Op het kerkhof
Op het kerkhof aan de Hoflaan staan donkergroene statige sparren zij aan zij in een lange, plechtige rij, als om de grafstenen te beschermen en te bewaken.....
Het is een mooie julidag en een licht briesje schijnt ons te willen strelen, maar voor mijn zwaar ziekelijke vriendin die naast mij voortstrompelt terwijl haar hand rust op mijn bovenarm, is zelfs de aanraking van de wind te heftig...
Ik heb haar mijn arm aangeboden om op te leunen en haar hand steunt hier zwaar op....
Ze leunt zelfs op de grijze, glanzende grafzerken en heeft zelfs de nutteloze ondersteuning nodig van de lieflijke haag waaraan zij zich in arren moede vastklampt als een drenkeling aan de laatste reddingsboei....
En zo bereiken we het graf van haar zozeer betreurde ouders dat trots hun ingebeitelde namen draagt en mijn vriendin inspecteert het en is tevreden. De onschuldige rozerode bloempjes die het graf sieren, vormen een kleine, nietige troost in het grote, onvermijdelijke leed. De strijd van de ouders is gestreden....
(In vroeger dagen hebben weidse panorama's zich voor ons geopend als wij de Brabantse wegen en paden bewandelden en de landschappen die onze mooie provincie ons bood, doorkruisten....)
14 juli 2020
Geplaatst in de categorie: individu