Alle inzendingen over doodsheid

De buurt, de wijk waar ik eens de glorie van jouw charisma en van onze liefde mocht meemaken, heeft al haar charme nu verloren. De aanblik van de miezerige, armetierige huisjes kan mij niet meer inspireren. Daar heb ik je gezocht; daar heb ik je gevonden in lang vervlogen tijd, maar de vergetelheid is ingetreden en een grauwsluier bedekt de eens glorieuze…

En zo regeert de doodsheid in haar hart, ziel en innerlijk, is de melodie van haar leven en toekomst verstomd en tot stilstand gekomen en weerklinkt zij niet meer.....…

De bovenbuurman, die ik zelden ontmoet, omdat we in deze contreien allemaal vervreemd zijn van elkaar en omdat we langs elkaar heen leven als monniken in cellen, is jong, kennelijk gezond en stralend en florissant als ik hem ondanks alles gadesla vanaf mijn hooggelegen balkon als hij beneden in het plantsoen, langs de grasstrook, wandelt met een petieterig…

Wat wordt die doodsheid opgeluisterd door de gebroken boom, die toch blijft voortleven en bloeien, onoverwinnelijk!…

Met wellicht verbazingwekkend enthousiasme en een ondanks alles onterechte blijmoedigheid had ik te voet in de vroege morgen koers gezet naar het Twee Steden Ziekenhuis, een "medisch bolwerk" dat door haar architectuur slechts tot gevoelens van doodsheid en vergaande lusteloosheid aanleiding kan geven.…

De zomer van mijn vijftiende levensjaar is nooit teruggekeerd in mijn leven en, verouderd, bedenk ik hoe mijn hart en ziel zijn afgestorven, hoe doodsheid en lethargie mijn innerlijk regeren, hoe de rozen en hortensia's voor altijd een vale weerschijn in mijn ziel zullen vinden......…

-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval. Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft.…

In deze zeldzame uithoek van onze zo geliefde stad floreert de Natuur nog, terwijl in andere gedeelten met meer moderne architectuur kaalheid en doodsheid regeren.... Frisgroene bladeren wiegen in een licht briesje aan mijn venster en een vogel, een kwetsbare boodschapper van de Natuur en een gezant uit hogere sferen, zingt zijn lied.....…

Later, in het restaurant smaken de kalfskroketten niet en thuis wachten de eenzaamheid, de leegte en de doodsheid weer.....…

Later, in het restaurant smaken de kalfskroketten niet en thuis wachten de eenzaamheid, de leegte en de doodsheid weer.....…

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en vertwijfeling. Op een granieten bank wacht ik met twee…

Het hart en de ziel zijn eruit gesneden, de doodsheid regeert en overheerst. Dertig jaar huwelijksleven zijn er gepasseerd als een ijlende windvlaag en nu doolt mijn vierentachtigjarige tante, haast mijn enig overgebleven verwante uit een talrijke familie, er wezenloos, doelloos en eenzaam rond.…

Mijn vriend nodigt me uit een kijkje te komen nemen in zijn nieuwe woning. Het is een koude, winderige dag in de Schubertstraat en rillingen dringen door mijn dikke winterjack. Op de eerste etage bevindt zich een brede gang met grasgroene vloerbedekking, doorweven met zwarte strepen die toegang biedt tot de flat, een sfeervolle seniorenwoning. Mijn…

Op een hete zomerdag hotst en botst een bus door buitenwijken van de stad. Het panorama heb ik duizend-en-een keer aanschouwd: de Sweelincklaan, de Van Anrooylaan, de Beethovenlaan. Het was het decor van een liefde, die niet meer bestaat sinds het brute afscheid. Op deze levenloze muren, op deze gribus van vervallen straten had ik alles geprojecteerd…

Later wist je de zwaarte van sombere doodsheid met humor te verlichten. Breton nam enkele fragmenten van jouw schrijfwerk op in zijn 'Anthologie de l'Humour Noir'. Je nam afstand van de al te beperkte visie van het surrealisme en je wilde het meer met de actualiteit verbinden.…

Je walgde van de doodsheid in de alledaagse saaiheid en absurditeit. Je fatale manier van levensverachting kwam voort uit een chronische depressie, maar bovenal uit je angst voor neurosyfilis, want je wilde je dandy-achtige waardigheid bewaren. Bovendien leed je aan meerdere minderwaardigheidscomplexen en een gecultiveerde Weltschmerz.…