We schrijven juni 2024. Een nieuwe zomer begint en zij legt zich over de oude wereld met een milde, weldadige atmosfeer en een vaak bedekte hemel. De bomen staan in zomertooi en hun takken wiegen in een zwakke bries. Ik ben een zomerkind. Eenenzeventig jaar geleden werd de bonte, veelkleurige wereld mij geschonken en toen werd ik aan de wereld geschonken…

Wandelend door de Heuvelstraat op een zomerse, vroege morgen signaleerde ik met mijn blik in een etalage aldaar merkwaardige, witte stenen beelden, ter verkoop aangeboden. Gestileerde mensfiguren, die een voorhistorische dan wel uitheemse indruk op me maakten, maar in een moderne vormgeving en in diverse formaten. Zo'n beeld zou zeker mijn interieur…

De avond en het feest voltrokken zich in het pand met de trotse naam "Nieuwe Koninklijke Harmonie" aan de Stationsstraat dat sinds de lang vergeten datum verschillende andere bestemmingen gekend heeft en dat nu verbouwd is tot Café-Restaurant. Op de zwart-wit-foto staan de jolige klasgenoten afgebeeld, de brugklassers, in een rij en ik zie mijn…

In mijn boekenkast bewaar ik nog altijd een serie uitgaven, gebonden in mosgroene kaft van de beroemde negentiende-eeuwse auteur Theodor Fontane, uitgegeven door een eveneens fameuze Duitse uitgever. Zij heeft me deze werken eens geschonken. In haar nadagen, toen het onvermijdelijke levenseinde op kousenvoeten naderde, was ze bereid me nog de taal te…

Of het medelijden, mededogen, meewarigheid of in het uiterste, voor mij welhaast onvoorstelbare geval zelfs liefde of vriendschap betreft, blijft mij in het ongewisse, en ik weet niet wat ik uit hun blikken in mijn richting op moet maken. Het is overal "u" en "mevrouw"; eretitels die niet van toepassing zijn en men laat me voorgaan en men staat…

Als kind had ik me magische, wonderlijke schijngestalten geschapen, denkbeeldige vrienden of kameraden die me begeleidden en vergezelden bij mijn kinderlijke bestaan, in mijn eenzaamheid, kwetsbaarheid, argeloosheid en onnozelheid. Ik noemde mijn kameraden "de Duna's" en mijn grote, fantastische vriend noemde ik "Sorry Wilder". Hij was de voorloper…

“Gendibal said: ‘It is no shame to aspire to something, even if it is beyond your reach.’” Maar is het nog wel verstandig om de pijlen van de ambitie te richten op een geschreven boek? Deze gedachte hield mij afgelopen nacht bezig. Ik zag een schrijver die zijn manuscript probeerde te slijten in een wereld waarin het boek nagenoeg verdwenen…

De meeste Nederlanders zullen ervan op de hoogte zijn dat de bekende opticien en audicien adverteert met de brillen die men vergoed krijgt uit de ziektekostenverzekering. Men kwam er kennelijk op af zoals vliegen op de honing, want het was bij mijn bezoek druk in de zaak aan de Tilburgse Westermarkt. Ook ik liet een oogmeting verrichten. Ik…

Veertig lange jaren waren voorbij gegaan in de inrichting en de verplegers, onder wier hoede hij verkeerde, waren gekomen en gegaan. Ze waren het instituut in- en uitgevlogen als duiven in een duiventil en vaak had hij zich verlaten gevoeld als een verweesd kind of als iemand die door zijn voorheen altijd zo trouwe minnares in de steek was gelaten en…

Vaak stokken de woorden in mijn keel of bevinden ze zich als het ware op de drempel van mijn geest of bewustzijn en dan aarzel ik vóór ik ze uitspreek en wel omdat onveranderlijk en kennelijk onvermijdelijk de tegenspraak zal volgen, de tegengestelde mening die haar brein in beslag neemt en die haar bij voortduring vóór op de tong ligt. Dan volgt de…

In dat lang vergeten jaar, op de eerste schooldag, was het meteen zonneklaar dat de Zusters van Liefde wel een bijzondere voorkeur koesterden voor de blonde tweeling, wier verschijning ze als een regelrecht Godswonder beschouwden. Maar de meisjes van Broeckx, mijn zusje en ik, droegen de aftandse haveloze vodden die onze armlastige ouders toegestuurd…

De bomen aan mijn venster wiegen in een nauwelijks merkbaar briesje. Een nieuwe zomer kondigt zich aan hoewel de hemel nog bedekt is en af en toe naderen enthousiaste vogels elkaar op de kronkelige takken in een voorgenomen liefdesdans. Baarle-Nassau is niet ver van Tilburg en vandaag gaan we daar naar toe. Op een merkwaardig, wonderlijk perceel…

Eens, lang geleden, was hij, gekleed in zijn slordige, onderkomen, groene colbert, aangeschoven bij de redactievergaderingen. Hij werd mijn vriend en vandaag de dag ontmoeten we elkaar in het statige, feestelijke café van "De Nieuwe Koninklijke Harmonie" aan de Stationsstraat dat onlangs verbouwd is en waar kroonluchters de zaak opsieren. Wachtend…

De gruwelijke en wereldomvattende pandemie is passé; een gepasseerd station, maar een laatste horde moest ik nog nemen. Daartoe moest ik de reis aanvaarden met de bus die vanuit mijn geboortestad haar parcours aflegt door de dorpen en tenslotte Teteringen bereikt, het voorportaal van het afschuwelijke station van Breda dat slechts in staat is grenzeloze…

Welke gedegen en hardnekkig en stug volgehouden wegwerkzaamheden her en der in onze stad nog moeten gaan leiden tot grote verbeteringen ontgaat mij soms, maar ik vind het verbazingwekkend en wonderbaarlijk dat aan de Paleisring, in de nabijheid van het Koningsplein, aan de voet van de flats die zich daar verheffen, in de zanderige, rulle aarde tal van…

De vader van mijn celibataire collega C. had haar eens naar het grote kantoor gebracht waar we onze dagtaak volvoerden. Mevrouw was nu als het ware getrouwd met haar werk en ze draaide haar rondjes op de waanzinnige carrousel van wat men een kantoor noemt. Tegenover mij gezeten aan het massieve bureau sorteerde zij razendsnel de papieren en ze hanteerde…

Op de zaterdagse markt is steevast de meneer aanwezig die zijn lieflijke vogels beheert en tentoonstelt in hun kooitjes die in een lange rij staan opgesteld; de arme en zozeer kwetsbare diertjes die hun vleugels niet kunnen uitslaan; waaraan het weidse en wijde luchtruim, hun geboorterecht niet gegund is; de beestjes die als vertwijfeld en nerveus hippen…

Het was weer bij de kassa van de supermarkt waar ik mijn dagelijkse vier bekertjes koffie afrekende. De meneer die mij opvolgde in de rij wenste op te merken dat de genoemde bekertjes erg goed in de markt liggen. Ik verklaarde dat ik er inmiddels aan "verslaafd" ben, waar de forse fles kwaliteitswijn die de heer op de lopende band geplaatst had nog…

Als ik weer eens heb plaatsgenomen op het spiksplinternieuwe houten bankje bij de bushalte aan de Dillenburglaan (een nieuwe tegemoetkoming van de Gemeente Tilburg?) en uitkijk op de al zo lang geleden "gekandelaberde" bomen die desondanks een zomerse kruin dragen, begroeten de overburen mij weleens door joviaal een hand op te steken. Uiteraard…

Een lichte, bescheiden regen verraste me vandaag toen ik op weg was gegaan naar de Korte Heuvel om zo mogelijk rond te neuzen bij de Vincent Shop en een roman mee te nemen van een sterauteur waarop ik al eerder een oogje had laten vallen. Onbeschermd trotseerde ik de weersomstandigheden tot ik vóór een van de cafés aan de genoemde straat een zwarte…