Toen de nacht weer over de wereld was gevallen en deze als een deken bedekte, had ik mijn balkondeur open laten staan en een onverwachte gast kwam mij bezoeken... Een teder, fragiel diertje, een langpootmug, streek neer op de groen geverfde wand van mijn woonkamer.... Het dier strekte de nietige pootjes als voelhoorns voorzichtig uit.... Ik verjoeg…

Het massieve, oprijzende geboomte verheft zich aan mijn venster en vaak heb ik mijn blikken erop gevestigd; in wanhoop, in vertwijfeling, in blijdschap en euforie. Als een nieuwe morgen aanbreekt die gaandeweg verlichting brengt, is de blauwe tint van de hemel zichtbaar achter de grillige openingen in het bladerdek. Zo is het in de Nassaustraat…

Het valt niet te ontkennen dat de ontvangst die mijn "respondenten" in de achterstandswijk mij bereidden, doorgaans hartelijk was. Men was mij dankbaar voor mijn inspanningen, voor mijn verwoording van het verhaal en voor de plaats die ik hen toekende in de Wijkkrant. De hoofdredactrice bekende eerlijk deze gaven zelf niet te bezitten en ze trakteerde…

De watervlakte strekt zich uit als was zij een zee of een meer. Het betreft slechts ons lokale, plaatselijke zwembad "Stappegoor". Ik geef me over aan de stroom en laat mijn oude lichaam dobberen, deinen en drijven. Het goedgunstige, heilzame water draagt mij en ik sla mijn armen en benen uit in een schoolslag. Een koepel, omringd door kleurig neonlicht…

Vanaf mijn hooggelegen zitplaats op het balkon van ons grote nieuwe restaurant genaamd "Doloris", het grootste rooftoprestaurant van de Benelux, heb ik uitzicht op een dramatisch aandoende asgrauwe wolkenpartij waarbij de zon juist even aan de rand daarvan verschijnt en op mijn geboortestad waarin mijn leven zich voltrokken heeft; op de grote hijskranen…

Stel je voor dat pesten niet bestond, wat zou dat heerlijk zijn voor de mensen die er nu nog trauma’s van hebben, iets te laat want, toen bestond het wel. Maar dat wordt serieus aangepakt ( zeggen ze ) want het lumineuze plan is om: pesters te beboeten. Nou dat zou wel een stuntje zijn, daar zijn geen handhavers voor, geen boa’s eveneens, want wie ter…

....en zo kwam mij ter ore in de Regiotaxi, op weg naar een "vriendin" met wie mijn "vriendschap" dubieus van aard, gehalte en kwaliteit is, dat sommigen tijdens de inmiddels, als ik het zo moet noemen "befaamde" dan wel "beruchte" Coronatijd zelfs soelaas zochten tegen de door velen welhaast als een dodelijke ziekte gevreesde eenzaamheid in de Regiotaxi…

Het was een kaal, klinisch en leeg lokaal waarin ik was gearriveerd in de vroege morgen maar wel moet gezegd worden dat fraaie, bordeauxrode designlampen neerhingen vanaf het plafond boven een langwerpige, massieve houten tafel. De taxi had mij hier gebracht en de chauffeur had mij nog sterkte gewenst bij mijn tandartsbezoek. Later, op de eerste verdieping…

Steeds volg ik de weg van respect en waardigheid Het bevredigt diep. Wanneer de tijd de geneugten van de lente prikkelt bloeien de bloemen open en flirten zij met vrolijke gefladder van nectar zoekende vlinders, zoemende bijen en stille zweefvliegen Hun relatie is als een voortdurende verliefdheid, zeer verleidelijk en spannend. Wanneer…

Als kinderen mochten we knutselen in het lokaal dat juist aan het eind van de gang lag in ons lage, houten schoolgebouw. Het knutselen was wat ik het allerliefste deed; het werken met het kleurige, glanzende sitspapier; het beschilderen van een bloempot met de afbeelding van een zwaan; het beplakken van een - weliswaar zeer "Rooms-Katholiek" - kruisje…

Ze zeggen dat het slijt, maar niet hoe snel dat gaat. Ze zeggen dat het went maar dat is wel zo achterhaald want iemand missen gaat nooit over, gaat nooit voorbij en blijft een schrijnend brandblaar voelende plek. Ze zeggen dat er mee te leven valt en oh, dat ontken ik niet, maar iemand missen, verdwenen van de aarde, iemand waar je van hield (in…

Hij was klein van postuur. De grote koffer op wielen die hij vervoerde, was manshoog en leek me van een gewicht dat minstens zijn lichaamsgewicht vertegenwoordigde. Bruine, vriendelijke ogen boven de mondkap. "Is this bus going to the central station?" vroeg hij. Ik moest zijn veronderstelling bevestigen. "Are you from abroad, from the USA perhaps…

Een lichte verkleuring vertoont zich nu aan het geboomte aan mijn venster. De Natuur, de arme Natuur die niettemin in het huidige tijdsgewricht haar treurige klaaglied zingt, volgt nog haar ritme, haar trouwe cadans van eeuwen her en een nieuw seizoen treedt in. Een zwak briesje beroert het gebladerte en zet het in beweging en een lichte, bleke hemel…

Aan onze Rueckertbaan, die zich uitstrekt langs de tuinen en grasvlakten die zijn gesitueerd rond de massieve, witte, stenen gestalte van ons grote Twee Steden Ziekenhuis, bevinden zich momenteel als een soort verkapte kunstwerken in een onwerkelijke tentoonstelling of als een soort mergpijpen in de etalage van een merkwaardige bakker de grijswitte…

Opnieuw trof ik bij het station, zittend op een bankje, de wonderlijke, in de kleuren zwart, wit en grijs uitgevoerde vogels; de duiven die parmantig voor mijn voeten trippelden en die ijverig de cashewnoten oppeuzelden die ik voor hen uitstrooide. Een voorbijganger merkte daarop op: "Ze komen niets tekort", waarop mijn antwoord volgde: "Als ze…

Ze droeg een soort tuinbroek met schouderbanden en sneakers en haar blonde haar in een staart en verder alle kenmerken van jong, overdadig en overvloedig leven. Ze sprak me aan: "Waar gaat u naar toe?" "Ik ga een terrasje pikken en even kijken bij "Portagora", de Kringloopwinkel" was mijn antwoord. Ze bleek studente te zijn van "Factorium…

De afstand Tilburg-Biezenmortel is met de snelle, witte auto van de Regiotaxi gemakkelijk te overbruggen. Een stoere en aantrekkelijke oudere chauffeur met apenarmen die hij aan het stuur hield, legde die afstand op een zonnige septemberdag met mij af. Mijn broer wachtte al op mij. Hij danste als het ware zijn krankzinnige, gekmakende dans voor…

In het feeërieke, placide parochiekerkje met de grijswitte zuilen schreed op Goede Vrijdag de gemartelde Christusfiguur onder het kruis voort naar het altaar en het uitzinnige tafereel joeg mij veel angst aan.... Op school hadden we met paarse en gele kleurpotloden de plaatjes ingekleurd die bij deze gebeurtenis hoorden en nu konden we getuige zijn…

In september, bij de nadering van het najaar, kan de kou al in de lucht zitten. De windvlagen waren echter als een streling voor mijn verouderde lichaam. Aan de voortreffelijke, onovertroffen jeugdige uitstraling van de verkoopster viel werkelijk niets te verbeteren (het lange haar dat tot over de schouders viel en dat het gezicht als van een Madonna…

In dit geval geen hoogdravende zaken, nog minder hele nare, maar ik denk zomaar dat in huize T het volgende niet alleen voorkomt? Een simpel gesprekje afgelopen week met als uitkomst: ik zou niet weten wat ik zonder je moest, liet mij later antwoorden: maar wat zou je nou het meest missen… wij vrouwen willen dan op zijn minst horen: dat wat we…