Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Mijn dode hart........

Mijn vriend nodigt me uit een kijkje te komen nemen in zijn nieuwe woning. Het is een koude, winderige dag in de Schubertstraat en rillingen dringen door mijn dikke winterjack.
Op de eerste etage bevindt zich een brede gang met grasgroene vloerbedekking, doorweven met zwarte strepen die toegang biedt tot de flat, een sfeervolle seniorenwoning.
Mijn vriend is zorgzaam, geduldig en goed voor me en serveert een "quiche lorraine" uit de magnetron en hij sluit en opent enthousiast de feeërieke houten luiken voor de ramen en toont me hoe de schemerlampen, afkomstig van een rommelmarkt, een avondlijke gezelligheid creëren, waarvan hij geniet.

Thuisgekomen diep ik de foto uit mijn jeugdjaren op; de foto waarop ik glimlach. En met diepgaande ontroering en ongestelpt verdriet en treurnis vraag ik me af; waar is mijn ziel verloren gegaan, waar is ze verdwaald in het woud van de wereld, in haar wonderlijke verwarring?
Mijn jeugdjaren, mijn kinderspel liggen als het ware bedolven onder aardlagen als wonderlijke, veelkleurige gesteenten, die men niet meer op kan delven, zij zijn als verre sterren aan een nachtelijke hemel die niet zichtbaar zijn, in een "vorig leven" verdwenen, dat ik ver achter me gelaten heb. Waar hebben de belevenissen en ervaringen mijn ziel voorgoed overspoeld? Hoe is ze vervreemd geraakt van haar wezen, van haar jeugd en blijdschap, van haar ongeschonden gaafheid? Zullen de diepe wonden genezen, zal de zalf van de vriendschap erop aangebracht worden?
Zal mijn vriend de demonen uit mijn geest verdrijven, de lauwheid, apathie en lethargie uit mijn hart verdrijven als met een vernietigende windvlaag? Kan er op de omgeploegde, verdorde, gecorrumpeerde, dode grond van mijn sinds lange tijd vernietigde en uitgebluste hart nog iets groeien; een gewas, een heester, een struik die vruchten draagt, een zomerbloem? Ik betwijfel het. Kan het vuur nog oplaaien dat eens en schijnbaar voorgoed geblust is door denkbeeldige, maar o zo deskundige brandweerlieden die hun vernietigende, fatale werk zo grondig verricht hebben?
Mijn hart is dood als de dode staketsels van de geknotte bomen aan de Dillenburglaan.....

Schrijver: I. Broeckx, 6 november 2014


Geplaatst in de categorie: emoties

4.5 met 2 stemmen 79



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
7 november 2014
Jeetje, I. (Ineke, Ingrid, Inge?), wat een indringende en intrieste beschrijving van de toestand van je hart. En toch, ondanks de intense triestheid, herken ik de intrinsieke esthetiek, verstopt onder de ontegenzeglijke melancholie. Niet toevallig de Schubertstraat, weet ik, want Schubert was ook een tragische depressieveling. Je vriend leeft nog in tijden van vlak na de oorlog, wat je eenzaamheid onderstreept. Daarna die sombere opsomming van hoe je je spontane kind-zijn verloor.
Hermann Hesse schreef al: 'Er voert geen straat meer naar de kindertijd'. Ik denk aan het Bijbelboek Ruth, waarin Ruth tenslotte zegt: 'Noem mij maar Mara, wat bitterheid betekent!' Hoop niet op de remedie-krachten van je vriend, want die is niet bij machte. Accepteer je gekwetstheden en probeer beetje bij beetje en laagje voor laagje je hart weer te ontdoen van overtollige ballast, wees de archeologe van je eigen hart en schakel anders hulp in van bio-energetica en rebirthing therapeuten, paragnosten en sjamanen. Je hebt nog lang niet alles geprobeerd en je bent nooit ergens te oud voor. Duik in de New Age wereld en ontdek een scala aan transformatie-mogelijkheden. Ooit zul je dan de herfstige Dillenburglaan met opgeheven hoofd door gaan!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)