Alle inzendingen over verdriet

...merkwaardig accent, maar niet alleen de oorlog had haar getraumatiseerd. Ze had niet meer kunnen zorgen voor haar oude vader en nu had ze geen familie meer. Het onheil en het verdriet hadden haar aangegrijnsd en het zelfgekozen einde was eens aanlokkelijk geweest.... Ik heb niet veel van...

...de boven ons gestelden, als de kleine man zijn verdriet verdronken heeft koopt hij zijn geweten af door nutteloos geworden glaswerk in desbetreffende container te gooien. Arremoe verzuipt in draconisch gedrag van de elite, die zelf niet vies is van een proseccootje. Wat een grap die glasbak,...

...nog nauwelijks en zij laten het afweten. Op mijn schouders draag ik als een rotsblok het gewicht van de ervaring, van het verdriet en de tranen, maar ook van het geluk, van de schoonheid, van de voorgoed voorbije liefde.....

...ontoerekeningsvatbaar te zijn geworden, als ik afga op zijn terecht onderbroken analyse tijdens het debat tussen Tweede Kamer en Regering. Wat een verdriet voor zijn ouders (voor zover ik weet alleszins redelijke mensen) en zijn partner. Wat zal Professor Cliteur, zijn opleider, van zijn...

...En Bas staarde mij nog lang na. Zijn blik was verdrietig. Het was maar goed dat ik dat niet gezien had. En nu sta ik in mijn kamer. En kijk naar mijn arm. Enkele druppels vloeistof vielen op mijn hand. Wat het precies was weet ik niet. Wel dat het erg giftig is. Ik schoof m'n mouw een...

Had ik het kunnen doen? Jullie oppakken en verderop zetten? Vanmorgenvroeg. Ik denk niet dat je het toegelaten had. Je beschermde hem immers, je kleine jongen. Nog wat onzeker op de pootjes. Hij had het al ver geschopt, tot een twintigtal meters van het veilige grasland. Onverantwoord dicht...

Bij "Multivlaai" (waar zelfs een busje met daarop de naam van de genoemde zaak in trotse kapitalen voor de deur staat) stonden vandaag zoals altijd de diverse heerlijke, kleurige vlaaien te pronken onder de toonbank. Maar het gonsde in de winkel: de vader van de verkoopster was overleden. Haar...

Ik kijk in de spiegel. Voor het eerst staat het mij aan wat ik zie: het beeld is helder. De tijd is aan mij voorbij gegaan en nu pas word ik wakker. 6 jaar later zie en voel ik alles. Herinneringen van vroeger komen naar boven. Wil ik dit wel weten? wil ik wel voelen? Ja dit is mijn grond waar...

Niet langer tientallen uren te zien overleven zonder jouw aanwezigheid.... Gisteren verlangde ik hartstochtelijk naar deze magische MORGEN. Die morgen die zich vandaag laat noemen. Voorbij zijn de nachten dat ik pas in de ochtenduren mijn bed inkroop, omdat ik een paar uur ziek op de grond -in...

Ik was aan het afstoffen en boven op mijn kast staat een foto van mijn kinderen toen zij nog jong waren. Drie knappe dochters en trots dat ik vroeger was. Ik pakte de foto op mijn schoot en ging even zitten. De tranen druppelden over mijn gezicht. Huilbalk die ik ben. Ondertussen begin je te denken...

Toen ik vanmorgen op stond, wist ik het meteen. Het was weer terug. Moeizaam stond ik op alsof er een rem op mijn bewegen was gezet. Dit kon toch niet? Dit was toch niet waar? Het lijkt wel of ik elk spiertje in mijn lichaam kon voelen. Mijn hoofd gonsde. Heel mijn wezen doet pijn en zin, zin had...

...om je heen en het delen van je pleziertjes en verdrietigheden. Je mist het plannen maken voor de toekomst en je mist het om te kunnen zeggen....wéét je nog dát? Je voelt je beknot door de liefdevolle "bewaking" van je kinderen en je vriendenkring en de beperkingen, ongewild door hen...

Het was in lijn zeven dat ik een mevrouw aantrof met een forse cocker-spaniel op schoot met langs de lieve snuit neerhangende flaporen en een cognackleurige vacht en open bek die een roze tong en een gezond, goed verzorgd gebit liet zien. De hond had zich genesteld op de schoot van mevrouw en ze...

...meren bij Luzern en Neuchatel aanschouwd, al was het slechts één keer in zijn leven. Maar op de Rijnboot voelde hij zich een vreemdeling te midden van de overige gasten. Het levenslange verdriet om de zoon vervreemdde hem inderdaad van de anderen en het verstarde zijn blikken en zijn...

...kan kennelijk niet ophouden uit te barsten in een bulderende lach en het ene salvo volgt op het andere. Stilletjes zit ik erbij, met overweldigend verdriet achter mijn ogen, in mijn brein en in mijn hart als een pias, als een Fremdkörper. Zij die uitbundig lachen, zullen u spoedig doen...

Daar wachtte ze nog op mij, dag aan dag, jaar aan jaar; op mij, de dochter, haar kind dat ze zozeer liefhad; in de aanleunwoning die tot mijn laatste ouderlijk huis geworden was. En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in...

...goede oplossing. Ik vervolgde mijn weg, niet van zins de bodemloze put van zijn verdriet te stelpen.....

...u vaak, onder een andere naam, lastig gevallen met mijn muzikale voorkeur. Deze nacht zit ik er weer even tegen aan te hikken, u weet drank in de man en vervolgens de wijsheid in de kan. Mijn verdrietlied is 'The end' van The Doors, vervolgd door de muzikale terreur van Rare Bird die mij...

Vader, je hebt op je kantoor, waar tot je treurnis en diepe vertwijfeling je noodlottige en ongewilde carrière zich voortsleepte, dag aan dag, jaar na jaar en wel gedurende veertig jaar je eindeloze en nutteloze berekeningen moeten maken, terwijl het leed en het ongeluk als het ware uit je poriën...

...mijn geest sloeg door het zware gewicht van het verdriet door naar de verkeerde kant. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar brede gangen, geflankeerd door haar kramen. De vrolijke, maar voor mij anonieme stadgenoten lachen en schertsen met elkaar, altijd...

Op het kerkhof aan de Hoflaan staan donkergroene statige sparren zij aan zij in een lange, plechtige rij, als om de grafstenen te beschermen en te bewaken..... Het is een mooie julidag en een licht briesje schijnt ons te willen strelen, maar voor mijn zwaar ziekelijke vriendin die naast mij...

...ik voor zijn dood tien jaar niet gezien had, het verdriet over mijn beste vriend die al twaalf jaar ernstig ziek was, de problemen rond de erfenis, mijn moeite met het verkrijgen van sociale contacten, het kwam allemaal aan de orde. Ze hadden mij met haarfijne precisie laten merken dat ik werd...

Bij de bushalte trof ik deze keer een heel klein, petieterig mannetje met een schattig opstaand kuifje en minuscule schoentjes, vergezeld door zijn moeder, uit Mexico afkomstig. "No hablo Espagnol" verklaarde ik ten overstaan van de dame en zij repliceerde: "Je parle Francais"..... Wonderlijk...

Mijn zo goede, zo liefdevolle zus, wiens liefdevolle zorg echter vaak zo moeilijk te bespeuren valt had me "het huis uitgezet" en had het woord "straatverbod" laten vallen. Met "het huis" bedoel ik niets minder dan de aanleunwoning in de buitenwijk waar onze oude moeder haar laatste dagen nog...

...onuitgesproken was geweest: het woord was "verdriet". "Bent u iemand verloren?" repliceerde ze. "Nee, het is iets anders", was mijn antwoord. En de Indonesische, elegante schoonheid zei met zachte stem dat ze meeleefde en ze bereidde op een klein, kartonnen bordje dat speciaal voor...

Gedurende mijn lange leven heeft talloze malen en in een onafgebroken sequentie de onzalige, wrede medemens de gevoelige instrumenten van mijn hart en ziel trachten te bespelen. Het resultaat is een eveneens onafgebroken en onoverzichtelijke opeenstapeling van kwetsuren, als een verderfelijke...

Hij had zijn "carrière" in de psychiatrie voltooid. Hij kende het diepgaande leed. Hij had besloten tot de zorg voor ouderen. Zijn hart was gesmeed op het aambeeld van het leven en het resoneerde met de harten van de slachtoffers en gedupeerden op dezelfde toon, met dezelfde melodie. Uiterst...

...kan geven. Ze wil niet meer leven. Ze voelt pijn verdriet emoties die weggestopt zijn. Ze maakt ze klein. Ze doet alsof ze er niet zijn. Ze probeert het te verbergen en niet te veel van zichzelf te vergen. Ze wil het niet meer elke keer weer zichzelf snijden en zichzelf op die manier bevrijden....

"Curae leves loquuntur, ingentes stupent" ("Kleine zorgen daar praat men over; over grote zorgen zwijgt men") aldus leerde ik op school en ik weet nog altijd niet of je daarom bleef zwijgen tijdens onze zo frequente wandeltochten op die zondagmiddagen.... Later, veel later kwam het mij ter...

Vóór een bloemenzaak aan de Tilburgse Westermarkt etaleert men een bescheiden knutselwerkje, een soort bootje van hout dat kennelijk een herfstachtige sfeer dient weer te geven, vergezeld van rode paddenstoelen met witte stippen en van andere parafernalia. Het merkwaardige artefact staat daar...