Alle inzendingen over Suzanne Malherbe

Je werd 64 jaar en je bent op het kerkhof van Saint-Brélade begraven, naast jouw meest geliefde zielsverwante Suzanne Malherbe.…

Terwijl Suzanne vertelt glijdt mijn blik over de jas van Peter die over zijn stoel hangt. Verbrand plastic! Daar doet de geur me aan denken. 'Ik heb voor mezelf besloten dat ik een vraag stel en het hier bij laat. Ik zet 'de knop' om en ik wacht af totdat ik een reactie krijg.' Suzanne kijkt Peter warm aan.…

SUZANNE LEENHOFF, die in Zaltbommel opgroeide, alwaar haar vader beiaardier was, vertrok aan het eind van de jaren 1840 met haar moeder, broers en zussen naar Parijs, waar haar oma woonachtig was. Op advies van Franz Liszt heeft Suzanne in de Franse hoofdstad haar studie voortgezet.…

Suzanne met de mooie ogen, ik bloei weer op...…

Jij ging met Suzanne naar het Franse platteland. James verzamelde handtekeningen van auteurs om in Amerika geld voor een boek van hem los te peuteren. Zo kwam er een man bij jullie langs, maar jij was er niet. Suzanne heeft hem toen een kopie van jouw handtekening meegegeven.…

”Ik ben je beschermengel, Suzanne,” zei hij ernstig. Ik knikte terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen liepen. “Het is zo moeilijk.” Hij zweeg en wachtte slechts. “Ik doe wel mijn best, maar het lijkt alsof ik alles fout doe, alles fout gaat, en niks loopt zoals het hoort. Of zoals ik het wil.”…

Suzanne Foster. Vandaar twee terugtickets. Eerst geloofde Suzanne ‘m niet. Vervolgens rende ze krijsend weg. Nadat het kwelbeest was gevangen zat ze de rest van de vlucht stokstijf op haar stoel met de stelten omhoog. De Alaska Airlines prijst haar daarom als “Smart Woman.’ Had ik nooit gepikt.…

Tijdens jouw laatste jaren deed jij mee met de oprichting van feministische tijdschriften, zoals de 'Tribune des femmes', waar de feministe/journaliste/vroedvrouw/schrijfster/reizigster Suzanne Monnier Voilquin redactrice van was. Jij werd met Suzanne geassocieerd. In 1834 publiceerde zij 'Ma loi d'Avenir' van jou.…

'Je bent om op te vreten' zou Bastiaan graag eens van Suzanne horen.…

Lucy was een surrealistische fotografe/beeldhouwster/schrijfster en haar lesbische geliefde was Suzanne Alberte Malherbe, die zichzelf Marcel Moore noemde. Lucy overleed op 8 december 1954 en zij werd 60 jaar. Suzanne pleegde op 19 februari 1972 zelfdoding.…

Monique draaide al snel het publiek de rug toe, nadat ze afsloten met hun bekendste lied 'It's The First Time', terwijl Suzanne nog geregeld zwaaide. Toch heeft Monique de band opgericht, maar ze zag er bijzonder uitgeput en gekweld uit. Alsof ze gedwongen werd om op te treden.…

Édouard had vele minnaressen, maar toen Suzanne in 1877 een affaire met de 24 jaar jongere schilder Jules Armand Hanriot kreeg, dreigde Édouard hem te vermoorden, wanneer hij Suzanne zou benaderen. Jules verdween. Het was Suzanne, die Charles Baudelaire in de laatste dagen van zijn leven wist te kalmeren door Richard Wagner op de piano te spelen.…

(voor Suzanne Valadon (1865-1938)) Je bent geboren als Marie-Clémentine Valade en je moeder Madeleine was een ongetrouwde wasvrouw, die de naam van je vader altijd verzwegen heeft.…

Jij kreeg les van de danseres/muzikante/bewegingslerares Suzanne Perrottet (1889 - 1983). Suzanne volgde een vioolopleiding aan het Conservatorium de Musique de Genève en ze was een docente muziek en ritme aan de school van de componist/muziekleraar Émile Jaques-Dalcroze, die de Dalcroze Eurhythmics ontwikkelde, wat Suzanne doceerde.…

De trouwste klanten van Suzanne waren mijn grootmoeder en haar twee katten, Titine en Louis. Al van wanneer ze in de verte de toeter van Suzanne haar crèmekar hoorden, namen ze plaats op de voordrempel.…

“Weet je wat jij moet doen?” vroeg hij, me aankijkend met een lichte glimlach om zijn lippen dansend. ”M’n bed inkruipen en pas weer wakker worden als het zomer is?” vroeg ik zielig met een dun stemmetje. Hij schudde zijn hoofd, de glimlach werd iets breder. “Dat is niet wat ik bedoelde.” Het lukte me een paar tranen op te vangen met mijn tong…

Ik hou een foto in mijn hand. Mijn ogen glijden over de kleuren, de vormen, tasten het papier af met hun gretige blik. Mijn handen laten hun vingertoppen over de lijnen gaan, snel, vluchtig, ik heb mezelf net op tijd in de hand om te verhinderen dat mijn lippen het spelletje meespelen. De man, jongen, persoon op de foto kijkt naar een verte, in zichzelf…

Zij keek me aan met een glimlach, zag mijn kinderlijke blijheid. “Goedemorgen,” sprak ze langzaam, met een volle stem, diep en warm, met flarden van gezang van honderden vogeltjes en het klateren van een beek in de kleur van de klank. “Goeiemorgen,” riep ik, springend van opwinding en enthousiasme. Ik wilde haar voelen, wilde haar zachte wind langs…

Wat kom je hier doen? Wat kom je hier verdorie doen? Afgaan, onderuit getrapt worden, sterven in een hoekje zonder dat ook maar iemand naar je kijkt? Wie denk je dat je bent? Wie denk je verdorie dat je bent? Ik? Ik weet het niet. De held op sokken, de dichter, de dromer en de fantast. Ik weet het zo goed te vertellen, en ik kan perfect terechtwijzen…

Het lijkt alsof niks me meer interesseert. Het leven gaat door, kabbelt zachtjes verder. Rimpeltjes die insluiten wat ik denk, wat ik voel, om er maar geen aandacht aan te hoeven besteden en er voor te zorgen dat het vooral niks verandert. En het verandert ook niks. Behalve dat ik met dagen zit zonder hoop, zonder blijdschap, zelfs zonder angst…

Een meisje, met een gezicht nat van tranen en een verbeten, gekwetste trek op haar gezicht. Een jongen, een stuk groter dan zij, hoog boven haar uittorenend, die glimlachend op haar neerkeek. Ze sprong tegen hem op als een schaap tegen een leeuw en haar vuisten beukten op zijn borst. Haar mond kreeg een krampachtige trek en de tranen liepen over haar…

En het doet pijn, pijn, pijn! Alles in mij schreeuwt. Ik brul als een wild dier, ik verlies de controle en zak weg in mijn pijn. Mijn eigen losgeslagen wanhoop maakt me angstig en ik brul nog harder. Frustraties, herinneringen, nooit geheelde wonden en nooit verwerkte ruzies wervelen rond in mijn hoofd. Pijnlijke plekken die niemand ooit zag, maar…

Als ze haar ogen sluit ziet ze de zee. Ze kan er niets aan doen, het lijkt of de golven in haar gerold zijn en de zilte lucht haar neus verstopt. Ze proeft zout, ze hoort de meeuwen en het ruisen van het water. Het maakt haar gelukkig, maar ook verdrietig. Het doet haar denken aan toen. Het doet haar denken aan liefdevolle nachten, dagen van ontspanning…

En ik vraag me af hoe ik opnieuw zo stom kom. Ik wist het toch van te voren? Ik zou het toch niet meer doen? Ik weet wat een ellende het is, wat voor rotgevoelens het met zich mee brengt en hoeveel onzekerheid. Maar ik trap er weer in. Ik dacht altijd dat ik niet harder kon vallen. Als je al plat op de grond ligt met je gezicht naar beneden, wat…

Hé, zie je me staan? Zie je me staan, hier buiten? Kijk eens door het raam, druk je kleine neusje even tegen het glas en zwaai naar me. Ja, het regent, ik weet dat het regent, maar ik moest je even zien. Waarom? Omdat ik van je hou, lieve kleine, omdat ik het moeilijk vind langer dan een uur zonder je te zijn, laat staan een maand of een jaar. Wat…

Voorzichtig druk ik mijn nagels in de palm van mijn hand. Het doet pijn. Ik druk harder, me goed bewust van de druppels bloed die nu langzaam langs mijn pols naar beneden rollen. Gefascineerd staar ik er naar, de waarschuwende signalen die zich verdringen in mijn hoofd negerend. Pijn. Voelbaar, bijna tastbaar, me niet in de steek latend. Pijn is…

Diep ademhalend zet ze een paar beverige stappen. Weer draait ze zich om, maar ze kan simpelweg niet terug. Zoals iedereen hier. Hier zit je vast, vast. Het scheen prachtig te zijn, en heerlijk, en je was de hele dag vrolijk en gelukkig. Maar de mensen die je normaal om je heen had, gingen niet mee. Die konden niet mee. Nog een stap naar voren. Nog…

Vandaag stond ik bij het gebakkraampje op het winkelcentrum. In de etalage lagen van die dikke vette overheerlijke Parijse Roomsoezen, moorkoppen, verrukkelijk. Ik bestelde er een en borg net mijn portemonnee op toen ik de jongen achter mij hoorde zeggen: “Hetzelfde graag.” Ik draaide me om en staarde naar hem. Ik hou van mensen die zeggen ‘hetzelfde…

Ik wachtte op een aanraking. Een arm om me heen, iemand die zei dat het allemaal wel goed kwam. In plaats daarvan stond ik huilend te troosten en blind te leiden. Het kon niet. Het gebeurde. En ik, ik smachtte zo verschrikkelijk naar een aardig woord, een lieve fluistering, een zachte hand op mijn schouder of een glimlach. Ik kreeg niks. Ik droogde…

Je zorgt elke keer weer dat ik me rot voel! Dat ik woedend ben of depressief, dat ik je wel kan slaan. En elke keer, elke keer weer trap ik erin… Je bent goed in doen alsof. Te goed. Je lijkt zo perfect! Te perfect, want ik voel me rot en rotter en nog rotter. En het is JOUW schuld. Als ik van een flat zou springen of mezelf onder een trein…