaasje op voor de bezoekers. Hier wacht ik, na mijn bezoek aan de longarts, op de...

Liefste zus, Ik heb een klein panorama aan mijn venster: een landschap met hoge dennenbomen dat als het ware een nieuwe zomer inluidt: ik heb de halve sikkel van de maan in de nacht boven mijn landschap. Ik heb de straten van mijn stad met de bonte, krioelende mensenmenigte, dag aan...

Zo leerden we hem kennen en zo hield hij stand aan onze zijde als een kameraad en vriend: mijn stoere, trouwe zwager die in zo lang vervlogen tijd voor het eerst de kamer van mijn zus betrad. Met zoveel blijdschap herken ik hem aan de baard, aan de mannelijke schouders die zoveel gedragen hebben en...

Aan de lezer De hoofdpersoon van onderstaand verhaal, Matti, is sinds ik dit verhaal schreef in gunstiger omstandigheden gekomen: hij woont nu op een gezellige afdeling met meerdere mannen waar hij een goed thuis gevonden heeft. Het Naaimachineboek Ieder jaar ga ik, ruim vóór de 17e...

De Cockerspaniël van mijn Russische bondgenoot keek droevig in de camera. Maar het was een lieve hond en dat liet ik mijn bondgenoot ook weten. Ik kon de pijn door de pijnstillers redelijk verdragen, maar als ik er een biertje bij dronk begon ik te zweven. Dan keek ik in de ogen van die...

...en als we dan bij oma mochten komen op een van de eerste dagen van elk nieuw jaar in het kapitale vooroorlogse hoekhuis waarin we geboren waren en dat we eens zelf bewoond hadden, gaf ze ons die nieuwjaarskoeken, die ovale bruine koeken waarop in geglaceerde witte letters de goede wensen voor...

Toen de regen tegen mijn ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecili, sinds lang niet meer in leven, die de...

Het lot had me opnieuw naar de inrichting gevoerd en daar wachtte mijn broer op me als vanouds. Grijze haren sierden al zijn achterhoofd maar tot zijn stervensdag zou hij een onmondige kleuter blijven, een kind in het lichaam van een volwassen man. En tot mijn verrassing en ontroering reikte mijn...

Veel bekijks! Beeldschoon zijn ze, mijn twee schoondochters. De ene is een blondine, de andere een brunette. Beiden hebben een lijntje, dat je alleen in gebarentaal kunt omschrijven. Zij oogsten in gezelschap veel bekijks. Een gemiddeld bouwvakker, zou met genoegen zijn rug even rechten, als...

.....en ik herinner me - Cecilia - en hoe zal ik het mijn hele leven blijven herinneren! - hoe je me op die onheilspellende, vreselijke avond buitengezet, buitengetrapt hebt uit het laatste thuis dat ik nog bezat in deze wereld en mij overleverd hebt aan de koude, eenzame nacht en hoe ik mijn weg...

Dries woonde met zijn vrouw Alie even buiten het dorp in een kleine boerderij. Het zag er oud en vervallen uit en het was alleen te bereiken over een pad van ongeveer vijftig meter die op een landweg aansloot. De omgeving was lieflijk, weilanden met daartussen smalle slootjes, waarin de kikkers...

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide geen jongen op. Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes, zijn vliegtuigjes, met zijn fantasieën en met al de spulletjes waarvan een jonge jongen zo houdt. Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige...

In deze zomer; de vroege, uitbundige zomer van mijn vierenzestigste levensjaar en een zomer waarin ik nog moeilijk kan geloven, bracht ik opnieuw een bezoek aan de kale cel waarin de ongelukkige, mijn betreurenswaardige, arme broer, noodzakelijkerwijs aan de polsen vastgebonden, ligt opgesloten met...

Er was in onze familie een stille tante, die ogenschijnlijk met zichzelf geen raad wist en die als een onbegrepene, als een onbegrijpelijke, haar stille wegen ging. Haar naam was "Cecilia". Ze was typiste op het kantoor waar ook mijn moeder werkte, die Cecilia, die haar schoonzus zou worden,...

Sommige geluiden krijg je nooit meer uit je systeem. Zo ben ik wanneer ik een eettafelstoel over een houten vloer hoor schuiven, weer even "thuis". Niet in m'n huidige thuis, maar het thuis waarin ik de wereld in al haar vormen nog moest leren kennen vanuit de veilige basis die ik thuis noemde....

Ik zat gisteren de Volkskrant te lezen. Er was veel aandacht voor verkiezingsstrijd in Frankrijk. Vier kandidaten die president van het land willen worden. Elke maand ligt er iemand anders op kop. De kranten van de wielergekke natie drukte een grafiek af met racefietsen. Erachter de procenten die...

De man die ik "Vader" noemde bracht zijn moeizame morgens en middagen door in een gebouw met labyrintische kamers en gangen; op de vlucht voor de armoede die hij had gekend en die hem mateloos beangstigde. Thuis verzonk hij in machteloze, krachteloze visioenen van schoonheid; verzonk hij in...

Ons huisje lag in de schaduw van de fabriek die het met haar hoge muren en monumentale schoorsteen als het ware beschermde. Daar leefden we, daar speelden en leerden we, daar voltrok zich ons bestaan, binnen de enge cirkel van huis, school en kerk. Met Martin, mijn eerste kameraadje, ontwierp ik...

De helgele brem, mijn moeders favoriete struik, bloeit weer in de derde lente na haar dood, als ik op weg ga naar mijn tante, de enige die nog in leven is van een grote familie, die als het ware is uitgedund door de pest of de cholera, als in vroeger tijd. De trein die me naar haar toe zal...

Regelmatig bezoek ik de Bibliotheek en snuffel ik er rond. Waarom het monumentale boek open moest vallen op juist die bladzijde, die gesierd wordt door de grote foto van het huis op de Markt in Tilburg, zal onduidelijk blijven, maar het boek vermeldde als bijschrift bij de foto de tekst: "Daar...

Toen de esdoorn aan mijn venster uitbottende knoppen van veelbelovend helgroen gebladerte droeg en iedere dag een ietsje meer in bloei kwam te staan en toen de maisgele en citroengele narcissen in het plantsoen dicht opeengedrongen, als zochten zij steun bij elkaar, weerstand boden aan de nog...

Ik was uiteindelijk gearriveerd in de kleine, uiterst kale kamer waar enkele zeer armzalige en knullige frutsels en fratsels op de vensterbank de laatste levensdagen nog op zouden moeten fleuren en veraangenamen van de man die al vijftig jaar mijn arme broer is, een ultiem slachtoffer en...

In de duister wordende kamer richtten onze blikken zich op elkaar. We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die...

Het was in de lente van het jaar 2008 dat ik op toevallige wijze in contact kwam met de heer C. uit de Bellinistraat in Tilburg. Onze voorouders hadden betrekkingen met elkaar onderhouden in een verre, vooroorlogse tijd; betrekkingen waarover ik tot op dat moment niets wist. Een geelkoperen...

Toen wederom een herfst inzette met een enkel vergeeld blad dat neerdwarrelde vanaf het geboomte aan mijn venster, heb ik in de stad, mijn geboortestad, en op het plein, waar ik als een verdoolde, als een verdoemde, als een uitgestotene heb rondgezworven toen ik zocht en niet kon vinden wat ik...