Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De zee; verloren liefde

Als ze haar ogen sluit ziet ze de zee.
Ze kan er niets aan doen, het lijkt of de golven in haar gerold zijn en de zilte lucht haar neus verstopt.
Ze proeft zout, ze hoort de meeuwen en het ruisen van het water.
Het maakt haar gelukkig, maar ook verdrietig.
Het doet haar denken aan toen.
Het doet haar denken aan liefdevolle nachten, dagen van ontspanning en zorgeloze vrijheid.
Vrijheid aan de zee.
Want de zee was alles, en toch slechts een achtergrond voor de liefde.
Maar de zee is niet veranderd, en zij wel.
Zij wel, meer dan ze ooit had kunnen denken en veel, veel meer als ze zou willen. En ze was hem kwijtgeraakt. Ze had alles verpest, teniet gedaan. Door volwassen te worden. Door simpelweg dóór te leven, meer na te denken.
Want hij was stil blijven staan.
Zij wilde dat ook, geen zorgen, geen verplichtingen, niet aan anderen maar ook niet aan zichzelf, en vooral geen volwassenheid.
Gewoon helemaal niks, kind voor altijd.
Vrolijk, zorgeloos, gelukkig.
Ze kon het niet, en werd volwassen. Door het terugduwen en tegenhouden ging alles nog een stapje sneller.
Ze wilde niet. Wilde ook niet toegeven, dat een afscheid haar zwaarder zou vallen dan hem. Want hij, hij zou verder kunnen leven. Hij hield van haar, maar vond snel genoeg opnieuw zijn geluk.
Hij nam het leven zoals het kwam.
Van binnen deed het pijn, de wetenschap dat hij makkelijk verder kon zonder haar.
Maar zolang ze samen waren, ze vast kon houden...
Ze moest loslaten. Hoe harder ze worstelde, hoe sneller het ging.
Zij, zij werd volwassen...
Ze had geprobeerd het verborgen te houden, maar was er niet in geslaagd.
Hij had het gemerkt.

Ze lag met haar hoofd in zijn schoot en keek omhoog naar de lucht. Het was donker, een heerlijke zomernacht. Het was koel maar niet koud, donker maar niet angstaanjagend.
Een moment om vast te houden.
Altijd blijven liggen.
Niet meer opstaan.
De zee ruiste zachtjes, zijn hand streek haar haar achter haar oor. Ze had haar ogen gesloten. Er was een onbewuste spanning in haar en de angst was op komen zetten als een wind.
Hij had gefluisterd. Zachte zinnen. Niet romantisch en dichterlijk, zoals op andere avonden, maar serieus en toch onbezorgd.
Hij had verteld hoe ze elkaar ontmoet hadden.
Hij had gepraat over hun ideeën, hun gedachten, de gebeurtenissen en de liefde.
Ze had geluisterd, stil, kijkend naar de zee en haar hoofd op zijn schoot.
Hij had gefluisterd hoeveel hij van haar hield, hoe heerlijk de zon had geschenen en hoe mooi de zee was.
Hij had haar aangekeken, liefdevol, terwijl haar ogen zich vulden met tranen.
Hij had gefluisterd, gepraat, uren achtereen en de koelte werd langzaam kouder. Toen hadden ze samen gezwegen, zijn armen dicht om haar heen en haar hart kloppend op het ritme van het zijne.
De zon was opgekomen.
Hij was opgestaan, had zich voorzichtig losgemaakt uit haar omhelzing. Hij had haar gezicht tussen zijn handen genomen en haar aangekeken. Hij had haar gekust, voorzichtig en vol genegenheid.
Ze was alleen achtergebleven, met haar tranen en haar herinneringen.

Ze was volwassen, volwassen, en de enige herinnering aan hem was de zee.
Hij, hij was een kind van de jeugd, zou altijd stil blijven staan en toch doorgaan, zo veel verder dan zij ooit zou komen.
En ze sloot haar ogen en proefde het zout.

Schrijver: Suzanne Peters, 18 februari 2003


Geplaatst in de categorie: liefde

2.9 met 40 stemmen 3.470



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)