Alle inzendingen over Reba Nell McEntire

Reba Nell McEntire is geboren op 28 maart 1955 in McAlester, Oklahoma, net als de dichter John Berryman. Haar ouders waren Jacqueline Smith en Clark Vincent McEntire (1927 - 2014). Ze werd vernoemd naar haar oma Reba Estelle Smith. Haar moeder was lerares en ze leerde haar hoe ze moest zingen.…

Er waren collega-zangeressen bij, zoals Reba McEntire, Kelly Clarkson, Martina McBride en Hillary Scott. In 2011 vormde je de country superband Pistol Annies, samen met Ashley Monroe en Angaleena Presley. Op 23 augustus 2011 verscheen het debuutalbum 'Hell on Heels' en op 7 mei 2013 verscheen het album 'Annie Up'.…

Ze zong vaak mee met liedjes van Reba McEntire, Linda Ronstadt, Juice Newton, Jeanne Pruett, Connie Smith en Patsy Cline. Op haar achtste begon ze in de band The Schiffters te zingen. Ze speelde ook keyboard. In Wichita zong ze in de rockband The Penetrators. In 1987 richtte ze met enkele muzikanten de band Lotus op.…

Het boek werd in 1926 ook verfilmd door Herbert Wilcox, met Dorothy Gish als Nell Gwyn. In de film 'Stage Beauty' uit 2004 van Sir Richard Eyre wordt Nell door Zoë Tapper gespeeld. Nell's leven is meermaals verfilmd. De roman 'Dickon' gaat over koning Richard III van Engeland.…

Honderd dagen voor mooi weer Nell spelen...en het werd zomer...voor wie maar niet genoeg kan krijgen van oerendharde tijden op een Paleo-dieet, stampvoet drie maal daags op blote poten in de stad en U voelt zich als holbewoonster herboren.…

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan schitteren. En telkens als ik ze zag dwaalden mijn gedachten…

In de biografische film 'Sei Nell'Anima' uit 2024 van Cinzia TH Torrini wordt jij door Letizia Toni (1993, Pistoia) gespeeld. Deze film is gebaseerd op 'Cazzi miei'. In 2017 verhuisde jij met Penelope en jouw geliefde partner Carla naar Londen.…

Nell rollebolde ook met de dichter John Dryden (1631 - 1700), die ooit door een groep bandieten is afgeranseld, in opdracht van een gekwetste Wilmot. Ze rommelde ook met andere minnaressen van de koning.…

(voor Eleanor (Nell) Gwyn (1650 - 1687)) Je bent geboren op 2 februari 1650 in St. Martin in the Fields. Je moeder was Ellen Gwyn en ze was van lage afkomst. Je vader was kapitein Thomas Guine en afkomstig uit Wales. Je zus was Rose.…

Dan was er de actrice Nell Gwyn (1650 - 1687), met wie hij twee kinderen kreeg. Deze Nell was trouwens de minnares van meerdere mannen én vrouwen, zoals de schrijfster Aphra Behn. Verder was er de hofdame van Catharina, Louise de Kérouaille (1649 - 1734), die met hem een zoon kreeg.…

Fietsen? Ik doe het steeds vaker en laat de auto staan. Goed voor het milieu. Natuurlijk. Maar er zit nóg zoveel leuks aan vast. Ik ontdek van alles. Zoals onze fietswegen. Niks geen smalle rijwielpaadjes langs drukke autowegen. Nee, zelfstandige fietswegen die zich onafhankelijk van het overige verkeer door onze stad slingeren. Die zich niets aantrekken…

Negen is hij, als er met de eeuwwisseling naar 1900 bij de buren een baby wordt geboren. Al gauw neemt hij haar mee uit wandelen in haar wagentje. Hij speelt vaak met haar. Twintig jaar later geven ze elkaar het jawoord. Onder de huwelijkscadeaus is een sierlijke vaas. Nuances lichtgroen met roze rozen… Een heel ander meisje. Hoe oud is ze als ze in…

Eens moest het ervan komen. We wisten het wel. Jarenlang heeft hij ons trouw terzijde gestaan. Nu is het einde in zicht. We hebben gewikt, gewogen en de knoop doorgehakt. Zelden liet hij ons in de steek. Maar toch, stel je voor dat hij dat wél zou gaan doen, kuren zou gaan vertonen… Dat moesten we vóór zijn. En zo besloten we om hém in de steek te…

‘Vergeet de juspan niet’, roep ik en passant, als één van mijn zoons staat af te wassen. Geen antwoord. Nee, natuurlijk niet, die heeft weer een walkman op z'n hoofd. Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het die dingen wel. Ongezellig. Hoewel, ik moet bekennen dat ze soms best nuttig kunnen zijn. Tijdens lange autoritten bijvoorbeeld. Sprookjesbandjes…

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan schitteren. En telkens als ik ze zag dwaalden mijn gedachten weg…

Ben ik oma geworden? Nee! Is er een kleintje geboren bij familie, vrienden of kennissen? Ook niet. En toch loop ik tussen de babyspullen te snuffelen. Petieterige hemdjes, broekjes, sokjes. Snoezige pakjes. Ik heb er lol in en koop van alles. Ik geef meer uit dan ik eigenlijk van plan was. Ach, wat maakt het ook uit... Voor wie ik dit allemaal dan…

‘Ik heb toch zó raar gedroomd, mam’, komt mijn zoon van veertien ’s morgens beneden. ‘Ik was op oude afgetrapte gympies aan het badminton spelen. Mijn nieuwe sportschoenen was ik kwijt’. Ik lach: ‘nou, dát zou zonde zijn!’ Nog geen maand geleden hadden wij die nieuwe badmintonschoenen gekocht. Die avond moet hij naar badminton en kan hij warempel…

Ik zie haar voor me, een jaar of achttien. Tenger, donkere ogen, een fijn besneden gezichtje. Het gitzwarte haar strak naar achteren gekamd. Slanke handen die onafgebroken bezig zijn. Ze zit iets voorover gebogen achter de oude naaimachine en laat de stof soepel onder de naald doorglijden. Pantalons zijn het ditmaal. Tientallen gingen er vandaag al…

Ellende, terreur, misdaad… De kranten staan er bol van. Maar al die aardige, leuke, gewone, gezellige mensen? Dáár lees je niet over. Dát is geen nieuws. En ik denk aan die onbekende meneer die ons zomaar verrast. We maken een fietstocht door groene polders en langs weidse wateren. Even puffen we uit op een bankje. Dan komt hij op ons af fietsen.…

Dit gebeurde ruim tien jaar geleden: Vragend kijken mijn twee jongste zonen elkaar aan. ‘En wat doen wij?’ Blijven we hier nog even of rijden we vast mee? Dan kunnen we thuis nog even met vrienden op stap’. Is het een beschermengeltje dat hen doet besluiten niet bij hun oudere broer in de auto te stappen…? Uitbundig zijn we net 1993 ingeknald. De…

Ooit scharrelden er vier dreumesen door het huis. Dat was de tijd dat ik ogen van voren en van achteren moest hebben; één paar handen was maar aan de krappe kant. Uitslapen? Ho maar. Daar kregen we de kans niet voor. En toch, 's avonds om zeven uur, konden we tegen elkaar zeggen: ‘Hè, hé’ en dan hadden we de hele, lange avond voor ons zelf. Maar geleidelijk…

Een vriendin van mij heeft MS. Ze kan nog best een beetje uit de voeten, maar uitgebreid winkelen of een fikse wandeling maken is er niet meer bij. Ze ziet ertegen op als tegen een berg, toch ontkomt ze er niet aan: de rolstoel doet zijn intrede. In de weekeinden gaat ze met haar man op pad. En soms duwt haar zoon haar voort. Maar rondneuzen in modezaakjes…

Zondagavond, half twaalf. Ik wacht. Een beetje gespannen, benieuwd naar hun verhalen. Frisdranken en hapjes staan klaar… Dat zal er wel ingaan na zo’n avond. De sleutel in het slot. Daar zijn ze! Wat luidruchtig stappen ze binnen: vier zonen, twee schoondochters en mijn man. Schorre stemmen laten mij weten dat het fantastisch was, te gek. ‘En we hebben…

Peinzend leun ik tegen de post van de kast en bekijk de bovenste planken. Oude spullen, ooit daar weggezet. Komen wel weer eens van pas... Ik hoor telefoneren: mijn oudste met zijn vriendin. Wat er wordt gezegd versta ik niet; waarover het gaat weet ik wel. Het leek allemaal nog zo ver weg. Oh nee, eerst moest het eind van hun studietijd in zicht…

Ik was er echt aan toe, die nieuwe stofzuiger. Heerlijk! Minder vaak dweilen, vegen en kleedjes kloppen. Enthousiast ging ik er die eerste keer mee aan de slag. En werkelijk: ik zag de kruimels van een afstand de zuiger in schieten. Ik was zo lekker bezig dat ik meteen maar even het toilet op spinnenwebben inspecteerde. Nu hadden wij ooit als grapje…

‘Als ik nou een steentje naar hem had gegooid, mam, was hij misschien nog op tijd weggevlogen!?’ Bedremmeld staart hij naar de rode plek op de rails aan de overkant van het perron. Net was dat nog een vogeltje. Even daarvoor zagen we het beestje tegen de glaswand vliegen. Versuft viel het neer. Toch verzamelde het weer moed, fladderde weg en streek…

Groot is de verleiding deze stralende vakantiedag meteen weer op ons strandje neer te ploffen. Maar die boodschappen moeten nu toch echt worden gedaan en bovendien willen we ook wel eens iets van de omgeving zien... Dus stappen we in de auto. We genieten van het Franse heuvellandschap waar onze weg zich doorheen slingert. Achter ons nadert zo…

‘We moeten toch gauw eens een afspraak maken!’ ‘Ja, dat doen we zeker. We bellen wel hè’. Maar vervolgens verstrijken de dagen… en de weken… en de maanden… Want je bent druk, druk, druk. Het dagelijkse jachten en jagen. En voor je het weet ben je je belofte vergeten. Je wil wel, maar er kómt gewoon niets van dat bellen. En dat terwijl je je nog…

Een beetje verontschuldigend zegt ze: ‘Ik dacht nog wel: wat is die verwarming heet achter me. Ik keek achterom. Toen zag ik het pas… En ik begon nog te lachen ook...’ Ze is duidelijk geschrokken. Het gebeurt tijdens een verjaardagsfeestje. Het is druk. Hapjes en drankjes staan uitgestald en iedereen kan toetasten. Ze staat bij de tafel en is in diep…

De ochtendkrant bezorgen. Dát lijkt hem wel wat. Zijn broers houden er immers ook een baantje op na naast school? Hij mag het proberen, onze jongste van dertien. Er is een wijk vrij, wel een eind fietsen maar alla. Als hij die eerste maandag om vijf uur 's morgens een boterhammetje staat te smeren, staan zijn vader en ik ineens naast hem om hem sterkte…