Wat vooraf ging
De dag na mijn 30e verjaardag werd ik tijdens een wandeling in Amsterdam door een sneeuwstorm overvallen. Ik zocht beschutting in een cafeetje en daar ontmoette ik de vader van Suzanna. Op reis in Egypte was Suzanna door haar zusje bewusteloos in de woestijn gevonden en was tot op de dag van vandaag nog steeds in coma. De vader had nog steeds niet kunnen achterhalen wat er was gebeurd. Nadat Ik had hem verteld had dat ik een dichter was, vroeg hij of ik Susanna verhalen wilde…

Toen ik vanmiddag luisterde naar het Adagio van het Clarinet Concerto in A major KV 622 van Wolfgang Amadeus Mozart kreeg ik plotseling heimwee naar vroeger.
Ik mag graag naar zijn muziek luisteren, het doet me wat. Automatisch denk ik dan aan het leven van de mensen in het verleden, niet in de tijd van Mozart, maar aan de tijd in mijn jeugd en de verhalen van mijn ouders. In mijn jeugd ging een dag niet zo snel om als tegenwoordig, verbeelding natuurlijk, maar het ging toen allemaal heel…

September 2003, de uitgerekende maand van haar zwangerschap, kwam nu dichtbij. Eigenlijk wel jammer, want ze genoot zo van haar mooie ronde buik. Af en toe belde een collega of ze het in die warmte nog volhield met haar buik. ‘O ja, het kan me niet lang genoeg duren’, zei ze dan vol vreugde en trots.
Ze veegde wat zweetdruppels van haar gezicht met een zakdoek die ze uit haar broekzak wurmde en keek op de thermometer. ’Pff, 28 graden’, dacht ze en legde haar handen tevreden op haar…

Vorig jaar in december ging ik met mijn dochter naar het Kerstcircus in Ahoy.
Niet dat we dat zo heel erg leuk vonden maar we kregen twee kaartjes van haar opa en oma die ze weer kregen omdat ze zondag altijd wandelen met een wandelclub en tot slot een boompje planten.
Toen we bij Ahoy maar binnen gingen zagen we allemaal mensen met het welbekende kaartje in hun hand de roltrap op gaan.
Ik dacht: ga er maar achteraan, het is misschien voor de jassen op hangen boven.…

Zover ik mij kan herinneren had mijn moeder bij het ontbijt altijd een bus met beschuit op de tafel staan. Daar werd door de familie gretig gebruik van gemaakt, want een beschuitje op de vroege ochtend ging er beter in dan brood. Op de tafel stond verder een Edammer kaas waar je een plakje van kon afsnijden met een kaasschaaf, aardbeienjam en een potje suiker gemengd met kaneel. Dat laatste nam ik meestal, omdat ik dat zo lekker vond. Op zondagmorgen kregen we ook een gekookte ei bij het…

Het gaat al maanden bergafwaarts met de psyche van Karel Knoest, maar hij laat zich niet zomaar kisten, daarvoor is hij niet jarenlang beroepsmilitair geweest, kapitein bij de commando's nog wel, nee, een doetje is hij zeker niet. Hij is onlangs verhuisd van Gouda naar Utrecht, want verandering van omgeving kan ook wel eens opbeurend werken. Zijn herenhuis aan de Oosthaven van Gouda leverde hem heel wat euro's op en zodoende kon hij een nagenoeg hetzelfde ruime binnenstadshuis aanschaffen in…

Feestje
Woemi houdt wel van een feestje. Eten, drinken, dansen en veel kletsen, dan is ze in haar element. Opgetogen laat ze me de uitnodiging zien. Ik kijk. De caravan staat net. Maar ik heb nog geen tijd om te genieten. Na zo’n hele winter vind zelfs ik dat er even gesopt en geboend moet worden. Dan moeten kleren en Mundvorrat nog op z’n plek. De door het kleine ritje kapot gegane bierglazen vervangen. M’n fiets moet nog gehaald.
Maar dan: stilte, vogeltjes, een biertje, de ondergaande…

Wat vooraf ging:
De dag na mijn 30ste verjaardag werd ik tijdens een wandeling in Amsterdam door een sneeuwstorm overvallen. Ik zocht beschutting in een cafeetje en daar ontmoette ik de vader van Suzanna. Op reis in Egypte was Suzanna door haar zusje bewusteloos in de woestijn gevonden en was tot op de dag vandaag nog steeds in coma. De vader had nog steeds niet kunnen achterhalen wat er was gebeurd. Nadat ik hem vertelde had dat ik een dichter was, vroeg hij of ik Suzanna verhalen wilde…

Een paar jaar geleden waren mijn vrouw en ik op vakantie in Zuid-Limburg, in de buurt van Vaals. Bij een alleenstaande oudere dame hadden we pension met ontbijt. Om ons heen een prachtig heuvelachtig landschap met uitzicht op dorpjes en verspreid liggende boerderijen. Vanuit de keuken hadden we een schitterend uitzicht over de omgeving. Prachtig die groene heuvels en de daarbij donker afstekend hoge struiken met daartussen landbouwgrond, waarop wuivend in de wind het goud gele graan en…

Ze kwamen van ver maar dat deed er niet toe. Waar ze vandaan kwamen was van een achterhaalde betekenis. Dat ze er waren was van belang, zoals ze daar stonden, aan de andere kant van het helderblauwe houten tuinhekje dat amper tot hun knieën kwam.
Ze waren lang, mager en met z’n tweeën, man en vrouw, gekleed in vormeloze kleding met de bruine kleuren van geologische lagen: hij een broek, zij een rok tot op haar enkels, identieke jasjes bijeengehouden door koord. Stoffige schoenen eronder,…

Het denken was gedoemd om te verdwijnen in het helse licht. Mijn ogen sluiten deed het beeld niet verdwijnen. Met geopende ogen was het niet mogelijk om waar te nemen. Was dit nu de werkelijkheid van het inferno of het begin van een energetische versmelting met de ziel van het universum? Ik deed voorzichtig nog een klein stapje naar voren, maar de kracht van het licht duwde mij terug op de bewegende houten loopbrug. Ik voelde dat het mysterie zich zou ontvouwen indien het me lukte om verder te…

Als ik van Amsterdam naar Lelystad rijd, mag ik graag de weg langs het Markermeer nemen.
Rust, ruimte, water en wolken. Na die overvolle snelwegen is dat een ware verademing. Wat heerlijk, dat zo'n plek in ons overvolle landje nog bestaat.
Bij zo'n tochtje over de dijk stuit ik regelmatig op groepjes in groene kleding gestoken mensen.
In eerste instantie denk je aan jagers, maar bij nadere beschouwing zijn ze “gewapend” met kijkers, camera's en statieven en blijken het “vogelaars”te…

Hij bewoont een keurige flatwoning in de binnenstad van Amersfoort, tenminste vanaf de buitenkant bekeken. Binnen is het een gore rommel, maar dat verbergt hij vlekkeloos. Hij heeft geen meubels en geen televisie, wel een krakemikkige radio uit de kringloopwinkel, zelfs nog afgedingd. Overdag sleept hij supermarktdozen naar zijn woning om er een vuurtje van te stoken, gelukkig woont hij op de bovenste etage, al is de keurige onderbuurvrouw wel eens komen klagen vanwege de rookoverlast. De wind…

Iedereen kent verdriet, vroeg of laat.
Om een mens, om een dier, om een tegenslag, om wat dan ook.
Natuurlijk snijd het verdriet om een dier niet zo diep, als om een mens. Toch verwonderde het me dat het pijn deed tot in mijn hart.
Onbegrijpelijk natuurlijk voor iemand die niets met dieren heeft, begrijpelijk voor mensen zoals ik.…

Het voetbal is me met de paplepel ingegeven. Als klein kind werd ik al meegenomen naar het voetbalveld. Achter iedere boom heb ik daar verstoppertje gespeeld, elk bloemetje is door mij van het dijkje geplukt en jaren later werd iedere voetballer vakkundig door mij geobserveerd. En als we dan thuis kwamen, was het met het bord op schoot Studio Sport kijken. Ik weet niet beter. Maar heel af en toe begin ik me toch af te vragen of ik het nog wel zo leuk vind, al dat voetbal.
Omdat ik geen andere…

Het kruipende en glijdende deel van Kroatië heeft onze onverdeelde aandacht. Niet alleen omdat ze leuk of mooi of spannend zijn om te zien maar voorál omdat je bepaalde individuen niet in je bed of schoenen of niet eens in je buurt wil hebben. De meeste soorten insecten hebben we thuis óók. Mieren in allerlei maten, van één centimeter grote zwarte, die niets doen,tot bijna onzichtbare rode bijtgrage diertjes. Torren met enórme afmetingen, krekels en sprinkhanen, en dan nog de diertjes…

Mijn naam is Goliath en ik ben een paard!
Ik wil eens even iets vertellen over het opvoeden van de mens, want daar is nog veel werk aan, en het is aan ons paarden de taak om ze op te leren.
Het begint al als klein veulen!
Mijn mama en ik speelden samen in de wei, en hadden de grootste lol. Tot onze baas kwam, hij sloot me op in de stal, deed mijn mama allerhande dingen rond haar hoofd en iets op haar rug en toen ging hij warempel met haar rondrijden!…

Mijn besluit staat vast. Deze dag wens ik door te brengen zonder verplichtingen en daar zal ik mijn uiterste best voor doen!
De afgelopen paar weken heb ik veel te veel hooi op mijn vork genomen.

Na een heerlijk ontbijt, pak ik de fiets naar het station. Bij de kaartjesautomaat met modern touchscreen begint mijn kleine avontuur. Nu komt het leukste moment; ik heb dit al eens eerder gedaan dus ik weet hoe het werkt.…

“Het wordt tijd, ik kom je halen,” sprak hij met vastberaden stem.
In het vage schijnsel van de maan keek ik naar zijn gezicht. Ik sloot mijn ogen, om ze na een paar tellen weer te openen. Ik hoopte vurig dat hij er niet meer zou staan; dat het slechts een vage hersenschim was geweest.
Maar, zoals ik al vreesde: hij stond er dus nog.
Ik slikte; dit kon niet waar zijn! Mijn mond en lippen werden droog als kurk en mijn hart ging vreselijk te keer. Koortsachtig overdacht ik de situatie.…

De ezel en de eend waren al vroeg wakker want de zon scheen maar het was nog koud want het was nog vroeg in het voorjaar. Alles was nog stil op de boerderij maar straks zou alles weer losbarsten.
De ezel had slecht geslapen en was wat duf en de eend snaterde al vrolijk zijn liedje en had zin in brood.

De ezel zei ik wil graag verhuizen het is me hier te druk, een rustig weilandje in een dorpje met een eigen stal wil ik, eend luister als ik tegen je praat. Ja ja ezeltje ik hoor je wel maar…