Hartenkreten

Wie denkt dat de titel gaat over de straf voor de dader, heeft het mis. In Sudan is een verkrachte tiener veroordeeld tot de doodstraf omdat ze zich had verdedigd en haar verkrachter daarbij om het leven kwam. De hiernavolgende tekst is overgenomen van de site van Amnesty (nieuwsberichten, 11 me...

Toen, in een lang vervlogen tijd, ik ontslagen was en gekwetst zoals nog maar zelden, ben ik de hond gaan halen. Van dieren heeft men nooit af te wachten wat de brute, misdadige en zogenaamd "normale" mens onder meer in het maatschappelijk leven klaarmaakt en ik koos de hond, die te midden van and...

Een ingebouwd navigatiesysteem bezit ik niet en zo kan het gebeuren dat ik wederom verdwaal in het ziekenhuis! Jawel, achteraf was ik er op de verkeerde verdieping uitgestapt, maar dacht: dat ze die afdeling wel weer terug hadden gezet op het oude vertrouwde plekje! Niet dus. Een dame bracht me n...

Haar flat ligt enigszins afzijdig van de overige bebouwing in de wijk in een bepaald soort luwte, gecreëerd door de solide, stevige muren van het nabije, massieve gebouw van het Zorgcentrum. Mevrouw is een fragiel, tenger oud dametje. Haar zeventigjarige, voorbije huwelijk schermde haar af en besc...

We hebben het nu eens over een productiebos. Het doet er niet toe welk woud het is en waar het ligt. Wel is het zeker dat het betreffende bos die rechttoe-rechtaan-beplanting maar matig vindt. Het wilde er liever maagdelijker en woester uitzien. Een zeker bos is bestemd om planken, meubels en kas...

Mijn trouwe en jarenlange vriendin stelde mij de machine ter hand; de ongelooflijk verfijnde en ingenieuze laptop met de vele functies die mij zelfs op wonderbaarlijke maar onbegrijpelijke wijze met Afrika verbindt, die een troost betekent in mijn eenzaamheid en die mij dierbaar is als was het een m...

Als zijn favoriete en zo geliefde dochter liep ik aan zijn zijde en nam ik welhaast de plaats van mijn moeder, zijn echtgenote in. Mijn lange haar omlijstte toen nog mijn gezicht en hoge, verheven, magische gevoelens bezetten mijn hart. Eens betrad ik met Hem de zalen en lokalen van onze universite...

Het was een kleine, nog jonge man met een gedrongen postuur en met een baardje en sik die zijn wangen en bovenlip in beslag namen. Op zijn nek en onderarm tekenden zich forse tatoeages af en hij voerde een flinke hond aan de lijn met cognackleurige vacht die naar hij verklaarde een kruising vormde t...

Tweemaal per jaar moet ik de gang gaan langs het parcours en het panorama van mijn mislukkingen,langs het nu geheel gerenoveerde en supersonisch ingerichte kantoorgebouw waar ik eens ben afgedankt en dat nog steeds ten dienste staat van de doelloze bezigheden die aan het intrinsiek zinloze leven van...

Hoe kon ik het weten, liefste en meest dierbare zus, bloed van mijn bloed, lichaam van mijn lichaam, dat het moment daar was? Het moment was daar en ik wist het: jouw lichaam had het kind gedragen al die negen lange maanden; jouw lichaam had de pijn gedragen en had geboorte gegeven aan het kind, ...

Ze kwam me ophalen in een auto die me minstens tien jaarsalarissen zou kosten maar haar tevredenheid was ver te zoeken. (Had ze dan toch after all geen man en kinderen gewild?) Bezeten door eigen problemen beweerde zij de expositie, inderdaad bestaande uit welhaast identieke collages en een enkel...

Ieder jaar als Sinterklaas in het land was, mochten we bij oma komen in het grote vooroorlogse huis, waarnaar de familie Broeckx verhuisd was na de teloorgang van opa's winkel, destijds gesitueerd aan de Oude Markt. Met oma sta ik op de foto als baby: ze koestert mij in haar armen terwijl ik onn...

Opnieuw, maar na lange, lange jaren ben ik de weg gegaan, ben ik de gang gegaan, weg van het vriendenhuis dat steeds mijn thuis was, waar ik ooit was ontvangen, kennelijk hartelijk en bereidwillig en liefdevol, waar het altijd veilig was en vertrouwd, waar geen dreiging en onrust heersten. Jullie...

Eens, toen mijn leed groot en diep was, zocht ik troost tussen de middeleeuwse, hoog oprijzende muren van de kathedraal. Veertig jaar na dato bezochten wij de zusterstad en waren wij getuige van een zalvend, eeuwenoud, zonder enige wijziging of variatie steeds herhaald en zinloos en imbeciel aand...

In tegenstelling tot veel anderen, blijf ik het een heilig moeten vinden, de mensen te herdenken die hun leven gaven voor de vrijheid van ons kleine landje, dat piepkleine landje wat tegenwoordig steeds meer bewoners gaat tellen! Ik weet nog dat het getal elf miljoen inwoners in ons land zo ontzette...

Ik was eerder dan de aanvangstijd gearriveerd in het kleine zaaltje van de communauteit van fraters, dat kennelijk begrensd werd door een feeërieke tuin van ongekende schoonheid en dat ik van eerdere gelegenheden kende. De zomer, het licht en de warmte drongen van alle kanten binnen in het klein...

Destijds was ik "toegetreden" via een uitzendbureau tot de typekamer van een grote verzekeringsmaatschappij waar vele dames in een straf tempo, opgejaagd door de werkdruk hele dagen de toetsen van de machines beroerden en ik had zelfs gedacht in mijn naïviteit en enthousiasme op min of meer vrien...

Dat ik alleen toehapte tijdens het sollicitatiegesprek wegens het riante salaris dat in het vooruitzicht gesteld werd en dat ik mateloos had gebluft over capaciteiten die in feite niet bestonden, kan ik vandaag de dag niet ontkennen. Ik was drieëntwintig en de directeur van het Nederlands Textie...

Op 4 mei huilt mijn hart voor alle landen waar nog oorlog is. Voor alle mensen die nog in onvrijheid leven. Voor alle mensen die in het verleden en in het heden vervolgd werden en worden als gevolg van hun afkomst, huidskleur of religie. Op 4 mei huilt mijn hart voor mijn ouders en al hun generatieg...

Het licht van een vroege, onverwachte zomer speelde over de wereld, toen ik haar ontmoette in de cafetaria. Voor haar zou het nooit meer zomer worden en het viel te betwijfelen of het ooit zomer was geweest in haar leven. Ze sprak me plompverloren aan met de woorden: "Ik ben schizofreen. Ik woon...

Ben ff een maandje weg gebleven van deze site, werd onpasselijk van de kwantiteit qua inzenders. Alsof er geen plek meer is voor een ander/eigen epos. Ik noem dat propaganda, herhaling van zetten door mensen die alleen hun eigen geluid te melden hebben. Overtuigd van een gelijk dat haaks staat op...

Als ik het Slavenkoor uit Nabucco hoor ben ik ineens weer in die kamer, op die middag waarop de dampende aardappelen opgediend worden en verzin ik weer eigen woorden bij dit muziekstuk Ik ben weer drie en voel me weer omringd door de goedgunstige, overvloedige aandacht en zorgen van mijn vader en m...

Mijn "hondenbaan" voor de hondenbelasting Een enkellang donkerblauw scherm omhult sinds korte tijd de zwarte, betonnen blokkendoos waarin de ambtenaren cum suis van de Gemeente Tilburg lange tijd gehuisvest waren. Een forse verbouwing en reconstructie is op handen. Binnen in dit gebouw, lange ...

Het instituut was gevestigd aan de zuidrand van de stad in een smal gebouw van twee verdiepingen die verbonden waren door een wenteltrap en het droeg mogelijk ook op de gevel haar trotse naam: "Economisch Technologisch Instituut voor Noord-Brabant". Als een coryfee was ik binnengehaald, als gymna...

Het schitterende, majestueuze bouwwerk van onze zevenentwintigjarige vriendschap dat leek op een kasteel met geheime gangen, trappenhuizen, sierlijke palissaden, welvingen en raampartijen is door jou neergehaald en lijkt nu op een ruïne, op een puinhoop na jouw sloopwerkzaamheden. Had ik echter in...

Op je sterfbed vroeg je me voor te lezen uit het boek "De jongensjaren van....." en met horten en stoten en onder tranen voldeed ik aan je verzoek. Als ik haperde tijdens mijn declamatie vermaande je me tot flinkheid. In de verwarring van de aftakeling van je brein zocht je naar pijpenstoppers en...

Ik herkende hem aan zijn handicap, waartoe hij voortstrompelde op twee krukken: zijn manke benen. De bus legde haar route af vanaf het station naar meer binnenstadse gedeelten van Tilburg toen ik hem aansprak met de woorden: "Mag ik u iets vragen? Hoe denkt u over Frederik L.?" Frederik was onz...

...en op die zondagmiddagen strompelden we voort; kameraden, door het lot aan elkaar toevertrouwd en geschonken, over de Bredaseweg, verlengstuk van de binnenstad, geflankeerd door villa's die alle hun eigen architectonische identiteit tonen, met hun gevels, nissen, raampartijen, serres, dakkapelle...

Op de lommerrijke en ruimschoots overschaduwde binnenplaats van de verpleeginrichting ontmoette ik mijn broer en zijn verpleger, Jeroen genaamd. In een krankzinnigeninstituut kan men nauwelijks idyllische taferelen verwachten en de dichtregel in de titel van deze tekst, uit een schoolboek, kan ook n...