Herinneringen aan mijn mislukte carrière (2)

Mijn "hondenbaan" voor de hondenbelasting

Een enkellang donkerblauw scherm omhult sinds korte tijd de zwarte, betonnen blokkendoos waarin de ambtenaren cum suis van de Gemeente Tilburg lange tijd gehuisvest waren. Een forse verbouwing en reconstructie is op handen.
Binnen in dit gebouw, lange tijd het domicilie van de Gemeente, treft men een labyrint van gangen, zalen en trappenhuizen aan, maar ik was er nooit welkom. Prominent in de hal, boven een geornamenteerde trap bevindt zich een gebrandschilderd raam met de beeltenis van degene die Tilburg zo lief had: niemand minder dan de negentiende-eeuwse Koning Willem II die eveneens pontificaal, in steen gehouwen, het centrale plein, De Heuvel, als het ware dag en nacht bewaakt.

Eens was ik ongaarne genodigd mijn dagen door te brengen in de typekamer van genoemd pand, in de weer met wat men ook als "lopende-band-werk" zou kunnen betitelen: het in een straf tempo machinaal vervaardigen van de brieven die de hondenbezitters van de stad ongaarne op hun deurmat zouden aantreffen, in het kader van mijn "hondenbaan" voor de hondenbelasting.

Paradoxaal genoeg studeerde ik in de avonduren filosofie en hield ik mij bezig met de theoretische vergelijking van de werken van Nietzsche en Heidegger. De finesses van deze problematiek kon ik nooit ontrafelen, maar professor C. had mij alles nog wel eens willen uitleggen, in een eventueel enigszins amoureus getint onderonsje.

Bij de Gemeente werd ik geweerd. Vader en moeder waren nog zo trots geweest, maar de allerliefste, die ik voorgoed moet missen, had gelijk: "Ineke wordt gegarandeerd overal en altijd weggestuurd".

werkkring wegestuurd wegestuurd mislukking

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 28