SLECHTE DAGEN...........
Zo áf en toe heb ik er één. Zo'n dag waarop ik bijna stík in mijn verdriet. Zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak sta ik 's morgens op met zo'n onbestemd gevoel. Ik ben té vroeg wakker, de koffie blijkt op te zijn (dat gebeurt toch nóóit!), mijn rug doet pijn, en niemand on-line om even bij te kletsen.
Op het moment dat ik uit bed stap, struikel ik over de hond die ontsnapt is uit zijn bench en zich naast mijn bed heeft neergelegd. Op dát moment beginnen de tranen zich te verzamelen, mijn keel knijpt dicht en er ligt ineens een steen in mijn maag. Ik probeer te voorkomen dat ik in janken uitbarst want laten we eerlijk zijn, ík heb nog nooit gehad dat mijn ogen zich langzaam vulden met tranen, bijna synchroon over de wangen rolden, en uitnodigde tot zachtjes wegkussen door een prachtige jongeman.
Míjn ogen worden dik en rood, mijn neus gaat lopen en een uitslag als de beruchte wijnvlekken verspreiden zich langzaam maar onverbiddelijk over mijn gezicht tot diep in mijn decolleté. Dát en het feit dat mijn stem door de dichtgeknepen keel op die van een schorre kikker lijkt, doen mij mijn pogingen om níet te janken tot grote hoogten opjagen. Wat niet fijn is want je zit er tóch de hele dag tegen aan te hikken.
Waarschijnlijk komt het ook dáárdoor dat de Gamma-puber weer eens níets weet van de verf die je wilt hebben, je je medicijnen wilt gaan halen maar dat die er nog niet zijn, verrék nou ligt die hond wéér in de weg!, zie ik het nou goed maar zit er zo'n diepe kras op de auto?, en ik zal wel weer aangekomen zijn. Als ik uiteindelijk mijn laatste rondje met de hond doe dan komen ze tóch, die waterlanders. En realiseer ik me dat het gewóón weer zo'n dag is.
Je mist je oude leventje van vóór het overlijden van je man, je mist hem en de zorg die je aan hem besteedde, je mist je Lief die je daarna leerde kennen maar nog zo besluiteloos is, je mist een arm om je heen en het delen van je pleziertjes en verdrietigheden. Je mist het plannen maken voor de toekomst en je mist het om te kunnen zeggen....wéét je nog dát? Je voelt je beknot door de liefdevolle "bewaking" van je kinderen en je vriendenkring en de beperkingen, ongewild door hen opgelegd.
En oh ja, je mist óók de seks..(sorry kinders en iederéén die denkt dat men "het" na het 40e levensjaar niet meer doet). En al ben ik nóg zo'n flinke, met twee benen op de grond staande en zéér stabiele vrouw, áls ik zo'n dag héb....
Gelukkig, daar komt iemand on-line die mijn wenkbrauw-blog heeft gelezen.
Hij laat weten dat hij er éérst om moest glimlachen. En daarna een hele dag een brede smile op zijn gezicht had.
Ik glimlach terug. Zet de hond in de bench en doe er een slot op. Ik heb koffie gekocht dus kan ik morgen niet misgrijpen. Mijn rugpijn is al een stuk minder. Bij de slaaptabletten aarzel ik even. Maar nee, er komt misschien een dag dat ik er wél een neem, dank-je-wel meneer de wenkbrauw-blog lezer.
gmail.comGeplaatst in de categorie: verdriet
verdriet
336
Geef je reactie op deze inzending:
Jij ook bedankt voor het herkenningspunt.