De metrobak, waar wij vlakbij wonen, is nooit een item geweest om over te struikelen. Nou zou dat ook niet kunnen want het ding staat op pijlers een heel eind boven de grond en dus kun je er niet over vallen of je zou enorm grote voeten moeten hebben, maar dat terzijde. Jaren geleden belde ik met de RET om te vragen met mijn liefste stemmetje: of nou niemand eens een schoonmaakbeurt kon geven aan dat ding! Dan krijg je een soort van tennisspel, de RET verwees naar de Gemeente en vice versa.…

In het meest duistere seizoen, kort voor het grote feest dat tevergeefs de verbroedering propageert, die niet plaatsvindt, ben ik haar gaan helpen met de Kerstkaarten....
Uit de wanordelijk en rommelig ingerichte muurkast visten we vier luttele kaarten die geschikt leken om de feestelijkheden kracht bij te zetten...
Geplaagd door al jarenlang aanhoudende pijnen kan mijn vriendin het minste of geringste niet meer opbrengen...
We moeten kennelijk samen de hel doorkruisen en we hebben samen…

Zo machteloos waren we nog niet eerder, we staan stil als het gaat om luisteren, maar berichten ook in je opnemen is niet iedereen gegeven blijkbaar en daar zitten we nu, met gebakken peren met een dreigende lock down ofwel: de boel gaat op slot. Zijn we er verbaasd over, nou ik en velen met mij in elk geval niet. De talloze maatregelen zijn met voeten betreden, er is wel geluisterd maar er is een enorme groep die er naar zwaaide, een nog grotere groep vond: dat die regels niet voor hen golden.…

Oh give me a home
Were the buffalo roam
Were the dear and the antilope play
Were seldom is heard…

Tijdens de eerste dagen van december staat een als het ware goedmoedig, geruststellend half maanschijfje aan een donkerblauwe hemel en het is juist zichtbaar door de uitsparing van mijn gordijnen....
In deze tijd kwamen wij, de kleinkinderen, bij oma voor de Sinterklaasviering....
Op de met een chique kleed gedekte tafel stonden de spulletjes: een mannetje van glas gevuld met geurige eau-de-cologne waarvan ik mij de geur nog zo goed herinner; een fornuisje dat kon branden door vuursteentjes;…

Mijn haar lag op mijn schedel en tegen mijn gezicht als een natte vlag die zich niet kan uitvouwen of ontplooien, als een dweil.
De intredende grijsheid, die mij nauwelijks beangstigt, kan ik door de kleurspoeling nog vermijden en wegwerken.
Mijn haardos, door mijn arme vader weleens een "keizerskroon" genoemd, kan de veroudering van mijn gezicht en gelaatstrekken nog altijd vergoeden en verzachten zodat mijn jeugd en mijn jonge jaren die zo onmetelijk ver van me zijn ogenschijnlijk herleven in…

Jouw graf zal ik nooit kennen of bezoeken. Je zult sterven op je stromatras zoals je zozeer wenste en aan de kant van de weg, aan die onbekende Afrikaanse landweg, zal een eenvoudig, schamel en armoedig houten kruis aangeven dat je eens leefde en dat je mijn hart en ziel in bezit genomen hebt en meegenomen hebt naar je verre land en dat het met jou daar voorgoed onder die rulle bruine aarde ligt, waar ik het nooit meer op kan delven. Je grandioze, majesteitelijke lichaam, je brede borstpartij…

Nu haar gewicht door de zware, levenslang noodzakelijke medicijnen is opgelopen tot negentig kilo; nu haar hele huis verwaarloosd en verloederd is en zij nergens meer besef van heeft, ook niet van zichzelf of haar geestestoestand, begeert hij haar kennelijk nog altijd, als hij zich tenminste niet gedwongen voelt haar tot haar bittere einde bij te staan. Door de steunkousen is ze aangewezen op een rolstoel en het enige wat ze nog opbrengt is het af en toe breien van een paar pennen.
Ze klitten…

Het was een tijdschrift, met merkwaardige, esoterische, maar kunstzinnig verantwoorde patronen; met zwart-witfoto's van gordijnen, wandkleden, place-mats en tafelkleden, dat eens per maand bezorgd werd en dat onze moeder besteld had om aan de creatieve verlangens van haar dochters tegemoet te komen.
De gymnasiale studie werd te zwaar en deze deed teveel een beroep op mijn kille, kritische maar eenzijdige verstand; de creatieve, gevoelsmatige en sociale sentimenten werden radicaal ondergesneeuwd…

In die tijd van mijn jongste jeugdjaren werd het eentonige leven in de grauwe volksbuurt soms afgewisseld en als het ware "verlicht" zoals een helder schijnsel oplicht in de meest donkere, onheilspellende nacht, zoals de wanhoop en vertwijfeling soms door een teken van hoop of bemoediging lichter te dragen worden of zoals de oeroude schoonheidsbeleving die teweeg kan worden gebracht door de kunst het bitterste verdriet kan verzachten
Dan bakte mama in de oven de Frankfurter Krans.
Het…

Ze zat tegenover me aan de rommelige tafel, bezaaid met paperassen en in een boekenkast aan de wand getuigde nog altijd een werk, getiteld "English Verse" van haar opleiding.....
We zouden, zoals ieder jaar, voor de Kerstkaarten gaan zorgen.
Haar gestalte tegenover mij bood, door middel van haar decolleté, uitzicht op het weerzinwekkende panorama van haar, door vele operaties totaal verwoeste borstpartij en ik vermeed het mijn blikken in die richting te werpen...
Zenuwachtig, overspannen en…

Opnieuw ongeregeldheden in Urk, een plaatsje dat de laatste tijd al veel in het nieuws is. Het gedoe begon een aantal weken geleden al, met kerkgangers die niet konden tellen, de dominee die zich al helemaal niets liet vertellen en nu de jeugd die buiten proportioneel zich te buiten gaat aan van alles en nog wat.
Urk, een klein en gemoedelijk plaatsje dat zich kenmerkt(e) door de vele brave kerkgangers die overigens helemaal zo braaf niet zijn volgens mij, want regels gelden voor iedereen:…

Vader, je hebt op je kantoor, waar tot je treurnis en diepe vertwijfeling je noodlottige en ongewilde carrière zich voortsleepte, dag aan dag, jaar na jaar en wel gedurende veertig jaar je eindeloze en nutteloze berekeningen moeten maken, terwijl het leed en het ongeluk als het ware uit je poriën stroomde en je aanvloog als een voorhistorisch monster, als een afschrikwekkende harpij.
Eens doorkruisten wij samen de zomerse heide, als kameraden, als de vrienden die we zijn gebleven, een leven…

Na twee jaar stug en gedegen oefenen is het uur van het afscheid aangebroken. Het kleine zaaltje aan het Energieplein zal ik nooit meer bezoeken waar mijn vriend de fysiotherapeut de scepter zwaaide. Als een klein, besloten universum, als een wereld in een wereld waar ogenschijnlijk het leed niet heerst, als "le meilleur des mondes possibles" ligt het daar, ingeklemd tussen de bebouwing en daar staat ook de mooie apparatuur opgesteld; de loopbanden en de overige toestellen, door menselijk…

In de bloemenzaak zijn enkele heren druk bezig met het samenbinden van boeketten die ongetwijfeld dienen om vriendschap of liefde kracht bij te zetten. Razendsnel en uiterst handig schrapen zij met een mesje de bladeren van de kwetsbare stelen en voegen de bloemen bij hun "soortgenoten" zodat het geheel een schitterend boeket vormt, als personen die in vredelievende harmonie en samenwerking iets tot stand brengen.
Na de hemeltergende jarenlange ruzies heeft mijn dierbare zus de…

Beste Donald,
tja je behoort een brief netjes te beginnen en dus vraag ik je als eerste hoe het met je gaat? Niet dat ik daar echt antwoord op zal krijgen maar tenslotte zijn we allemaal mensen en kunnen we ons dus ook menselijk opstellen dacht ik zo, dus hoe het je gaat, het zal wel goed zijn denk ik zo, immers zag ik je net op tv, om weer een leuke speech af te steken!
Leuk? Nee joh helemaal niet leuk want - en daar zit ‘m nou de kneep - waarom Donald ga je toch zo vreselijk uit je…

Op de oude zwart-witfoto uit de veertiger jaren, die nog altijd mijn slaapkamer siert, staan ze afgebeeld: mijn oma en opa (die koperslager was en die ik nooit gekend heb) en mijn vader en zijn twee broers naast de zus die het leven nooit heeft kunnen dragen. De broers dragen voor de foto hun nette kostuums; de stropdassen springen naar voren in de uitsparing van hun colbert.
In hun kring werd ik geboren en groeide ik op; zij stonden aan mijn zijde en betitelden mij met de erenaam "het…

Ze kwam uit Bosnië en sprak met een duidelijk, merkwaardig accent, maar niet alleen de oorlog had haar getraumatiseerd.
Ze had niet meer kunnen zorgen voor haar oude vader en nu had ze geen familie meer. Het onheil en het verdriet hadden haar aangegrijnsd en het zelfgekozen einde was eens aanlokkelijk geweest....
Ik heb niet veel van haar gevraagd hoewel ze mij toegewezen was en we kwamen ondanks alles tot een goed gesprek.....

Op de zevenentwintigste januari, de dag van jouw verjaardag, kwam de familie gewoonlijk bijeen in het oude huis; mijn geboortehuis. Feestelijk gebak werd bij die gelegenheid geserveerd en meestal bracht ik je een azalea met sneeuwwitte bloemen, jouw favoriete plant.
De collega's zijn jou nooit meer in het verpleeghuis komen bezoeken en onze oom ook niet.
In machteloze vertwijfeling moest je je totaal afgetakelde lichaam tenslotte overgeven aan de genadeloze, onverbiddelijke dood...

Zo heerlijk dat afhaal eten bij de Mac, ook zo heerlijk makkelijk nog! Je rijdt er met de auto langs een loket, doet je bestelling van frietjes, mayo, al dan geen kroketje of een gigantische burger met een overheerlijke hamburger en zo’n goor plakkie kaas ertussen, niet mijn ding dat is duidelijk! Vroeger ging ik er nog wel eens langs, want de shakes die zijn dus wel te pruimen, ehhh niet echt pruimen natuurlijk, want dat deed mijn opa, die een uitgekauwde pruim met een zeer charmante boog…