Alle inzendingen over jeugdherinneringen

Het is nog vroeg in de morgen De zon staat al hoog. Gauw eet zij haar boterhammen met kruisbessenjam. Mmm.....eigengemaakte jam. Zij likt haar lippen vol ongeduld en oma schenkt haar een glimlach. Snel drinkt zij haar beker leeg en rent van tafel. Buiten rommelt opa al wat rond zoals elke dag. Voor haar is dit niet elke dag. Maar een dag bij…

Mijn eigen jeugdherinnering.…

Verliefd. Ik zit in de derde klas. Erik zit in de tweede klas. Erik is een kop kleiner dan ik. Erik kan goed op zijn handen staan. Ik kan goed op mijn handen staan met mijn benen tegen de muur. Het moeilijkst wat ik kan is een bruggetje maken. Er is een moment dat ik de enige ben die dit kan. Dit moment duurt een hele week. Ik loop over het…

'Jeugdherinneringen' van Maxim (Alekséj, Maksímovítsj, Pésjkov, Lekséj, Lekséjka, Oljócha, Oljósja, Oljóska, Aljósjenka, Lónja, Lónka, Maksímytsj, Kasjírin) Gorki is een fan-tas-ti-sch-e roman. Gorki beschrijft in deze trilogie de eerste twintig jaar van zijn leven. Geen letter in het 879 pagina’s tellende boek verveelt.…

Mijn vroegste herinneringen aan mijn schooltijd zijn de herinneringen aan de lagere school. Want toen heette het nog geen basisschool. Je had de kleuterschool en de lagere school. In mijn tijd waren dat twee aparte gebouwen. Als je zes jaar oud was, mocht je naar de lagere school, "de grote school", zoals dat toen genoemd werd. En o, wat voelde…

Ook de Sacramentskerk aan de Ringbaan Oost, gebouwd in 1933 en eens, in oorlogsjaren, geschonden door granaten, vertegenwoordigt jeugdherinneringen voor me. In vroege jaren van mijn jeugd tekende ik haar boogvormige ramen na en ik kleurde deze in.…

In mijn vroege jeugdherinneringen siert een weelderige treurwilg de tuin van onze buren. Elk voorjaar kwam de knoestige stam met zijn afstaande takken als een gapend spook tot leven.…

We waren genodigd in een huis; in een appartement in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele en welhaast demonisch aandoende bouwsels; kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van mijn allerliefste, in een wijk waarin mijn jeugdherinneringen liggen opgestapeld als betrof…

We waren genodigd in een huis, in een appartement, in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele, rechtlijnige en haast demonisch aandoende bouwsels, kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van de allerliefste, in een wijk waarin mijn jeugdherinneringen liggen opgestapeld…

Toen ik tien jaar was woonde mijn ouders op een dorp in de kop van Noord-Holland. In onze straat was ook een hoefsmid, Klaas heette hij, en hield konijnen en duiven. Een paar keer had ik hem vriendelijk gevraagd of hij een konijntje voor mij had. ''Nog niet Keesie'', zei hij dan. Op een warme zonnige dag probeerde ik het nog een keer toen hij…

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik sprookjestaferelen en ik vertelde mijn zusje fantastische verhalen…

We wisten als kinderen dat zich ver achter de huizen van onze arbeiderswijk en nog verder achter het "Leijpark" dat zich als een beschermende groene gordel tegen de stad aan schurkte de "Belt" bevond en deze vormde het brandpunt van onze macabere fantasieën en voorstellingen. Op "De Belt" heerste een helse stank, er kropen ratten en ongedierte…

De verbouwde pastorie waar we nog koffie gingen drinken, vormt met haar omgeving het decor van mijn vroegere escapades en zwerftochten met mama en daar, op het terras, aan de rand van een rustiek en mystiek vijvertje deelde ik nog in de treurnis van mijn maatje over haar jeugdherinneringen en, geheel geabsorbeerd en geobsedeerd door eigen problemen…

Ik kan dan ook geen bakkerij voorbijlopen zonder de geur van versbakken brood op te snuiven, heerlijke jeugdherinneringen… Maar soms vraag ik mij ook wel eens af waar mijn liefde voor taal en gedichten vandaan komt en dan komen andere jeugdherinneringen bovendrijven.…

En aan mijn ziekbed, dat echter geen ziekbed zou blijken te zijn, nog vóór het tijd werd voor een CT-scan, deelde ik een jeugdherinnering met haar, die ik boven alles liefheb en vroeg ik haar of ze zich die kerstnacht herinnerde, die stille, magische kerstnacht van vijftig jaar her, toen de straten overdekt waren met sneeuw en we met onze ouders naar…

Zo zijn mijn vroegste jeugdherinneringen!…

Bij het vasthouden ervan, borrelden er allerlei jeugdherinneringen boven. Jeugdherinneringen ja, want zo lang is het al geleden dat wij hier schaatsbaar ijs hebben gehad. Vijftien jaar oud zijn ze, maar gloedjenieuw. Alhoewel het buiten vriest, stop ik mijn schaatsen maar weer onder in de doos.…

In de lange, brede, sfeerloze gang die leidt naar de verpleegafdeling bevindt zich een merkwaardige vitrine waarin kinderspeelgoed en poppenkastpoppen staan opgesteld; een schamele troost en een tot weemoed stemmende jeugdherinnering voor de slachtoffers en gedupeerden die hier passeren, vaak in rolstoelen, met wandelstokken en rollators, al of niet…

'Klein Ulsda', las ik op een wit bordje dat al half was weggezakt in de berm van de B-weg. De bebouwing van dit gehucht bestond uit wat boerderijen en rijtjeshuizen aan weerszijden van het smalle, al vele malen opgelapte asfaltweggetje op luttele kilometers van de Duitse grens. De ruitewisser van de comfortabele Japanner veegde met brede, ritmische…

Ik schrok op uit mijn overpeinzingen. We reden de oprijlaan van de vrijstaande eengezinswoning op waar mijn oom en tante woonden. Met piepende remmen kwam de Japanner tot stilstand. Opgetogen werden we door het hoogbejaarde echtpaar verwelkomd: ze waren oprecht blij dat we hen met een bezoek vereerden. In feite waren ze na al die jaren nog geen spat…

Toen ik daar zo een tijdje gezeten had, keek ik op de klok: vier uur. Dat betekende dat het langzamerhand tijd werd om afscheid te nemen. Ik kuchte een paar keer nadrukkelijk en probeerde door het voortkabbelende gesprek heen te breken. Op een luidere toon dan ik eigenlijk gewild had riep ik: “Wie moat’n zometain weer vot!” En ik legde uit dat het hier…

De Noordelijke wijk van Rotterdam heeft een ondernemende geest, die in het klein woekert als de streefzucht van een wereldstad. Tegelijk heerst hier de geborgenheid van een tevreden dorp, dat vol weelde bloeit. Veel mooie, bevallige singels met luchtig kroos, liggen vredig onder overhangend lover van treurwilgen of andere bomen. Dat water geeft gezonde…

Berend had door de ziekte van Lyme een verzwakte gezondheid. Het was nog niet gelukt om samen de vader van Bjarne te bezoeken, nu die in zijn allerlaatste levensfase was. Bjarne durfde ook niet goed alleen te gaan. Het was de laatste tijd gaan spoken in zijn hoofd. Een dubbele verhuizing was het laatste waar hij op wachtte. Maar hij wilde de woning…

De documentairemakers hebben kennelijk ondanks alles als een lieflijk sprookje willen presenteren dat echter omkleed is met de gruwelijkheid van nazisme, gaskamers en de ultieme vernietiging.... De tante was niet ouder dan dertig. Ze borduurde en tekende graag en maakte keurige knipsels van Indische voorstellingen. Ze was zijn lievelingstante…

Twee echtparen hadden plaatsgenomen in de leren fauteuils voor het raam van het restaurant dat uitzicht bood op de drukke winkelpromenade en zetten zich aan het menu; de varkenshaas, de frites en het overige. Ik wachtte bij twee koppen thee op mijn vriendin. Verderop in de zaak sprongen aan de wand twee zilveren, kunstzinnig vervaardigde hertenkoppen…

Met mijn goede ouders; bij hun leven zozeer getormenteerd en gekweld door het levenslot en het ongeluk van hun zoontje, onze broer, legden we eens te voet de lange weg af vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad naar het wevershuisje, eens het domicilie van de Heilige Petrus Donders, later missionaris in Suriname. Altijd zal ik me onze tocht herinneren…

“Waag het niet uit je bed te komen,” had vader gezegd... Als ’s avonds het licht in zijn kamertje uitgaat en hij alleen achterblijft, knijpt het jongetje zijn ogen stijf dicht en duikt op zijn rechterzij met zijn hoofd diep in het kussen weg. Meteen hoort hij het vertrouwde kaboem, kaboem...: het ritmisch gedreun van zijn eigen hart in de dichtgeplooide…

“Kijk je wel uit,” zei mijn vrouw, toen ik afgelopen zondag dan eindelijk tijd gevonden had samen met mijn zoon een grote bevroren plas te gaan zoeken om daar de ijzers onder te binden. Al is het al meer dan vijfentwintig jaar geleden, ze is nog altijd niet vergeten hoe ze me eens door het ijs heeft zien zakken. Het was op een afgraving achter haar…

Ze komt regelmatig bij me eten en vermaakt me dan met haar jeugdherinneringen en andere levensverhalen. Vandaag ging het vooral over haar familie die deels in de Zaanstreek woonde. Een wonderwel bespraakte Oom gebruikte sappige uitdrukkingen die je vandaag de dag niet meer hoort.…

Een boek vol jeugdherinneringen. Een boek om over te dromen.…