Normaal lijkt een kind op z’n ouders, het kind van Anna en Jozef zojuist geboren, heeft een grote neus en enorme oren en lijkt niet op z’n familie.
“Het lijkt op jou Anna, vroeger vóór je cosmetische operatie, toen we je Dombo noemden, naar het vliegende olifantje van Disney”, roept haar jongere broer Hans en zwaait met een oude foto van zijn zus als kind, met grote neus en flaporen.
Haar man Jozef, erg van streek als hij de foto ziet, heeft het gevoel dat hij jaren met een…

Woest was ik. Ik was kwaad. Een boosheid die ik me niet kon herinneren ooit te hebben gehad. Waar gevoelens van verdriet en pijn, van onmacht en het niet meer te weten hoe het ooit goed zou komen me bekend waren. Geleden had ik. Jaren en jaren geleefd in een wereld die me beheerste. Me leidde. Me de weg wees die ik van mezelf wel moest gaan. Om de eenvoudige reden dat het van me werd verwacht. Zo moest het en die kant op. Natuurlijk was het een vrucht van het verleden. Een gevolg van milieu en…

‘Udeldjoho! Udeldjoho!’
Een groenachtig gele vogel met grijze vleugels zat lekker te zingen boven in een grote eikeboom in de Haarlemmerhout.
Een heldergele vogel, met zwarte vleugels, streek naast hem neer.
‘Dudeljoho! Dudeljoho!’, zong hij geduldig voor. ‘Het is bijna goed, beste jongen, alleen het is: ‘Dudeljoho! Dudeljoho!’ en niet ‘Udeldjoho! Udeldjoho!’. Begrijp je wel?’…

Ik sta op het stadhuis voor het: “Loket voor Zorg en Samenleving”. Het loket komt zelfs naar je toe als je slecht ter been bent, staat er in kleine letters geschreven, dat wil ik wel eens zien, een loket dat naar MIJ toekomt.
“Mevrouw Loket, ik ben afgekeurd wegens posttraumatische stress: Ik ben een oorlogs-moetje; moeder is van Oostfriese afkomst; vader een donkere man wiens pa als een der laatste slaven werkte ‘in the cottenfields at home’; ik ben opgegroeid in OostGroningen en…

Charlotte krijgt een nieuwe heup. Zelf is ze vol vertrouwen.
'Als het is geweest loop je weer als een kievit’ hebben ze haar verteld. En kan ze weer fietsen, en autorijden. Nu is ze aan huis gekluisterd. De rolstoel die ik met haar heb gehaald blijft onaangeroerd in de schuur. Ze loopt met twee stokken. Iets of iemand moet haar hebben verteld dat dat het is. En als ze iets in haar hoofd heeft praat je het er niet meer uit. Nooit meer.
Zo zet ze Cornelis een week in de kou omdat ze bedacht…

Ik moet naar de afdeling radiologie van het enorme ziekenhuis. Voor een foto.
Om de dood op afstand te houden heeft het enorme ziekenhuis zich getransformeerd tot permanente tentoonstellingsruimte.
De wanden van de overdekte promenade zijn bedekt met kleurige abstracte schilderijen en grappige reliëfs van nieren en longen, al naar gelang de poli die ik passeer.
Immense marmeren bloembakken, kunstzinnige objecten en romaanse zuilen staan kris kras op het brede plaveisel dat naar balies, harde…

In de oude binnenstad van Barcelona wonen de Gitanos ze leven al eeuwen van de entertainment en de handel - in ruime betekenis van het woord - het zijn zigeuners, een naam die ze liever niet gebruiken.
Ik vraag in mijn beste Spaans een man van middelbare leeftijd in een wat verfrommelde zwarte pak die voor een café op een oude keukenstoel als een typische gitanos zit te luieren: ”Ik ben journalist en zoek Gitanos voor een mooi positief verhaal”.
“Mijn naam is Xavier Alvares en ik ben…

Het is bijna gedaan met de herfst en ik ben er dit jaar nog niet één zondag naartoe gegaan. Naar zo'n bos. Te nat, te koud, te winderig, te Buitenhof en badjas. Maar nu moet ik er nodig heen, geen tijd meer te verliezen. Straks staan de eerste ijsmeesters alweer met een Black en Dekker in de sloot te prakken.
Mevrouw Trawant heeft genoeg natuur aan die ene majestueuze boom voor ons raam die nu snel zijn laatste blad verliest en kan er absoluut niet tegen om massa's middelbare slenteraars en…

Zoeken naar een speld in een hooiberg, een speld die ik niet eens ken, alle kopjes die voorbij komen zouden het kunnen zijn.
Meteen denk ik dan ook; hoelang moeten we zoeken, sterker nog waar moeten we zoeken?
Walter denkt er niet aan om naar huis terug te gaan, er moet een manier zijn...met argusogen worden we gevolgd, je ziet de mensen denken, wat doen deze mensen in Godsnaam hier, nou geloof me ik weet 't niet.
Stilletjes hoop ik op een teken van 'boven' maar helaas blijft dat uit, manlief…

Ik kocht ooit in een keurige hoedenzaak te Heerenveen een blauwe pet, ik was vijftien en ik vond dat gewoon bij me passen, hij stond me erg goed, want ik had toen nog een slank, gaaf gezicht zonder snor en baard. Nu ben ik een baardaap met rood glimmende, warrige haren, ik knip hem soms wat bij, maar niet vaak, het kriebelt zo lekker op mijn borst en ik kan er zo lekker aan trekken met mijn rechter- of linkerhand. Ik heb een keer mijn wenkbrauwen afgeschoren, puur om te zien hoe dat zou staan,…

Het regende uitbundig. Al meer dan een week. En nu hadden we lekkage. In de wintertuin.
Het woord wintertuin is verzonnen door een complot van architecten en makelaars die op een positieve manier willen verzwijgen dat ons appartement geen balkon heeft.
Die wintertuin heeft gras noch aarde, maar is een extra stukje huis waarvan de ramen helemaal kunnen worden opengeschoven. Zodat je in de zomer overdekt in de buitenlucht kunt zitten.
Wij hebben het nog nooit gedaan, dat openschuiven. Dus daar…

De kinderen van het rijk gingen uitzinnig van vreugde met een gouden appel aan hun hart weer naar huis.
En het gewone jaar nam weer een aanvang.
De onderdanen van de koning die inmiddels ziek op bed lag onder zijn militaire dekens hadden het in alle opzichten goed. Er heerste vrede en voorspoed in het land. Maar er waren ook zorgen en dat was voor de kroonpretendent.
De prins was en bleef het probleem.Deze zonderlinge man was nooit te bereiken ook niet voor de koningin moeder. Hij woonde…

Ik zie ome Cor regelmatig in m’n stamcafé in de Jordaan. We zitten vaak samen aan de stamtafel. Hij is buschauffeur maar is onlangs met vervroegd pensioen gegaan en moet nu leren omgaan met vrije tijd. Hij roert in gedachten verzonken in zijn koffie, er zit hem blijkbaar iets dwars.
Wanda komt binnen, de seksbom van de zestiger jaren, ze is die magische aantrekkingskracht nog niet kwijt. Cor kijkt haar glimlachend na. Iedereen weet dat hij en Wanda in hun jonge jaren een stormachtige…

Er was eens een groot rijk ver achter het grote merengebied waar miljoenen en miljoenen steekvliegen een naar weerbarstig volk plaagden met verschrikkelijke steken. Maar in dit door mij beschreven rijk heerste er vrede en voorspoed.
In dat rijk leefde een gelukkige koning met zijn vrouw en ze bewoonden een verrukkelijk paleis waar de wenteltrappen naar boven toe oneindig leken door te gaan en er meer dan honderd feestzalen waren verlucht met kroonluchters uit
smaragd en andere fonkelende…

meneer foppe is ernstig in de war en wordt opgenomen in Zuidlaren. Hij moet zijn kamer delen en er zijn veel vreemde mensen en weinig begeleiding die hem ook nog eens het hemd van het lijf vragen. Foppe tapt de ene mop na de andere en is heel druk van alles. Gelukkig komt moeder op bezoek en dan gaan zij uit rijden en in het café zitten want de dagbesteding is hem onmogelijk, hij kan er niet eens heen lopen omdat hij niet kan lopen en de weg niet kan vinden naar het gebouwtje. Dit is…

Schaapskudde
Nomadische veehouder op de steppen, een herders familie die te paard een schaapskudde runt. Hun vijand is de wolf, die regelmatig in de kudde inbreekt, schapen steelt en angst en paniek veroorzaakt.

Op een dag voegt zich bij de kudde van witte schapen, een grote zwarte ram van onbekende herkomst. De nieuwkomer, intelligent en sterk, verjaagt de witte rammen, en benoemt zichzelf tot leider.…

Jaren, maar dan echt ook jaren geleden ging ik als kind een week naar 'De Wierschuur' op Terschelling. Ik denk dat mijn ouders mij brachten met de auto, maar daar ben ik niet zeker van. 'De Wierschuur' was en is de laatste woonmogelijkheid op dit Waddeneiland. Ik ging er zelfs twee keer naartoe, ook een keer met mijn neef. Het was een soort verdedelde boerderijschuur, met aan de ene kant de slaapvertrekken voor de meisjes en aan de andere kant de slaapvertrekken voor de jongens. Het was de…

Muis keek grimmig.
‘Waarom doe je zo flauw,’ vroeg Olifant.
‘We deden een luisteroefening, weeet je nog. Ik ben iets aan het vertellen wat moeilijk voor mij is en dan loop jij weg om koffie te halen.’
‘Sorry! Maar dat heb ik al een paar maal gezegd. Nou ja, kunnen we niet gewoon doorgaan?’…

Nadat ik eindelijk wat tijd heb gevonden om de DVD van 'In Tranzit' geheel te bekijken, ben ik in een zeer ontroerde stemming over deze geniale, hartverwarmende film. Ik heb geen zin om te koken, dus haal ik een Superbram bij Bram Ladage met een bekertje pindasaus. Die gebakken frietjes peuzel ik dan op in het parkje naast de Sint-Jan, waar de buste van Erasmus geplaatst is. Ook nu zitten er verveelde jongeren hasj te roken en konkelen ze over duistere praktijken. Ik verkreukel mijn lege…

Waar gebeurd verhaal.
Vorige week op een late avond, kwam ik terug van mijn avondje zingen.
Maar wat was dat nou ik kon niet naar binnen, tegen de deur zat een
duif in de regen en kou te schuilen, hij kon niet meer vliegen.…