Hartenkreten over verdriet

Zij vliegt op glazen vleugels, nog maar net elf geworden wenkt zij de wind en schenkt de wereld een kind dat naar de horizon verlangt. Haar is verteld, vol overgave, dat het licht ligt achter de bergen naar de zee, prinsen op paarden en een fee vliegen met haar mee. En dan belandt zij op een...

Met een snelle auto is de afstand Tilburg - Nijmegen gemakkelijk te overbruggen. De imposante Waalbrug wachtte vandaag als het ware al op ons en toen we op de plaats van onze bestemming gearriveerd waren, zagen we in de verte en in de hoogte de petieterige figuurtjes van het verkeer op de brug....

Bij "Multivlaai" (waar zelfs een busje met daarop de naam van de genoemde zaak in trotse kapitalen voor de deur staat) stonden vandaag zoals altijd de diverse heerlijke, kleurige vlaaien te pronken onder de toonbank. Maar het gonsde in de winkel: de vader van de verkoopster was overleden. Haar...

(voor Mirjam Bruijn) We waren twee weken smoorverliefd op elkaar en dat neemt niemand van ons af, maar dat het zo abrupt afgekapt werd door jou, dat werkte als een wrede, onverwachte guillotine. Ik was je droomman, zei je, je ecodorp, je leermeester, je wilde me nooit meer verliezen. Je streelde...

Onverwachts was het daar: al mijn verdriet, verdriet dat ik maar niet in een hokje weet te plaatsen. Het is nog niet ten einde. Dit verdriet is van de hedendaagse tijd. Waar ik elke dag mee uit te staan heb en vermoedelijk met mij nog vele anderen. Het verdriet van eenzaamheid en een doelloos...

Vader, je hebt op je kantoor, waar tot je treurnis en diepe vertwijfeling je noodlottige en ongewilde carrière zich voortsleepte, dag aan dag, jaar na jaar en wel gedurende veertig jaar je eindeloze en nutteloze berekeningen moeten maken, terwijl het leed en het ongeluk als het ware uit je poriën...

Dat de wereld waarschijnlijk rond was, kon je vroeger al bemerken wanneer je in de spiegelkast van mijn atheïstische tante keek. Er bevonden zich kledingstukken en andere spullen die de onbeholpen tijd hadden doorstaan, een elastisch yogapak met doorgeborduurde Japanse pauwen, een klein ondeugend...

Ik durf niet meer, mijn hart is een moordkuil. Terugkijkend zie ik onze stoute blikken, glanzende ogen en een krul om jouw lippen. Stilstaande beelden in mijn hoofd, plaatjes geschoten in vergetelheid, geborgen in mijn hart, een zielenkerf. Vergeet het maar dat ik jou kan vergeten, mooi...

Dochter van Peter en Petroesjka, zij zag het licht negen maanden na een heftig keukenneukengebeuren in het jaar zevenenzeventig. Zelf weet Irina zich daar niets meer van te herinneren, later bleek een en ander duidelijk hoorbaar in de solo-albums opgenomen in de voormalige studio van de toen nog...

De ouders en de zusjes wachtten tevergeefs in het ouderlijk huis, altijd wachtten zij en dachten aan hem. Het rauwe verdriet scheurde hun harten open, altijd bloedden zij uit open wonden, altijd was hun innerlijk aangebeten als het rozerode hart van een stervende vogel.... De rijke schat van...

Er waren: de kronkelige paden van het park en de straten van de stad, talloze malen doorkruist en er was: de vijver met de oranje, geschubde vissen die hun rondjes draaiden onder het wateroppervlak en er was: de kamer met de eikenhouten meubelen, omfloerst door herinneringen.Ik wist niet welke...

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke...

Opnieuw ben ik naar de gebouwen en naar de weiden gegaan, waar ik eens de liefsten heb moeten afgeven, heb moeten overgeven aan vuur en aan aarde..... De zalen zijn mij nu bekend; ze zijn opgesierd met parafernalia die bezwaarlijk kunnen dienen om het leed te verzachten.... Er zijn velen komen...

Zoals te doen gebruikelijk heb ik mijn zinloze, doelloze zwerftocht langs de etalages aan de Schouwburgpromenade, die mij niets zeggen en nooit iets te bieden hebben en waarin de koopwaar mij aanstaart en aangrijnst op zinloze, walgelijk aandoende, afschuwwekkende wijze, weer eens afgelegd, toen...

Ik liep; nee, ik strompelde die avond aan de arm van een nicht naar het restaurant, alsof ik in een diepe krocht zou belanden, alsof mij de ultieme verdoemenis reeds was aangezegd... Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje...

Moet men het nog wensen met een gezelschap van senioren op een nog winterse dag in maart de wateren van de Biesbosch te bevaren? In de jachthaven wachten de vele pleziervaartuigen die daar aangemeerd liggen op ons en een ijskoude, helse wind en sneeuwvlagen begroeten ons nog in maart. We zijn...

Het verdriet dat zich schuilgehouden had in duistere, verborgen uithoeken van mijn ziel, geest en gemoed brak los uit de kluisters en het bevrijdde zich en een wilde stroom van tranen baande zich een weg naar buiten, als een tomeloze, onbeteugelde rivier.... Een Cerberus bevindt zich op mijn...

Stil en verlegen zat ik in een uithoek van het terras terwijl mijn tranen vloeiden. Bittere tranen om de gemene kwetsuur, afgevuurd op mijn hart als een projectiel, als een onomkeerbare pijl met uiterst trefzekere uitwerking. Het bittere leed stapelde zich op en het bereikte onvoorziene,...

Verdriet had zich opgestapeld als een onzalige Toren van Babel. Het bezette mijn middenrif als een steen tot op het moment dat de tranen uit mijn ogen vloeiden als gletsjers, als smeltend zieke-ijs. De tranen die gedurende mijn hele lange leven bevroren waren geweest en ik huilde... Het...

De nacht is mijn vriend, in stilte verdwijnen de remmingen van de dag, ogen en oren komen tot rust. Licht valt weg en ik in slaap, ik tel een schaap dat over een hekje springt. Negenenvijftig minuten snoozlet de wekkerradio, een meiske zingt maar voordat zij daar klaar mee is lig ik in Morpheus'...

Depressief lig ik in bed. God, kon ik mijn tranen maar inruilen voor krokodillentranen schiet er door mij heen. Zou dat niet geweldig zijn? Mijn ogen vallen dicht en een krokrodil verschijnt in mijn droom. Hij kijkt me met koude, natte ogen aan en ik moet er even om rillen. “Hier heb je...

Ik kijk in de spiegel. Voor het eerst staat het mij aan wat ik zie: het beeld is helder. De tijd is aan mij voorbij gegaan en nu pas word ik wakker. 6 jaar later zie en voel ik alles. Herinneringen van vroeger komen naar boven. Wil ik dit wel weten? wil ik wel voelen? Ja dit is mijn grond waar...

Wat mijn verhaal alleen wilde vertellen is: dat ik het zo angstig vind, dat elk klein dingetje een groot iets is geworden. Dat mijn denken niet meer wil stoppen en ik helemaal niet zo goed meer begrijp, wat er met mij aan de hand is. Altijd heb ik de moed gehad om te vechten en nooit, echt...

Krijgen we een gesprek. En wat denk je: hij vindt dat ik niet tegen een verschil van mening kan. Zeg ik: wat voor verschil van mening? DIT was geen verschil van mening. Zegt hij: ja wel hoor. En dáár laat jij een relatie op stranden. Zeg ik: néé dit is géén verschil van mening. Een...

De tijd heeft mij ingehaald, ik stond voor jouw raam op mijn opgevoerde bromfiets, ik gaf gas maar durfde niet aan te bellen. Hormonen en lichtflitsen in mijn hoofd, ik wist dat ik jou wilde maar niet hoe. Met de kennis van nu zou ik het toch anders gedaan hebben.

Wat een gemeen iets is pijn, vooral als er niets meer aan te doen is. Pijn van de vroege morgen tot in de late avond. Zo bewegelijk als wat, was ik. Nu zijn dat alleen mijn armen nog maar. Pijn, een hele doos met pillen en nog steeds wint de pijn. Bij artsen kom ik niet meer: "ik kan U niet...

Bij de opgewekte mail over promotie en trots ouderschap zat een foto van een vrolijke hummel met een aanstekelijke lach. Ik glimlachte opgelucht. Was dit even goed nieuws! Hoe anders dan die kille decemberdag van het verlate kraambezoek. De afspraak was gemaakt, de kersverse moeder bleek uit te...

Ik weet niet of het jullie is opgevallen, maar er waren maar weinig vlinders deze zomer, nou ja, zomer, ze zullen het ook niet als zodanig hebben ervaren. Ik heb dit jaar geen enkele dagpauwoog gezien, wel wat witjes, maar geen citroentjes. Nachtvlinders waren in het voordeel, wat de somberheid van...

Net voor de lente moet hij doodgaan, terwijl hij zo’n hekel heeft aan nattigheid en kou. Wie kon vermoeden in de laatste warme dagen dat dit de laatste zouden zijn? Wie kon vermoeden in de koude dagen dat het nooit meer warm zou worden? In volle gezondheid, omringd door speelse aandacht,...

Dit is eigenlijk geen hartenkreet, zelfs geen verhaal of relaas, maar bittere werkelijkheid. De eerste keer dat ik haar ontmoette begon ze de dag, 's middags, met een biertje, koud uit bed. Vergezeld van een zelfgefabriceerde mentholsigaret, want dat luchtte op. Dat sigaretje was haar Mascotte,...