Een turquoise gloed die men ook als "zeegroen" zou kunnen omschrijven, weerkaatst in de kelkjes van de glazen die als in een rangorde zijn opgehangen achter de koffiebar bij Café-Restaurant "Anvers" aan de Oude Markt in Tilburg. De imposante klokken van de Heikese Kerk beieren om (weer) een begrafenis aan te kondigen en om deze te begeleiden. Ik ben opnieuw bij "Anvers" waar Belgische reclameborden de wanden bezetten naast een enkele spiegel waarin de schoonheden die eveneens dit etablissement…

Er is een gat gevallen in mijn snijtanden, die hoe dan ook wegens hun verkleuring en scheefheid nooit een schoonheidsprijs hebben verdiend. Hierdoor is een zwarte vlek ontstaan die eveneens ontsierend is.
In Tilburg Zuid bevindt zich een massief, kolossaal gebouw, een soort "alternatief kantoorpand" met vele kamers en achterkamertjes waar schimmige gestalten in witte uniformen zich voortspoeden. Een areaal van tandartsen en van hun assistenten wijden zich hier aan de zorg voor hun patiënten.…

In een laag, langwerpig, wit gebouw in Oosterhout is het speelgoed- en carnavalsmuseum gevestigd. Voor de deur, in de stille, weinig bevolkte straat treft men merkwaardig kale,zwarte, geknotte bomen aan van een soort die ik niet kan benoemen. We zijn door het Brabantse land dat spoedig al een nieuwe lente zal verwelkomen naar Oosterhout gereisd en we hebben de collectie in het lage gebouw, dat dus ingericht is als museum, bewonderd. Daar is ook een mallemolen opgesteld die nog volop in bedrijf…

Op mijn gang naar het pand in het centrum van de stad waar het altijd gezellig was, waar de mensen rondscharrelden en rondsnuffelden naar de koopjes onder het beeld van Vincentius à Paulo, aan de Korte Heuvel in Tilburg, ben ik tegengehouden en gestrand.
Het pand lag er verlaten en troosteloos bij in de regen van een februaridag, omringd door een breed en stevig metalen hek dat de toegang verhinderde. Men heeft zijn heil elders in de stad gezocht op een onvindbare plaats, is als het ware in…

Vanuit het schamele, bescheiden pand van de Mondhygiënepraktijk aan het Rosmolenplein heeft men het uitzicht op vervallen panden die tot de ondergang gedoemd en voorbestemd zijn. Achter de receptie bevinden zich de kale ruimten waar een soort van "stretchers" staan opgesteld waarop de behandeling dient plaats te vinden. Het meisje zal ook vandaag mijn krakkemikkige gebit, dat nauwelijks nog standhoudt, proberen op te vijzelen.
Op een tafeltje in de wachtruimte bevindt zich paradoxaal genoeg…

De concertzaalbezoekers verdrongen zich aan de bar bij "Theaters Tilburg" waar een concert van Kerstliederen ruimschoots tot hun verbeelding had gesproken. Jongedames met rappe handen, getooid met fleurige, wijnrode nageltjes openden fluks en vaardig flessen met de trotse naam "Merlot" op hun etiket.
Ik verzekerde een meneer naast mij dat "die jongedame hem zeker zou bedienen en dat ze hem zou voorzien van wat hij ook maar enigszins wenste".

Mijn nieuwe huisarts is een Moslima (getooid met zachtgroene hoofddoek, het kenmerk van haar godsdienst en met een filmsterrengebit) genaamd "Zahir" of "Zafir". Ze was bij eerste kennismaking zeer voorkomend en vriendelijk. Ik had de vertrekkende arts Dr. Atilla (nomen est omen) tegen wil en dank nog een grandioos veldboeket geschonken.
Hoe het ook zij; de assistente heeft vluchtig de binnenkant van mijn kwetsbare, witte elleboog betast, op zoek naar de geschikte ader, die ze vond. Mijn felrode…

Nu hebben ze de man (of is hij een jongen?), die mijn zwakbegaafde broer is, een lamp gegeven. Het heldere lamplicht zou zijn neerslachtigheid moeten verdrijven zoals zonnestralen de donkerte, de angst en de zwaarmoedigheid kunnen wegjagen.
Zal de lamp, die is als de wonderlamp van Aladdin, inderdaad de demonen doen wijken, ze doen wegvluchten zoals de duistere nacht wijkt voor de heldere dageraad die met haar pasteltinten een nieuwe dag aankondigt?

Het is nog duister en koud in de vroege morgen op het Koningsplein als de marktkooplieden druk en gedreven bezig zijn de kramen in orde te maken. Vanaf een van de stalletjes, waarin allerlei soorten noten verkocht worden, straalt helder lichtgeel licht uit een reeks bolvormige lampen. Voor de viskraam staan in bakken de betreurenswaardige gedode vissen die daar weerloos en lamgeslagen, uitgestrekt en uitgeteld wachten op consumptie.
De kooplieden zijn druk en ingespannen aan het werk en zij…

Het dorp Dongen ligt als het ware aangeklemd tegen onze stad in een "stenen omhelzing". Etablissement "Janssen en Janssen" is gesitueerd in de nabijheid van de centrale Koepelkerk die met haar oranje dak boven haar omgeving uitsteekt. Daar werd vandaag een verjaardag gevierd; wellicht ging het om een Kroonjaar en feestelijk geklede dames en heren traden aan; lachsalvo's, felicitaties en feestliederen weerklonken.
Ik bevond mij enigszins verwezen en verweesd alleen aan een tafeltje en keek uit…

Haast aarzelend, haast tastend, beroerde ik eens je gezicht; haast aarzelend, haast tastend legde ik me eens aan je borst.....
Mijn woede om je vertrek is uitgebarsten als een rijpe vrucht die door haar schil niet meer belemmerd werd....
Jouw armen hebben me losgelaten vóór ze me ooit omhelsden....

Hoewel het ongeluk en de hersenziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedacht haar aanvliegen als een woest en woedend roofdier, hoewel deze oprukken als een leger te velde, hoewel haar voorheen uitstekende verstand het vermogen tot ordening heeft verloren dat eigen en essentieel is voor de menselijke soort, voor de homo sapiens sapiens, vraagt mevrouw nog naar mijn welzijn, als het ware met de menselijkheid die haar resteert.
Hoe dit ook zij; een weldadige blijmoedigheid die echter ieder…

We hadden plaatsgenomen op een van de houten banken die in lange rijen staan opgesteld in onze stationshal; mijn beste vriendin en ik. Door de jaren heen stond ze aan mijn zijde en verdroeg ze zelfs met groot geduld al mijn strapatzen, nukken en grillen, aantijgingen en aanvallen.
De kou van januari had onze lichamen als een mes doorsneden en we hadden binnen warmte en beschutting gezocht. Een onschuldig, arm duifje met een mank pootje hipte voor onze voeten en het pikte in een frietje dat het…

Mijn eerste bril ging ik dragen op mijn zevende jaar. Het montuur was lichtblauw en het betrof een "jaren 60 vlindermodel". De scherven ervan heb ik nog lang bewaard maar alle scherven van het leven gaan verloren met de allesvernietigende tijd.
Het obligate "Aap/Noot/Mies" van de eerste klas lagere school kon ik kennelijk nog wel lezen maar wat was ik verbaasd ten tijde van de tweede klas dat ik de oranje dakpannen van de arbeidershuisjes aan de overkant van onze straat met mijn nieuwe bril zo…

Vroeg in de morgen was het geluid al te horen; de heren wegwerkers waren gearriveerd. Kennelijk verplaatsten ze stenen of werkten ze ondergronds aan de bekabeling. Ze riepen elkaar van alles toe, zoals, naar men zegt, sommige vogels met elkaar communiceren in de hoge bomen. Op de achtergrond is aanhoudend het dreunende geluid, het geraas van de motoren van machines of voertuigen te horen. Krakkemikkige en mallotige metalen bruggetjes overspannen nu de sleuven die de heren rondom de flats…

Ik ben opnieuw het krijtwitte gebouw gepasseerd met de neergelaten donkerblauwe zonneschermen, waarvoor nu ook de veelkleurige vlag, symbool van tolerantie, wappert.
In 1965 namen de leraren mij in hun, figuurlijk gesproken, "erudiete omhelzing" en wij, scholieren, gaven hen bijnamen; de halfblinde leraar Engels, die ons Shakespeare reciteerde en die ingespannen placht te turen op het lesmateriaal, noemden we "De Knip"; de leraar Nederlands, genaamd Franssen, kreeg de bijnaam "Fransje".
Het was…

De Tilburgse Conradhof verschuilt zich als het ware in een uithoek van de stad, achter de kosmopolitische Korvelseweg waar vele neringdoenden het hoofd boven water trachten te houden.
In een klein huisje op huisnummer tien zetelt mijn pedicure, in de woning die toch nog uithoeken en zolderkamertjes kent, maar die aan verbouwing toe is. Hier zegeviert haar langjarige huwelijk en haar echtgenoot, de kunstenaar, zegeviert in zijn carrière.
In de "behandelkamer" brandt een klein, rustgevend…

Mijn arme, armzalige en armoedige geboortestad, die op diverse fronten gerust een brevet van onvermogen zou kunnen presenteren, verwelkomt momenteel haar bezoekers met schitterende guirlandes aan het begin van de Stationsstraat en de Noordstraat met de tekst: "Welkom in Tilburg". Tilburg, waar ik geboren ben, is mij lief en nooit heb ik haar voor langere tijd verlaten. Mijn stadgenoten begroeten mij vaak en ze spreken tot mij in de taal, in het dialect van mijn jeugd, dat in de volksbuurt…

Vleeseters verdedigen zich doorgaans met één of meer van de volgende N’s:
Natuurlijk - Noodzakelijk - Normaal - Nice
Dat iets natuurlijk is - als vlees eten dat al is - betekent niet dat het daarom goed is. Natuurrampen en allerlei nare ziektes zijn ook natuurlijk, maar wie zou dat als argument willen gebruiken dat het goed is dat ze er zijn?
Als vlees eten noodzakelijk zou zijn, zouden vegetariërs en veganisten geen lang leven beschoren zijn.…

Ik was gestrand op mijn weg huiswaarts en klopte bij hem aan, bij zijn "fietsenwerkplaats" of zo men wil "rijwielhandel" aan de Korvelseweg, die zich als een kosmopolitisch lint door centrale stadsgedeelten slingert. Ik wilde een taxi bellen en hij stond me dit met veel moeite en aanvankelijk korzelig toe.
We kwamen echter te praten over zijn werkzaamheden en hij ontdooide. De fietsen, die ik figuurlijk gesproken zijn "patiënten" noemde en die in een brede rij stonden opgesteld in zijn zaak…