Hij was, zoals ik, "bezoekvrijwilliger" geworden, na eveneens, zoals ik, jarenlang de notulen voor een cliëntenraad verzorgd te hebben. Helaas was lang geleden de cliëntenraad fataal en onherroepelijk op de Raad van Bestuur en het management gebotst. Een "point of no return" en een rechtszaak behoorde tot de onmogelijkheden.
Ik trof mijn voorganger vóór het Zorgcentrum waar zich op rotsblokken gelijkende stenen en bescheiden struiken en bosschages bevinden die de boel nog enigszins…

Haar fantasie slaat haar vleugels uit nu de dodelijke en gruwelijke ziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedeeld het terrein van haar geest verder en verder verovert. In haar armzalige kamer, waarin zij alleen beschikt over het hoogstnoodzakelijke, keek zij nog naar het programma over bijen en de enge grenzen van haar miserabele omstandigheden werden overschreden, de barrières werden geslecht en doorbroken en haar geest vloog over wijde horizonten in wijde, onbestemde gebieden en…

Pijnlijke bezuinigingen, stoppen met goede opleidingen, crisis in de energie, gasvoorraden, kolenbergen, wapenexport, klimaatramp, en talloze zaken die ingrijpen in ons leven klein en heel groot, duiden met simpele beeldspraak als de stekker eruit trekken of kranen dichtdraaien, of dweilen met de kraan open, de stekker erin steken, of het loopt de minister dun over de schoenen. Groot of ingrijpend leed wordt in toenemende mate geduid met knusse herkenbare beelden in de taal.
Allemachtig, kan…

Locatie "Boshuis", onderdeel van Zorginstelling "De Wever", heeft haar naam mogelijk ontleend aan het weelderige bosgebied dat zich uitstrekt in haar omgeving en dat haar omringt. Vanuit haar restaurant, dat men met recht ook een "serre" kan noemen, kijken de verpleegkundigen, die tijdens hun lunchpauze collegiaal en gezellig babbelen met elkaar, rechtstreeks in het groen.
Afgelopen maart zijn de bewoners van Zorgcentrum "De Kievitshorst" massaal verhuisd naar het "Boshuis". De gelijkvormige en…

"Ik kom voor het notuleerwerk" had ik de leden van de Wijkraad verklaard. Toen de nacht over Tilburg was gevallen, was men samengekomen in het troosteloze lokaal van het Wijkcentrum. De voorzitter van de vergadering zou ratelend van start gaan en zijn verhaal doen en ik zou hem met de pen op de voet volgen.
Allen zouden oprecht en gedegen hun bijdragen leveren, al keken sommigen wel met argusogen in mijn richting en al vroegen ze zich terdege af welke rol ik te vervullen had in hun midden en…

Een van onze laatste afspraken was in de "Hooggaatie",in het trotse en veelkleurige kermisobject; onderdeel van onze beroemde Kermis, dat ons een fabuleus uitzicht over de stad bood.
Bij die gelegenheid verklaarde ik haar dat ik liever niet bij een ander "evenement" zou willen zijn, dat kennelijk op handen was; de gelegenheid waarbij haar de dodelijke injectie zou worden toegediend.
Haar gigolo, wiens diensten al evenmin soelaas hadden kunnen bieden, zou volgens haar in haar stervensuur wel aan…

Het autobusje was zijn gestage gang gegaan door de zomerse landerijen, was de Belgische grens gepasseerd en had etablissement "De Kaasboerin" in Mol bereikt.
Aldaar zouden we getrakteerd worden op "Het Nederlandse Lied". De gebeurtenissen van deze middag hebben mijn grote schrik en verontrusting opgeroepen.
Nogmaals: tot mijn schrik en verontrusting zag ik een van de heren uit ons gezelschap, die gewoonlijk "het handje van de senioren vasthoudt", opstaan van zijn stoel aan de lange tafel en…

Het bosgebied in Hilversum nabij Revalidatiecentrum "Heideheuvel" is zeker de moeite waard en het kan zich ontsluiten voor de aandachtige blikken en voetstappen van de wandelaar. Een romantisch aandoend huisje dat spreekt tot de verbeelding bekroont de hoofdingang van "Heideheuvel" - kennelijk een paradijs voor longlijders dat mij aantrekt en afstoot - maar dat toch nooit mijn bestemming zal zijn.
Mijn longen, die hun zetel hebben in de borstholte, gaan vaak stil en geruisloos hun…

Zelfs in juli kan een zoel windje dat ons lichaam beroert ons doen geloven dat het in feite september of oktober is.
Witte regiotaxi's reden af en aan op het terrein rond de inrichting waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft. Zij deden dit aan zoals een bij de bloemen aandoet in een daarmee welvoorziene tuin.
Ik klampte de chauffeurs aan maar ze kwamen niet voor mij; ze wezen me af als koele minnaars die in feite geen interesse konden opbrengen.
Mijn boosheid liep steeds verder op en…

Het ontzagwekkende scherm, dat meestal de blik op de grote eetzaal van Huize "De Heikant" verhindert, was opengeschoven en ik wachtte in arren moede op een vriend die tot mijn schrik plotseling achter mij opdook waarop ik niet nalaten kon op te merken dat hij zijn kunsten maar zou moeten gaan vertonen in het Spookhuis op de Kermis....
Hij zou me door een koptelefoon de wondermooie muziek van "La Compasa" laten horen; de favoriete muziek van wijlen zijn moeder die eens haar huwelijksjaren had…

De trouwe verplegers stonden allen eerbiedig voor de openschuivende deuren van "Het Boshuis", de nieuwe accommodatie van zorginstelling "De Wever"; eerbiedig ten aanzien van de machtige, onverbiddelijke dood; eerbiedig en bedroefd....
Ze hadden wéér afscheid moeten nemen; toch leek de dood van de bewoner van de andere kant bezien op een incident; zo onbetekenend en futiel na het zo immens betekenisvolle leven...
De zwarte auto was voor komen rijden; de auto met de vanen aan de voorzijde en…

Als ze niet in verwachting was geraakt en als het kindje niet geboren zou zijn, was ze liever niet meer wakker geworden, zo verklaarde ze me.
Het kindje is ter wereld gekomen na hardnekkige en langdurige ivf-behandelingen maar de moeder is afgedaald uit de roze wolk en ze is hard neergekomen op de eveneens keiharde bodem van de werkelijkheid, van het leven.
Ze bezocht me iedere week en dan vroeg ik hoe het ging en of er nieuws was. Er was geen nieuws. Ze was "druk, druk, druk" maar alles was…

De flats in de Nassaustraat in Tilburg stammen uit 1954 of 1955 en men rekent ze tot de oudste van de stad. Eén ervan mag ik al dertig jaar mijn woning noemen. Ze omhult me als een mantel van steen en ik beleefde er zomers en winters, voorjaar en najaar.
Mijn woning kan niet concurreren met een villa of penthouse maar ze herbergt zelfs een "tuinkamer" die in voorjaar en zomer uitzicht biedt op weelderig en uitbundig groen. De dagen en nachten, de voor- en tegenspoed van mijn lange leven…

Door het land, in dit zomerseizoen gelardeerd met weelderig groen, zijn we gereisd naar etablissement "De Kaasboerin" dat merkwaardig gesitueerd is te midden van de landerijen als een "Fremdkörper" dat hier uiterst misplaatst is en dissoneert.
Aldaar schoven we aan aan lange tafels en zouden we getrakteerd worden op "Het Nederlandse lied", enthousiast en uitbundig gebracht door dames en heren die chansons brengen die dateren uit een ver verleden en die slechts bij het onderhavige publiek dat…

Aan degenen die regelmatig mijn teksten lezen.
De afgelopen jaren heb ik geprobeerd regelmatig teksten in te dienen voor de
website www.nederlands.nl Hoewel ik niet streef naar een groot "lezerspubliek"
mag ik inmiddels wel aannemen dat een aantal mensen regelmatig mijn schrijfsels…

Ik kom haar vaak tegen in de bus. Haar zwarte, lange, florissante haar, waarmee ik haar eens complimenteerde, hangt als een elegant gordijn aan weerszijden van haar gezicht dat ondanks alles wel de tekenen en de groeven van mogelijk leed en van ouderdom draagt.
Het welhaast eindeloos kopen en consumeren is mevrouw tot tweede natuur geworden en dagelijks gaat zij haar gang naar de winkels en naar de markt voor de aanschaf van de volgende lange broek, het volgende paar schoenen en wat dies meer…

Daar is de oude draaibrug waarover mijn voeten zo graag gegaan zijn en links daarvan de kerk, in later tijden supermarkt, waar mijn doop plaatsvond, en ook Café "De Duizend Likeuren" aan rechterzijde van de brug ben ik vaak gepasseerd en heb ik goed gekend....
In de verte opent zich op de ets, die dit alles afbeeldt, de blik op de grijsheid van de haven en de hoogbouw van haar omgeving torent hier bovenuit. Met veel weemoed en melancholie aanschouw ik mijn geboortegrond....

De liefdeskreten van Mireille waren altijd al door het dunne plafond gedrongen en ze hadden mijn oren bereikt.
Mireille is niet meer. Onze centrale toegangsdeur vertoont een onheilspellende, gapende leegte op de plaats van het vroegere naamplaatje.
Een bacterie en een maagbloeding luidden het einde in en het "Stadsnieuws" vermeldde het feit.
Maar wat was haar vriend, mijn bovenbuurman, verbaasd toen ik aan zijn voordeur kwam condoleren. "We zijn toch altijd buren geweest", verklaarde ik. "Niet…

Geduld is een moeilijk verkrijgbaar "artikel" in de hedendaagse maatschappij waarin het wemelt van de artikelen, maar tevens van de burn outs, van ADHD en autisme, verschijnselen die een zelden vertoonde en ondanks alles toch wel merkwaardige bloei kennen....
Ik ontmoette twee echtparen in de wachtkamer van het Twee Steden Ziekenhuis die het daar in feite geen seconde langer konden uithouden en ook in de ziekenkamer op bed was de wachttijd voor een daar bivakkerende mevrouw te lang....
Rust,…

Ik strompel door een bosgebied met een grote, mooie bos bloemen in mijn hand....
Hier en daar fladdert een sneeuwwit vlindertje tussen het geboomte en in de verte maar toch dichtbij hoor ik het geluid van het razende verkeer op de Bredaseweg. Ik ben op weg naar locatie "Boshuis" van "De Wever", organisatie voor ouderenzorg en zal aldaar spoedig arriveren. Afgelopen maart is dit gebouw verrezen en ik had gedacht, op grond van de "reclame" op Internet dat ik me hiervan wel een grootse en…