.......het was in de tijd dat ik wegens mijn zwakke longen dagelijks het kleuterdagverblijf met de toepasselijke naam "Kleuterheil" bezocht, gesitueerd in de bosrijke omgeving tussen Goirle en Tilburg. Niet altijd stond ik 's morgens te popelen om met ome Rob, de buschauffeur, bekend en geliefd bij alle kleuters, met de bus naar Goirle te vertrekken, vermoedelijk al te zeer verlangend de veilige en vertrouwde huiselijke woning en de bescherming van mijn ouders niet te verlaten. Daarom besloot…

De bebouwing in de omgeving van Woonzorgcentrum "De Volckaert" in Dongen mag er zijn en verdient zeker wel een schoonheidsprijs maar vanzelfsprekend blijft het voor de argeloze toeschouwer die het geheel van buitenaf beziet onduidelijk welke onheilspellende vormen van niet te definiëren leed en ongeluk schuilgaan achter de welhaast geblindeerde vensters.
Mijn vriendin, die hier haar domicilie bezit, heeft als metgezel een dertienjarige nog speelse kat met de naam "Bleske" die haar nooit en te…

Ik noem haar "Dracaena" maar weet niet of dat haar werkelijke naam is. Haar felgroene, langwerpige bladeren, die een fraaie tekening vertonen waaieren uit van haar stam. Trots en fier staat ze te pronken en er ontspruiten nog altijd nieuwe bladeren aan haar hart. Ik voed haar met zachte, rulle bruine aarde en met kristalhelder water. Eenzaam, trots en eigenzinnig verheft ze zich en ze vormt het enige levende wezen dat mij vergezelt......

U gaf me de roman van de wereldberoemde schrijver cadeau, geschreven in de taal die zowel de taal van de "dichters en denkers" is als de taal waarin eens brute Nazistische commando's weerklonken: de taal die als een welluidende melodie van uw lippen rolde.
Mij had u verkozen als uw laatste leerlinge maar ik zou verworden tot uw ontrouwe discipel. Hoe graag zou ik nog eens in uw kamer komen met de bescheiden rij boeken die hoe dan ook uw eruditie nauwelijks konden vertegenwoordigen; met het…

"Wat is uw naam?", vraag ik de man die, als in stille, placide bedachtzaamheid, kennelijk gewikkeld in eigenzinnige, esoterische overpeinzingen, op de bank zit in de gemeenschappelijke, kale woonkamer die hij deelt met zijn mede-cliënten van de inrichting.
"Mijn naam is Gijs", repliceert de man. Zijn schedel die zijn geheimen herbergt is kaal. "Hebt u het hier naar uw zin?", vraag ik. Hij knikt bevestigend. De verplegers vragen hem wat wasgoed op te vouwen dat verkreukeld in een plastic…

Ik had in de stad, nu het territorium of "jachtterrein" weer is opengesteld en nu velen zich verdringen voor de winkels en beladen met spullen rondsjouwen alsof de armoede niet meer bestaat en alsof de materie de allergrootste zaligheid vertegenwoordigt, niettemin wat spulletjes aangeschaft voor een vriend die gaat verhuizen: een fotolijstje en twee fraai gedecoreerde drinkglazen.
Bij het station stapte ik op lijn zeven. De vrouw met het lange, zwarte haar dat zij soms verbergt onder een sjaal,…

Ik moest me melden bij het loket met het indrukwekkende en glorieuze opschrift "Pfizer" in de grote, kale hal. De injectienaald zou het dunne, fragiele weefsel van mijn bovenarm doordringen en mijn tranen zouden stromen. Ik zou me verontschuldigen voor mijn ontroering maar het meisje in het uniform zou zeggen: "Schaamt u zich maar niet, het is ook emotioneel" en ze zou mij lichtjes knuffelen....
Mijn leven wordt behouden; wellicht het leven van een slecht mens. Voor wie, voor wat wordt mijn…

Redden we het of halen we het niet: dat was de grote vraag! Loerend naar buienradar zei ik: over een kwartiertje zou het moeten kunnen, dan halen we het net! De vraag was niet 'of we ergens op tijd zouden zijn', neen, de vraag was 'of we als twee verzopen katten thuis zouden komen'.
Als de lucht opklaart, zeg ik terwijl ik de jas aantrek: nu moet het kunnen. Manlief staat al bij de deur, tja die zijn doorgaans sneller dan wij dus. Zo rijden we met onze gemeente cabrio naar de Aldi want daar…

Toen ik verkeerde in onduidelijke troebelen, angstaanvallen en in datgene wat mijn beste vriend zou aanduiden met de omschrijving "Torpeur", werd er aangebeld. Een monteur van KPN, gekleed in de pantalon waarop in trotse letters de naam van zijn firma, maakte zijn opwachting en we schertsten samen wat over geheugenverlies en "Alzheimer Light". En zelfs door deze korte onderbreking van mijn zwaarwichtige en bezorgde overwegingen en tobberijen klaarde voor mij mijn hele toestand op.....

Dodenherdenking van hen die vielen
in de oorlog
herdenken van hen, die vochten
voor onze vrijheid…

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de speelgoedkast zijn schamele spulletjes herbergt en waar hij de smurfenfilm bekijkt.
Ergens in zijn verzwakte, aangetaste en beschadigde brein moet nog de herinnering leven aan zijn jeugdjaren, aan zijn vader en…

Ik kwam hem tegen in de supermarkt. Aanvankelijk herkende ik hem niet doordat zijn mondkap de helft van zijn gezicht in beslag nam. Zijn kale kruin torende er bovenuit. Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van zijn vriend, de fotograaf, mijn trouwe en oprechte kameraad en collega gedurende jaren. Toen had Ad naar de pillen gegrepen maar vandaag de dag was Louis zijn nieuwe vriend. "Nee, we wonen niet samen"…

De walgelijke taferelen op tv die gisteren lieten zien dat: Duitsland leeggelopen was, om in Venlo de stad vol te laten lopen laten de gemoederen niet met rust! Meer dan 200 man voor een winkel in allerlei zaken, files op de weg, overvolle parkeerplaatsen, want: Duitsland zit in een lockdown en dus gaan we Nederland maar bezetten, want daar zijn ze zo moeilijk niet. Tegelijk komt er in het nieuws dat de leeftijdscategorie op de IC gewijzigd is van: de oudere mensen naar de personen met een…

Hij had naast mij plaatsgenomen op een bankje vóór de Copyshop. Hij droeg een lange, grijze, onappetijtelijke baard waar hij de mondkap overheen had gedrapeerd maar liet deze zakken toen een kennelijke vriend, een in mijn ogen zeer aantrekkelijke "he-man" hem aansprak, die begon te ratelen in een mij totaal onbekende taal.
Klaarblijkelijk waren de heren vrienden of kennissen en toen de vriend zijn weg vervolgd had, verklaarde de man: "Ik kom uit Oezbekistan". Mijn vriend is directeur van de…

Een vaste groep Tilburgers verzamelt zich dagelijks vóór de Kapel. Bij de man in de rolstoel, een van hen, heeft de suikerziekte zijn verwoestende werk gedaan; de verbonden stomp van zijn rechterbeen hangt desolaat neer in zijn invalidenwagen. Voor zijn goede hart heeft hij emplooi gevonden; iedere dag voert hij de zwart-witte kat, zijn protegée met kattenvoer uit een blikje. Ook vandaag rekent de kat, die een dagje ouder wordt en krakkemikkig loopt, op haar weldoener en zij nadert hem en…

In vroege jeugdjaren was ik weleens met mijn ouders het lage, carré-vormige, witte gebouw, ontworpen door architect Jos Bedaux gaan bezichtigen, onwetend en onbewust dat ik er in latere jaren mijn entree zou maken als studente (bij die gelegenheid stapten roze flamingo's, "geleend" van het nabijgelegen Tilburgs Natuur Dierenpark rond in een door glazen wanden omgeven atrium).
In 1968 was ik "gepokt en gemazeld" in de leer van Marx, Lenin, Bakoenin en Kropotkin, kortom in de socialistische,…

Onze Willem II-straat - die zich uitstrekt tussen de Spoorlaan en de Nieuwlandstraat - heeft op een zonnige voorjaarsmorgen (die de panden in een bescheiden, bleek licht zet) toch wel iets van een grootstedelijkheid die aan Wenen, Parijs of Praag kan doen denken, maar die Tilburg in haar haveloze buitenwijken nauwelijks kent.
Links van mij aanschouw ik het onoverzichtelijke en Kafkaëske gebouw met de vele "achterkamertjes" waar eens het Belastingkantoor gevestigd was. Waar mijn…

....en zo maakte eens mijn oma - mijn door mij boven alles vereerde oma, die zonder slag of stoot drieënnegentig jaar oud is geworden - het plakboek voor mij over de Zwitserse Sint Bernardshonden Steffie en Zara (die om hun hals de vaatjes levensreddende cognac dragen), dat ik nog ergens moet hebben.
Mij, haar oudste kleindochter, vereerde ze eveneens boven alles. Ze koesterde mijn portret van jonge vrouw op haar dressoir. En na dolzinnige en desastreuze escapades uit mijn jeugdjaren was ze…

Het was in het kapitale pand van tandarts K. aan de Ringbaan Oost dat de pakjesavond voor de scholieren plaatsvond. De gymnasiasten woonden allen in villa's in de stad of in de naburige dorpen maar mijn vader, een klein ambtenaartje, kon mijn studie ternauwernood betalen.
Mijn klasgenoot Reinolt was uitgeloot om een pakje voor me te maken waaruit een klein plastic clowntje met draaibaar hoofdje tevoorschijn kwam
De zo gewenste glimlach was inderdaad maar zelden op mijn gezicht verschenen…

Nog een paar dagen en een aantal maatregelen gaan eraf zeg maar, omdat: er mensen zijn die het willen en omdat er mensen zijn die: denken dat het kan? Nog een paar dagen en de boel kan los, ik beken eerlijk dat ik er geen voorstander van ben. Zo ongekend veel mensen liggen te worstelen in de ziekenhuizen, net als ongekend veel personeel ervoor zorgt dat die worstelende mensen in leven blijven, sterker nog: verpleegkundigen is gevraagd geen Mei vakantie op te nemen, maar toch: gaat de avondklok…