Pijn en Ongeloof
Wat een gemeen iets is pijn, vooral als er niets meer aan te doen is.
Pijn van de vroege morgen tot in de late avond. Zo bewegelijk als wat, was ik. Nu zijn dat alleen mijn armen nog maar.
Pijn, een hele doos met pillen en nog steeds wint de pijn. Bij artsen kom ik niet meer: "ik kan U niet helpen, mevrouw".
Dat hoor ik keer op keer.
Pijn, binnen vier jaar is het zo versterkt, dat ik bijna niets meer kan doen. Alleen wonend in een koud hoekhuis, waar het nooit echt warm is.
Men wordt ziek van het huis alleen al, en dan praten wij continu over de zorg. Mag ik vragen welke zorg: in de ochtend twintig minuten en in de avond niets...
De gemeente pakt het over, Terneuzen wil met zijn zwaar gereformeerde geloof alles gelijk schakelen. Ik kan nergens meer terecht.
Vroeger ging er nog wel eens iemand mee voor boodschappen, nu niet meer.
Zelf kan ik het niet meer. Mijn familie komt uit Gouda en omstreken, zij kunnen mij niet helpen.
Koken gaat niet meer zo makkelijk als je niet meer kan staan. Tafeltje dekje laat het ook behoorlijk afweten. Kant en klare maaltijden, van het diepvries-boertje.
Eerlijk gezegd: ik kan het niet meer aan. En als je dan zo vriendelijk bent en vraagt of het mogelijk is om naar het levenseinde kliniek te gaan, dan wordt er een heel toneelspel opgevoerd en er wordt niets voor mij gedaan.
Nu komt Pasen er aan en ben ik weer geheel alleen. Zelfs dat begint te wennen. Alleen de pijn, die kan ik niet meer aan.
Toch wil ik een ieder een gezellig Pasen wensen.
Deze tijd is een moeilijke tijd. Maar toch ben ik trots dat er in Afrika mama's zijn,die hulp nodig hebben. Daar betaal ik graag vijf euro aan. Daar weet je nog waar het omdraait, en dat daar ook een gelukkig Pasen mag zijn.
Geplaatst in de categorie: verdriet