Bij het winkelcentrum waar we heen rijden, staat- een spannende wagen met allerlei slangen die ook over de stoep liggen, tja, dat kan want achter die wagen zien we een soort spuit-gast die plantenbakken van water voorziet. Een prima plan want de droogte is ook daar merkbaar en de plantjes gaan dood als ze geen water krijgen dus is dat slokje zeer welkom. Wetende dat die bakken, worden gevuld met slootwater is het ook geen echt misbruik van vocht, maar: wanneer we erlangs rijden, komt er een…

De naam "Benatzky" is ongetwijfeld Russisch en mogelijk van een componist, zoals ook de andere namen van musici die zo prominent zijn in de wijk. In het kleine zaaltje waarin we zullen gaan sporten vanavond liggen de attributen hiervoor al klaar en de loopband en hometrainers staan opgesteld. Meerdere dames zijn aangetreden om te gaan trainen. Mijn oude lichaam zal het gedeeltelijk af laten weten en zijn evenwicht niet kunnen vinden.
In de late avond wacht ik op mijn taxi in de desolate buurt…

Mijn liefste, meest dierbare, goede zus, slechts eenmaal heb ik je lange grijze haar tegen mijn wang gevoeld; slechts eenmaal heb ik je omhelsd. Na de lange, stormachtige jaren van onze turbulente jeugd die we zij aan zij doorbrachten, heb ik je teruggevonden; verouderd en door vele kwalen getergd en nu lopen we weer zij aan zij tot de onheilspellende dag waarop het graf zich zal openen; nog ver weg; nog ver weg.....

Af en toe kom ik hem tegen; mijn onbekende buurman die al twintig jaar in alle anonimiteit bivakkeert in de woning beneden mij op de begane grond.
Nogmaals: de anonimiteit en onwetendheid omtrent elkaar heersen hier in het appartementencomplex met haar vier verdiepingen.
De overleden eveneens onbekende bovenbuurman noemde de andere buurman wellicht ten onrechte een "zonderling" en waar contact, saamhorigheid en vriendschap zouden kunnen opbloeien en floreren, heersen zoals gezegd…

Het prikje in de vinger, waardoor een druppel felrood bloed ontsnapte, was weer toegediend en tot mijn grote verbazing gaf het vernuftige apparaat het cijfer acht weer ten teken van het feit dat het ijzergehalte in mijn lichaam op peil was....
Later, op de markt aanschouwde ik een zielige, betreurenswaardige, lange vis, bedekt door ijs met bolle, dode ogen, door mensen gevangen en gedood en aan hun consumptie overgeleverd en prijsgegeven....
En op de Postelse Hoeflaan zijn nu weer de gele en…

Ik droeg mijn liefde aan en stortte deze in een peilloze put; in de onherbergzame afgrond; in de kloof, in het ijzig kille ravijn van de voort-durende afwijzingen, van de koude weigerachtigheid....
De boeketten gele en rode rozen en de overige schitterende bloemen had ik net zo goed met de vuilnisman of de voddenboer mee kunnen geven....
De nacht en de duisternis werden mij toebedeeld als aan weinig anderen waar warmte en genegenheid ook mijn mensenrecht waren.....

De mondkapjes deal, zoals we inmiddels allemaal weten, staat nu na een arrestatie van de verkoper, die er een schamele negen miljoen aan verdiende, zonder winstoogmerk ook nog, hoog op de dealing lijst van de kamer, gesprekken over- en weer inclusief de talloze discussies, afgeroomd met mooie mails en ontelbare appjes met als eindpunt de diverse microfoongesprekken als journalisten om opheldering vroegen. In het prille begin wist Hugo zich nog met een ( flauw ) grapje ervan af te maken, net als…

Het was in de tijd van onze, door armoede getekende, jeugdjaren toen we zo weinig bezaten maar toen ik een grote voorliefde koesterde voor de kleine, felrode plastic vormpjes die, als we ze vulden met gips, leuke beeldjes zouden opleveren van een indiaantje en een eekhoorn. Wegens de overlast en de problemen die het "gipsen" opleverde, werd dit door onze moeder slechts zelden toegestaan. Als het dan weleens mocht, was het feest des te groter....

Ik kwam hem tegen vóór de Praktijk voor Fysiotherapie, gesitueerd in het westelijk gedeelte van onze stad waar ik iets af te handelen had gehad. Ik herkende hem van mijn vroegere jaren bij een eetclub, toen ik zijn neerslachtigheid tevergeefs had proberen te stelpen. Een bescheiden grijs snorretje en een eveneens grijs sikje maakten hem behoorlijk onaantrekkelijk in mijn ogen en ook zijn lippen vormden in mijn optiek welhaast een remedie tegen de liefde.
Hij maakt momenteel koffieautomaten…

Ze kwam me tegemoet in de winkelgalerij, strompelend achter een rollator (grijs haar, ruiten bloes, een gouden tand in het gebit) en ze sprak mij aan met de woorden; "Het valt niet mee".
Ze verklaarde op zoek te zijn naar een blauw voorwerp om de deur van haar flat te openen; een voorwerp dat ze niet nader kon definiëren of omschrijven zodat ook voor mij in duisternis gehuld bleef wat ze bedoelde.
"Donders Security" is echter een zaak waar men wel weg weet met alles wat met sloten en sleutels…

Wie het snapt, mag het zeggen, wie het begrijpt, mag het me uitleggen, althans proberen dan, want logica is er niet!
Geen enkel normaal denkend mens (let wel- normaal denkend en functionerend) heeft het toch in zijn idiote hoofd om zoveel, zo ongekend veel slachtoffers te maken als wat er nu gebeurt? Welke zender in het hoofd van die massamoordenaar zit er niet- of heeft er nooit gezeten!
Hoe kun en moet je dit zien, al die mensen tijdens een wandeling overhoop schieten, nog los van het feit…

De dood heeft zich al aangekondigd en deze heeft zijn schaduw vooruitgeworpen maar zij is niet bang; nooit is zij bang. Zij heeft de zwarte lijkwade al gehaakt die haar lichaam zal moeten omhullen in de kist en ze is al gaan kijken op de natuurbegraafplaats waar de vogeltjes kwinkeleren en waar de oude eiken zich verheffen. Daar wil zij liggen. Zij haakt en breit en fietst maar de dood nadert al op kousenvoeten; ziekte en dood strekken hun klauwen al naar haar uit.....

Wat leeft in de geest is sterk; een sterke geest is sterk en wat (onhoorbaar?) uitgesproken wordt, schijnt bestaansrecht te hebben of te verkrijgen. Mijn zware hoest trok altijd en overal de aandacht maar de vraag bleef of ik er blij mee moest zijn als er in de stadsbus opgemerkt werd: "Nog een nachtvorstje!" of "Steek er nog een op!".
Was de belangstelling van wildvreemden gemeend? Was het een waarheid omdat het nu eenmaal uitgesproken werd dat ik zwaar ziek was en dat de dood al op de loer…

Het is veertig jaar geleden dat ik met vriendinnen het bosgebied doorkruiste nabij de oude kapel in bosgebied "De Brand" in Udenhout. Daar bloeien nu nog altijd de witte bosanemoontjes nabij de vijver waar het geluid van kikkers altijd weerklinkt en waar de hoge, kale stammen van eiken oprijzen en het pad flankeren.
Veertig jaar zijn gepasseerd en mijn vriendin staat nog altijd aan mijn zijde.....

Toen ik nog altijd in de veilige, besloten omgeving van mijn goede ouderlijke huis verbleef, als het ware ingesloten in de armen, in de liefdevolle omhelzing van mijn ouders en zus, was er op zondag vaak het Zondagsconcert op de televisie. Haitink en Von Karajan maakten hun opwachting en de muziek was beurtelings lichtvoetig of zwaar op de hand, melancholisch of vrolijk. Zo herinner ik me vol weemoed en verdriet mijn ouderlijk huis nu de eenzaamheid die ik doorkruisen moet is als een…

Ergens in de chique buurt rond het voormalige Elisabeth Ziekenhuis, waar ik nog altijd mijn geboortehuis kan terugvinden, bevond zich de woning van de arts die mij ter wereld heeft gebracht met de kleine wachtkamer die ik vaak bezette in later jaren.
Ergens in die contreien moet zich ook de werkplaats van de oude schoenmaker bevonden hebben, een merkwaardig bouwsel dat nu niet meer op te sporen of terug te vinden is, waar we onze schoenen soms brachten en waar altijd de heerlijke geur van leer…

In de Hasseltstraat, op de hoek is van oudsher Bakker Van I. gevestigd. Een "nieuwe" blonde jongedame heeft nu haar "rechtmatige" plaats ingenomen achter de toonbank en zij heeft de andere lieftallige dames vervangen, die om mij onbekende redenen hun bestemming elders moesten zoeken of hun lot ergens anders moesten gaan vervullen. Nieuwe bezems vegen schoon.
Nu een nieuwe lente is aangebroken staan de verrassingen die het grote aanstaande feest moeten opluisteren opgesteld in de zaak: grote,…

Ik wachtte al geruime tijd bij de drie pontificale witte standbeelden van mij onbekende heiligen vóór de oude Korvelse kerk, momenteel niet meer in gebruik, toen onze gids en de belangstellenden voor onze stadswandeling arriveerden.
Met brede gebaren en geïllustreerd met foto's zou onze gids ons schetsen hoe de scherpe en alleszins betreurenswaardige tweedeling tussen arbeiders en fabrikanten die onze stad toentertijd, in de negentiende eeuw, beheerste, tevens tot uitdrukking was gekomen in…

In die jaren van mijn vroegste jeugd toen ik voortdurend verkeerde onder de bescherming en koestering van de ouderliefde die als een veilige paraplu boven mijn hoofd was uitgespannen, als de altijd blauwe, onbewolkte hemel van de zorgeloosheid, bezat ik een klein popje, een duikelaartje dat uit zichzelf steeds weer zijn oude vorm aannam zoals een geestelijk veerkrachtig mens die telkens weer herstelt van de ongenadige opeenvolgende slagen, hem door het noodlot toegebracht. Eens wandelde ik met…

De oude neogotische kerk is jaren geleden verbouwd tot Wijkcentrum maar enkele details herinneren nog aan de eredienst die hier eens plaatsvond. De grote bronzen klok die nooit meer van zich kan laten horen en die, wat verloren en verweesd, nog altijd een plaatsje heeft behouden in de gang en de boogvormige gewelven die eveneens herinneren aan de oude functie en bestemming van het gebouw.
Toen de dames van de knutselclub weer bijeenkwamen, ontvouwde zich hun veelvormige leed als een bonte,…