Geeft u nog wel eens fooi; ik bedoel met die kredietcrisis en zo? Het leven is al duur genoeg en een fooitje komt bovenop de rekening die je tenslotte net betaald hebt. In sommige landen kijken ze je raar aan als je gewoontegetrouw een deel van het wisselgeld als tip laat liggen.
In het Portugese binnenland brengen 9 van de 10 obers je het schaaltje met de tip achterna in de veronderstelling dat je het per ongeluk hebt laten liggen. Maar in Engeland zag ik eens een koperen bak op de bar staan…

Stil kijkt ze naar het schaaltje met brokjes en zijn bakje water op het blauwe dienblad met de vrolijk geschilderde tropische vissen.
Het staat op zijn vertrouwde plek op de vloer tussen de afwasmachine en de prullenbak in de keuken.
Haar blik dwaalt af en door het raam ziet ze de dikke rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin rondwandelen. Daar is die andere rooie ook. Ze heeft dezelfde kleur vacht, maar gaat vermoedelijk naar een andere kapper, en ze weegt een kilo of…

‘Het gaat helemaal niet,’ zei muis, ‘ik breng er niets van terecht vanavond.’
‘Het zal wel meevallen,’zei olifant.
Hij had een kopje koffie voor muis neer gezet op het lage tafeltje.
‘Nee, het valt helemaal niet mee. Geloof me nou toch eens.’…

Het onvermijdelijke is gebeurd. Een afscheidswedstrijd is gespeeld en de bloemen zijn in ontvangst genomen. Manlief is gestopt met voetbal. En ik ben dus officieel voetbalvrouw-af!
Daar gaat mijn carrière. Bye bye status. Noodgedwongen moet ik stoppen met het uitgeven van duizenden euro’s aan kleding en de kapper. Mijn iets te grote zonnebril moet in de kast, mijn pumps in de verkleedkist van mijn dochter. Ik zal weer opnieuw moeten leren lachen in plaats van een arrogante blik op te zetten.…

In de kamer van de Schrijver plaatste iemand eens de opmerking: “Het is toch onvoorstelbaar wat er allemaal uit een inktpot kan komen. Ik ben echt heel benieuwd wat het de volgende keer weer zal zijn”.
“Nou en of!”, riep de Inktpot, “en dat heb ik ook altijd gezegd!”. En de Inktpot richtte zich tot de Pen en tot alle andere voorwerpen op de schrijftafel die het maar wilden horen. “Het is inderdaad onvoorstelbaar wat er allemaal uit mij komt! Bijna niet te geloven! En het mooie is,…

“Goedemiddag. Met Pieters van de Fiscale inlichtingen- en opsporingsdienst. Spreek ik met Eindtijd B.V.?”
“Spreekt u mee. Waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“We hebben klachten gekregen van bezoekers aan uw centrum. U vertelt aan iedereen die het maar horen wil dat de wereld in 2012 vergaat. Toch is er redding mogelijk. U heeft nl. aangeboden om iedereen, die minimaal 1000 Euro overmaakt naar uw centrum, op het moment suprême te redden. Royale schenkers worden dan opgehaald door…

Ik zou hebben kunnen beginnen met de woorden, er was eens……… een oud trots volk, dat woonde in mooie rijkversierde houten wagens, getrokken door glimmende paarden, reizen was hun leven, het zat in hun bloed.
Het zou niet gaan over nu, niet over de vorige eeuw, maar het zou begonnen zijn in 1869, toen ene Antonina Prochniak in de Oekraïne werd geboren. Zij zou een volbloed zigeunerdochter zijn, een beeldschone donkerogend kind, haar volk, zij dus later ook, verdienden hun brood met …

Een slonzige trap naar boven, een scherpe draai naar rechts en we staan voor een woest uitgehakte muur, die gretig gaapt naar twee aanpalende vertrekken.
De achterwand van het kleinste kamertje is geperforeerd door hagel uit een luchtbuks; de aangrenzende ruimte aan de straatzijde is met riet betegeld.
Ons gemeenschappelijk meubilair is een non stop wekkerradio.
De inwijding van de Big Bulls pub aan de Oranjestraat in Almelo is een paar maanden oud als Cees en ik de wallen onder onze ogen…

Een dorp is volgens Agathe Christie de wereld op schaal, we komen er alle denkbare problemen tegen die voortkomen uit de menselijke aard. Als je contact krijgt met de inwoners blijkt dat ook in ons dorp, elk huis zijn kruis draagt.
Kennissen in de straat zijn zeven jaar getrouwd, hun dochter en onze zoon spelen met elkaar. De man is klein, donker en extravert, zij lang, blond en introvert. Uiterlijk en zoals blijkt ook innerlijk tegenpolen. In de praktijk blijkt dat tegenpolen elkaar seksueel…

Met mijn BMW verliet ik mijn kasteel 'Goldmund', vandaag ging ik naar het hoge noorden, het Friese dorp Kollum, iets verder dan Burum, waar die grote schotels staan.
Ik reed op een vrij smalle weg het dorp binnen, ergens rechts speelde ik ooit met een vriend op een houten vlot. Ergens links woonde een markant, oud zwerversvrouwtje, dat onze boerenbontverzameling megagroot maakte.
Ik was als kind behoorlijk verknocht aan dit dorp, ook al woonde ik er maar vier jaren.
Ik naderde de…

Laatst liep ik te wandelen in het bos, toen ik plotseling iets op mijn hoofd voelde vallen. Niet dat het hard aankwam, nee, het voelde licht en het bleef in mijn haar hangen.
Ik griste het van mijn hoofd. Het was een blaadje dat van een boom was komen dwarrelen. Ik bedacht me dat dat blaadje symbool stond voor het begin van de herfst. De zomer was voorbij.
Ik liep daar zo te mijmeren, toen ik een stem hoorde die riep “Dag mevrouw!”.
Ik keek om en zag een man zitten op een bankje, dat…

Dansend op een spoortje licht verglijdt fossiele tandpasta in een dartele droogbloem.
Gestolde tijd van de Haarlemse schilder Kees Verwey. Stillevens aan het einde.
”Ik vang de laatste bloei.”
Ingelijst een blikvanger voor de Rotterdamse kunstkenner…

Wij hadden begin jaren tachtig geen speciale actie nodig om De Schouw te laten blijven. Als krantenjongens tankten we de baromzet gewoon dagelijks naar een hoogte, die evenredig was aan ons alcoholpromillage.
Kale Willem blij, Joris blij, Robert-Jan blij en soms waren de klanten ook euforisch blij.
Dan lieten we onder aanvoering van de eminente AD-coryfee John le Noble de kelken vullen en maakten we ruim baan voor de ritmische handstandjes van Jan de Jong, de virtuoze mime van Piet Antiek, de…

Het gezelschap zette zich rond de designtafel waarop in het midden een ontbijtbordje stond met daarop een specimen van het nieuwe product. Een tijdje tuurde iedereen er aandachtig naar. Tja, vlees was het niet, zoveel was wel duidelijk, maar het zou toch als zodanig verkocht moeten worden om op de markt enige kans van slagen te hebben. Iemand iedeejen?, vroeg Joris die de leiding over de operatie had. Mark-Peter richtte zijn blik op het oneindige en maakte met zijn hand draaiende bewegingen in…

Even buiten het centrum van Assen ligt het voormalig landgoed Valkenstein, waar ooit twee uitzonderlijke mensen woonden. Het gerucht ging dat de dame in kwestie een dochter was van de broer van Napoleon Bonaparte en dat was via gedegen naspeuring geen luchtig gerucht, maar de klinkklare waarheid. Zij woonden in een kasteel, dat afgeschermd werd voor de nieuwsgierige bevolking van Assen. Ze hielden er liederlijke feesten voor exclusieve genodigden, die met koetsen de oprijlaan betraden.
Jacob…

Het is de avond van 22 juni 1978 en ik ben beland op mijn hotelkamer in Bali. Frupsels,veelpotige grupsels en glimmende deksel gravers kruipen uit de donkere aarde. De haren op mijn arm lijken op het wuivende riet en de poriën in mijn huid zijn zo groot dat ik er bijna zelf in kan stappen. Flitsen van neon lichtreclames schieten door mijn hoofd en ik zie twee mensen in een reusachtige bluejeans over de autodaken in New York wandelen. Gepulst licht uit de disco verlicht de muren van een…

Veel mensen in dit land van kaboutertjes,kikkermensjes met aangeblazen rode hoofdjes zijn zo hoekig.
Dit land wat eens een groot moeras bijna was waarin je wegzonk.
Het land met haar vele hoekige mensen en molenwieken.
Velen hier doen niet eens de moeite om aardig gevonden te worden door de ander.…

Warm, heet zelfs.
Het asfalt smelt bij deze temperaturen. Zeg maar: boven de 34 graden.
Hier, in Boudy-de-Beauregard, loopt de D124 van Bordeaux naar Cahors al honderden jaren langs het huis waarin wij drie jaar geleden zijn komen wonen.
In de jaren 50 liep er nog een spoorlijn die de belangrijkste steden in de Lot-et-Garonne met elkaar verbond.…

‘Ik maak me ongerust over Fons,” zei Muis.
“Die komt wel weer terug,” zei Olifant.
“Hij is nog nooit zo lang achter elkaar weg geweest.”
“Denk je dat hij de weg niet meer terug kan vinden?”…

“Ik moest over spokenspinsels schrijven vanavond,” zei Olifant toen hij weer thuis was.
Muis keek minachtend.
“Je vindt het zeker niets hè,”
“Dat heb je goed geraden. Ik zou er helemaal niet tegen kunnen.”…