Alle inzendingen over Reba Nell McEntire

Reba Nell McEntire is geboren op 28 maart 1955 in McAlester, Oklahoma, net als de dichter John Berryman. Haar ouders waren Jacqueline Smith en Clark Vincent McEntire (1927 - 2014). Ze werd vernoemd naar haar oma Reba Estelle Smith. Haar moeder was lerares en ze leerde haar hoe ze moest zingen. Met...

...Er waren collega-zangeressen bij, zoals Reba McEntire, Kelly Clarkson, Martina McBride en Hillary Scott. In 2011 vormde je de country superband Pistol Annies, samen met Ashley Monroe en Angaleena Presley. Op 23 augustus 2011 verscheen het debuutalbum 'Hell on Heels' en op 7 mei 2013...

...country muziek. Ze zong vaak mee met liedjes van Reba McEntire, Linda Ronstadt, Juice Newton, Jeanne Pruett, Connie Smith en Patsy Cline. Op haar achtste begon ze in de band The Schiffters te zingen. Ze speelde ook keyboard. In Wichita zong ze in de rockband The Penetrators. In 1987 richtte ze met...

...Beauty' uit 2004 van Sir Richard Eyre wordt Nell door Zoë Tapper gespeeld. Nell's leven is meermaals verfilmd. De roman 'Dickon' gaat over koning Richard III van Engeland. Jij schreef een levensstudie over de theoloog/geestelijke John Wesley, een leider van het Methodisme. Jouw andere...

...zo kan ik het ook. Honderd dagen voor mooi weer Nell spelen...en het werd zomer...voor wie maar niet genoeg kan krijgen van oerendharde tijden op een Paleo-dieet, stampvoet drie maal daags op blote poten in de stad en U voelt zich als holbewoonster herboren. We draaien het programma verder af met...

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan...

...Komedie'. Pia zou de naamloze, eerste vrouw van Nello dei Aldobrandeschi zijn geweest. Zij zou in 1297 door Nello in zijn Castel di Pietra vermoord zijn, maar er zijn meerdere theorieën gelanceerd. Nello hertrouwde met Margherita Aldobrandeschi, gravin van Sovana en Pitigliano, die onderdeel van...

...In 1677 'The Rover' met in de hoofdrol Nell Gwynn (1650 - 1687), de humoristische minnares van Karel de Tweede. Samen kregen ze de zoons Charles en James. Ze was begonnen als sinaasappelverkoopster en enorm geliefd bij het publiek. Ze was eveneens een periode jouw minnares, maar ook van...

(voor Eleanor (Nell) Gwyn (1650 - 1687)) Je bent geboren op 2 februari 1650 in St. Martin in the Fields. Je moeder was Ellen Gwyn en ze was van lage afkomst. Je vader was kapitein Thomas Guine en afkomstig uit Wales. Je zus was Rose. Je vader verliet het gezin en je alcoholistische moeder...

...allemaal van oom Karel. Dan was er de actrice Nell Gwyn (1650 - 1687), met wie hij twee kinderen kreeg. Deze Nell was trouwens de minnares van meerdere mannen én vrouwen, zoals de schrijfster Aphra Behn. Verder was er de hofdame van Catharina, Louise de Kérouaille (1649 - 1734), die met hem...

Oudste zoon de deur uit. Een half jaar later de volgende. De twee zonen die voorlopig nog thuis blijven wonen werken graag mee aan een interne verhuizing naar de zolderverdieping. En dan is er ineens zomaar ruimte vrij. Ruimte voor een echte eigen werkkamer, helemaal voor mij alleen. Waar ik kan...

Een donkere dag voor Kerst. Geen sneeuw, geen heldere vrieslucht. Nee, regen klettert tegen de ramen en wind giert om het huis. Het schemert. Door de natte ruiten zie ik in de tuin de kerstlichtjes in de conifeer. Binnen is het behaaglijk. De kerstboom straalt een zacht, gedempt licht uit. Ik heb...

Eens moest het ervan komen. We wisten het wel. Jarenlang heeft hij ons trouw terzijde gestaan. Nu is het einde in zicht. We hebben gewikt, gewogen en de knoop doorgehakt. Zelden liet hij ons in de steek. Maar toch, stel je voor dat hij dat wél zou gaan doen, kuren zou gaan vertonen… Dat moesten...

‘Vergeet de juspan niet’, roep ik en passant, als één van mijn zoons staat af te wassen. Geen antwoord. Nee, natuurlijk niet, die heeft weer een walkman op z'n hoofd. Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het die dingen wel. Ongezellig. Hoewel, ik moet bekennen dat ze soms best nuttig kunnen...

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan schitteren....

Ben ik oma geworden? Nee! Is er een kleintje geboren bij familie, vrienden of kennissen? Ook niet. En toch loop ik tussen de babyspullen te snuffelen. Petieterige hemdjes, broekjes, sokjes. Snoezige pakjes. Ik heb er lol in en koop van alles. Ik geef meer uit dan ik eigenlijk van plan was. Ach, wat...

‘Ik heb toch zó raar gedroomd, mam’, komt mijn zoon van veertien ’s morgens beneden. ‘Ik was op oude afgetrapte gympies aan het badminton spelen. Mijn nieuwe sportschoenen was ik kwijt’. Ik lach: ‘nou, dát zou zonde zijn!’ Nog geen maand geleden hadden wij die nieuwe...

Ik zie haar voor me, een jaar of achttien. Tenger, donkere ogen, een fijn besneden gezichtje. Het gitzwarte haar strak naar achteren gekamd. Slanke handen die onafgebroken bezig zijn. Ze zit iets voorover gebogen achter de oude naaimachine en laat de stof soepel onder de naald...

‘Als ik nou een steentje naar hem had gegooid, mam, was hij misschien nog op tijd weggevlogen!?’ Bedremmeld staart hij naar de rode plek op de rails aan de overkant van het perron. Net was dat nog een vogeltje. Even daarvoor zagen we het beestje tegen de glaswand vliegen. Versuft viel het neer....

Als de dag van gisteren zie ik ze voor me. Zodra de eerste Sinterklaasboekjes in de bus vielen, werden alle begerenswaardigheden aangekruist en op een groot vel papier gezet: de verlanglijst. Met rode koontjes waren ze bezig, de zonen. Spannende tijden. Langzamerhand is dat verdwenen....

Ik was er echt aan toe, die nieuwe stofzuiger. Heerlijk! Minder vaak dweilen, vegen en kleedjes kloppen. Enthousiast ging ik er die eerste keer mee aan de slag. En werkelijk: ik zag de kruimels van een afstand de zuiger in schieten. Ik was zo lekker bezig dat ik meteen maar even het toilet op...

Ellende, terreur, misdaad… De kranten staan er bol van. Maar al die aardige, leuke, gewone, gezellige mensen? Dáár lees je niet over. Dát is geen nieuws. En ik denk aan die onbekende meneer die ons zomaar verrast. We maken een fietstocht door groene polders en langs weidse wateren. Even...

Dit gebeurde ruim tien jaar geleden: Vragend kijken mijn twee jongste zonen elkaar aan. ‘En wat doen wij?’ Blijven we hier nog even of rijden we vast mee? Dan kunnen we thuis nog even met vrienden op stap’. Is het een beschermengeltje dat hen doet besluiten niet bij hun oudere broer in de...

Ooit scharrelden er vier dreumesen door het huis. Dat was de tijd dat ik ogen van voren en van achteren moest hebben; één paar handen was maar aan de krappe kant. Uitslapen? Ho maar. Daar kregen we de kans niet voor. En toch, 's avonds om zeven uur, konden we tegen elkaar zeggen: ‘Hè, hé’...

Een vriendin van mij heeft MS. Ze kan nog best een beetje uit de voeten, maar uitgebreid winkelen of een fikse wandeling maken is er niet meer bij. Ze ziet ertegen op als tegen een berg, toch ontkomt ze er niet aan: de rolstoel doet zijn intrede. In de weekeinden gaat ze met haar man op pad. En...

Zondagavond, half twaalf. Ik wacht. Een beetje gespannen, benieuwd naar hun verhalen. Frisdranken en hapjes staan klaar… Dat zal er wel ingaan na zo’n avond. De sleutel in het slot. Daar zijn ze! Wat luidruchtig stappen ze binnen: vier zonen, twee schoondochters en mijn man. Schorre stemmen...

Peinzend leun ik tegen de post van de kast en bekijk de bovenste planken. Oude spullen, ooit daar weggezet. Komen wel weer eens van pas... Ik hoor telefoneren: mijn oudste met zijn vriendin. Wat er wordt gezegd versta ik niet; waarover het gaat weet ik wel. Het leek allemaal nog zo ver weg. Oh...

...slingert. Achter ons nadert zo'n grote, snelle, Franse wagen. Hij schiet ons voorbij en wringt zich tussen ons en onze voorganger. Ik denk aan de opmerking van onze camping-buurman, generaliserend maar vaak waar: ‘Heerlijk land, maar de rijstijl van die Fransen...!’ Dit is er dan weer...

Fietsen? Ik doe het steeds vaker en laat de auto staan. Goed voor het milieu. Natuurlijk. Maar er zit nóg zoveel leuks aan vast. Ik ontdek van alles. Zoals onze fietswegen. Niks geen smalle rijwielpaadjes langs drukke autowegen. Nee, zelfstandige fietswegen die zich onafhankelijk van het overige...

‘We moeten toch gauw eens een afspraak maken!’ ‘Ja, dat doen we zeker. We bellen wel hè’. Maar vervolgens verstrijken de dagen… en de weken… en de maanden… Want je bent druk, druk, druk. Het dagelijkse jachten en jagen. En voor je het weet ben je je belofte vergeten. Je wil wel,...