Aan het pand aan het Westerpark, de verbouwde eengezinswoning, is een koperen plaat bevestigd die haar ingewikkelde Chinese naam vermeldt: "Atillaoglu Tjon a Tham". Zij is de voorvechtster die ik al vele malen aangetroffen heb achter haar kolossale bureau waarop een naamplaatje haar naam vermeldt, gesierd door de toevoeging "Drs", een epitheton ornans dat vertrouwen wekt en dat misverstanden voorkomt. Haar harde taak oefent zij dag aan dag uit; een stroom van hulpbehoevenden bevolkt steevast…

In Tilburg Zuid, daar waar de Oerlesestraat ophoudt en overgaat in de Groenstraat, of althans niet ver van de genoemde kruising, woonde ik eens in een schamele, armoedige bovenwoning, die mij ondanks alles zeer dierbaar was. Zij was gemeubileerd met mijn oude eikenhouten bureau en met een metalen, witgelakte tafel met rond bovenblad die ik mee heb genomen naar mijn huidige woning. Een boompje, gevoed door de zegeningen van de hydrocultuur hield het leven in de langgerekte ruimte en een…

Maandag 2 November, een toevallig sms berichtje
Niet schrikken, maar wat doe je? Juist je schrikt
Gurien is overleden!
Bam, mijn lijf verzwaard, maag wordt een klomp…

Eens verzekerde je me: daar wil ik voorgoed rusten; op die velden; onder die oude eik.
En zo strooiden we jouw zilverwitte as daar in lang vervlogen tijd uit. Er is geen grafsteen waarop je zo dierbare naam staat ingebeiteld; waarop we bloemen zouden kunnen leggen; waarop een lichtje zou kunnen branden.
Moedertje, je rust, je rust voorgoed aan de Karel Boddenweg en als ik je rustplaats passeer, bedenk ik hoezeer we elkaar eens liefhadden en vertrouwden, hoe je naam ingebeiteld is in mijn ziel…

Vaak signaleer ik mevrouw in lijn zeven op zaterdagmorgen als ik in de bibliotheek de boeken ga halen die ik niet lees.
Mevrouw hanteert een wandelstok en een wagentje om haar boodschappen in te vervoeren die zij steevast bij Albert Heijn aanschaft en soms spreekt zij de chauffeur aan als was van haar de remedie en het soelaas voor haar ongeneeslijke leed te verwachten: "Angelique, ik heb geen familie meer, ik ben tweeëntachtig, mijn zussen zijn overleden" Het grijze haar van mevrouw…

Zo wordt in huize T de slaapkamer opgeknapt en omdat we geen dertig of veertig meer zijn, het een en ander mankeren, je nu geen mensen over de vloer kunt hebben, duurt het allemaal een beetje langer dan anders, maar we hebben een potje geduld aangeschaft en doen alles in slow motion zeg maar. Dochter kwam een paar weken geleden behangen, hoe heerlijk is dat, geverfd was er intussen al, nieuwe gordijnen besteld en op maat laten maken, dat duurde natuurlijk een krappe twee maanden voor ze klaar…

In vroeger dagen legde ik twee keer per jaar de weg af door de straten van de chique wijk naar zijn koele, klinische wachtkamer en behandelkamer waar het portret van zijn gezinnetje de wand sierde. Zijn naam is Jeroen en de tedere, lieflijke haartjes op zijn "apenarmen" mocht ik al eerder observeren.....
Hij moest door haar plotselinge dood afscheid nemen van zijn echtgenote, tevens assistente en huist nu in een soort kantoorpand met klinische, witte zalen en wordt geassisteerd door lieflijke…

Het was in die verre, verre jaren. De herinnering is ondergesneeuwd door de tijd. Had ik een vriend gevonden? Ik was buiten alle proporties verliefd geraakt op de jongen met het halflange, blonde haar die gitaar speelde in de band "Bridge". The leader of the pack. Tijdens de Sensitivity Training, gehouden in het kasteel in Limburg, had hij verklaard "wel een arm om mij heen te willen slaan". In de nacht volgden zijn mede-studenten hem naar het café, brandpunt van dronkenschap en orgieën…

Een pijn manifesteerde zich rechtsonder in mijn mond; laten we zeggen in mijn kaak of althans in het krakkemikkige gebit dat mijn "hoogbegaafde" tandarts nog weet op te vijzelen. De pijn verstoorde mijn nachtrust en dus beklom ik de trappen die leiden naar het appartement van mijn bovenbuurvrouw die zich gewoonlijk alleen kenbaar maakt door de liefdeskreten die door het dunne plafond heen dringen en mijn oren bereiken. De Ibuprofen werd van harte geschonken en de nachtrust keerde…

Weer heb ik de weg afgelegd, de route gevolgd naar het naburige dorp langs de lanen die vernoemd zijn naar eerbiedwaardige politici uit een ver verleden zoals daar waren Minister Goseling en Ruys de Beerenbrouck, langs de panden van de industriëlen met hun stoere, trotse naam op de gevel, alsof deze "karakter" symboliseren, langs de weiden met soms een langbenig, elegant, zwart of wit paard en langs de kennelijk beroemde fabriek van Tesla.
Treurnis, angst en zorgen houden geen halt voor de…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de Zwitserse kalender aan de wand die tante A. ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms zelfs welhaast demonisch aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de hals toonde.
En af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar ons toe en bracht ze voor ons, kinderen nog, een speeltje mee; zo'n plastic landschapje waarover je het kon laten sneeuwen als je het omkeerde, broches…

....en zo beklommen wij eens die berghellingen, baadden wij in het zonlicht tijdens onze wandelingen over die slingerende paden tussen de groene weiden; zo was de zomer van ons zesentwintigste levensjaar en zo zou ik je weer willen zien, mijn Lanersbach!
Ik zou je kleine kerkje zo graag weer willen aanschouwen en het regiment van je dorpskapel dat uittrekt op zondagmorgen en het wilde onstuimige beekje dat haar weg en bestemming zoekt tussen rotspartijen.
Zo zou ik je eens weer willen zien,…

Op het kleine meubelstukje; het kleine tafeltje met de witgelakte stangen en de glazen platen dat mij zo dierbaar is en dat mijn goede, sinds lang overleden moeder mij eens schonk, staat sinds jaar en dag een roestbruin, metalen kistje...
Het kistje bevat nog altijd pakjes met geurige tabak, die zijn geur nog altijd verspreidt....
Mijn dierbare vader heeft zich dood gerookt. Zijn hardnekkige verslaving vormde de troost voor het ongeneeslijke verdriet om de krankzinnige zoon. De aderen van zijn…

Nu de wind de bomen aan mijn venster in beweging zet en de blaadjes weer vallen, heb ik eindelijk het kaartje verstuurd waarop ik al zo lang geleden je Afrikaanse adres had genoteerd.
Het kaartje toont een welige weide met tevreden koeien uit je vaderland en mijn woorden: "in verbondenheid".
Zo is ons afscheid gekomen dat geen afscheid is omdat de gedachten aan onze vriendschap en aan jou me zullen blijven vergezellen.....

Als vanouds schemert een bleek licht door de beide glazen deuren aan weerszijden van ons trapportaal.
Anoek, de jongedame die sinds een goed jaar de flat aan de andere zijde bewoont, is thuis.
Voor mij vertegenwoordigt zij de gave, ongeschonden jeugd; zo ver van mij, zo onbereikbaar ver.
En in de avond en nacht is er nog het licht dat mij bereikt, als een weldaad, als een symbool van veiligheid....

"Je hebt niet de ideale maten" verklaarde de bebaarde chef personeelszaken, wiens foto, het getuigenis van zijn lelijkheid, prominent was afgedrukt in het personeelsblad "maar ik zal je aannemen als mijn secretaresse als je je werk goed doet" (Ik was me er niet van bewust dat ik in mijn zomerbloes en zwarte pantalon zo'n "dik monster" was). De chef personeelszaken stond algemeen bekend om de corruptie en willekeur waarmee hij personeel aannam en ontsloeg. Zijn kantoor was gevestigd in een ruime…

Het Twee Steden Ziekenhuis verrijst voor mijn ogen zoals vijftig jaar geleden en haar kale en onopgesmukte gangen en ziekenkamers "verwelkomen" mij weer eens. Voor het hoge raam gezeten kijk ik uit op "zwangere" wolkenluchten en in de verte verheft zich bij de nieuwbouw aan de Lage Witsiebaan de gigantische hijskraan die een nieuw tijdperk gaat inluiden; een nieuwe toekomst voor de bewoners van de appartementen die in aanbouw zijn.....
De ouderdom nadert en mijn krachten vloeien weg maar nog…

Ongeveer twee jaar geleden waren de glazen van een van mijn brillen door krassen en krasjes vrijwel onbruikbaar geworden. Ik heb er toen haarlak op gespoten en ze waren weer prima in orde. Wat later merkte ik op dat het zicht in mijn door staar wat aangetaste linkeroog korte tijd verbeterde als ik er een vloeistof in had gegoten. Combinatie van die twee brengt mij bij de vraag of men niet een vloeistof zou kunnen ontwikkelen die voor permanente verbetering van staar kan zorgen. Het antwoord…

Ze zond me de kleurige ansichtkaarten uit haar zo dierbare Engeland waarop de oude huizen, als uit een voorgaande eeuw, staan afgebeeld en het uurwerk met de Romeinse cijfers waarvan de wijzers voorgoed tot stilstand zijn gekomen.
Nooit meer zal ik Broadway in Worcestershire bezoeken, maar haar brieven bereiken mij al dertig jaar en ze getuigen nog altijd van onze "long-standing friendship" waar zoveel mij is ontvallen.....

Men kan bezwaarlijk beweren dat de Kadoshop van het Nederlands Textielmuseum niet de moeite waard is. En dus bezocht ik het oude monumentale pand aan de Goirkestraat nog eens. Op lange tafels vindt men daar de meest merkwaardige en exclusieve artikelen, deels produkten van de textielnijverheid waaraan ook vaak de tentoonstellingen in ons museum gewijd zijn. Voor mijn langjarige Engelse vriendin kocht ik daar mooie theedoeken met kunstzinnige print en een romantisch aandoende doos met…