Ik werd vernederd waar iedereen bij was het werd in Nederlands verteld en vervolgens in het Portugees vertaald.
Die woorden sneden in mijn hart net als glas, het gelach van iedereen om me heen, oh wat voelde ik me klein en onbegrepen.
Ik schreeuwde: jij weet heel goed hoe het zit en wat de waarheid is waarom doe je dit?
Het gelach werd luider en luider, ik pakte me spullen en ben weggegaan, ik pakte de auto met de sleutels er nog in even als de sleutel van het appartement, met piepende banden…

Na de lunch liepen ze verder. Het was een uitgestrekt gebied. Ze hadden er een kaart van. Muis had geen kompas bij zich. Volgens zichzelf had ze een aangeboren richtingsgevoel. Olifant had zijn kompas toch maar meegenomen. Nergens waren borden of wandeltekentjes die je door het gebied leidden. Het netwerk van paden was eindeloos vertakt. Ze konden alleen maar zo’n beetje in de goede richting lopen. Ergens in het Zuiden moest een autoweg zijn en inderdaad: een flinke tijd later zagen ze…

Ik val meteen maar met de deur in mijn stukje en zeg het maar eerlijk, ik heb gerookt in mijn vakantie. Verkeerd, fout, vreselijk natuurlijk!
Na mijn laatste rookweekend in september 2009 had ik me nog zo voorgenomen om er niet meer in te trappen, in dat roken. ‘k Had het ook weer netjes volgehouden. Met hier en daar een misstap, zo af en toe, stiekem, als illegale bietser. Een feestroker was ik. Zo'n namaakstopper.
Als over de streep getrokken vakantieroker, verwachtte ik een enorme…

“Waar heb ik die schaar nu gelaten?” Jenny trok aan een keukenla, die soepel rollend op haar afkwam en haar bijna omver wierp. Ze zag potjes met kruiden, boterhamzakjes, een schroevendraaier en nogal wat troep, maar alles behalve een schaar. Na nog twee laden te hebben opengetrokken vond ze wat ze zocht. Ze pakte de schaar en knipte een hoekje van het zakje poeder af.
De keuken was gloednieuw en pas opgeleverd. Vorige week had Jenny een hele dag doorgebracht met de spullen een plek te…

“Hee, hee,” zei Olifant.
“Wat is er,” vroeg Muis
“Oh nee, niets….nou ja….ik dacht dat we hier rechtsaf moesten, maar ik zat verkeerd, ”
“Wil je me niet meer zo laten schrikken.”…

......one of those moments op de studentenflat, zeventiger jaren. We fotografeerden toen alles wat los en vast zat, maar hadden geen aparte foto van Linda Ronstadt. En ineens was daar kennelijk behoefte aan, dus op een goed moment stonden we in mijn kamer, platenhoes van Linda op de grond, camera op statief, korte telelens, draadsluiter voor trillingsvrije opname en alle jongens er om heen. KLIK.
Want alleen al het nemen van een foto van Linda Ronstadt was een serieuze aangelegenheid en…

't Is een stille morgen, vol lichtblauw en donkergrijs.
Lytse Boarn ontwaakt tussen de huizen van Grou. Hij zwerft over de stille, sluimerende straten, maar vlucht weldra voor opkomende drukte. Auto's vertrekken brullend. Fietsen doen ook van zich spreken. Kinderen fietsen of lopen naar school toe. Grote mensen gaan naar hun werk.
Lytse Boarn zoekt haastig naar een schuilplaatsje, gaat om de hoek van een huis heen. Aaah, heerlijke warme geuren waaien hem tegemoet. Hij vliegt het kleine raam van…

Ik moet droomloos geslapen hebben want toen ik wakker werd zag ik in het ochtendlicht mijn huid als fluweel. Op de gracht ben ik ‘s ochtends altijd bezweet, want ik droom wat af. Normaal weet men niet waarover die dromen dan gingen, maar ik kan altijd een nauwkeurig verslag geven van mijn nachtelijke beslommernissen.
Nu was ik volledig ontspannen. In het zachte ochtendlcht zag ik mijn huid zich rimpelloos uitstrekken. Wel was wat meer golving zichtbaar, in tegenstelling tot vroegere jaren…

Ik keek rond in de kamer. Ik had mijn tas en koffer in een hoek gezet, ter latere afhandeling. Ik reis altijd mager. Zo min mogelijk troep, want thuis blijkt altijd dat ik de helft niet gebruikt heb. Ik gooide de tas ondersteboven zodat de inhoud op de grond viel. Een paar schone onderbroeken voerden de boventoon, want men weet maar nooit. Maar wat die BH er nou bij deed. Die heb ik geëmancipeerd al jaren geleden afgezworen. Niet dat-ie niet functioneel zou zijn, want de boezempartij had zich…

Het is een warme meidag, in de buurt van Terherne. Een groepje pinksterbloemen wordt urenlang gestreeld door een zuivere zonnestraal. Daardoor wordt een zuchtje geboren.
"Ik heet Lytse Boarn!" blaast de kleine dwergwind, terwijl hij rondbuitelt over de weilanden van het vriendelijke Terherne. Lytse Boarn kringelt uitgelaten langs dichte graspollen, paardenbloemen en grazende koeien. Maar wat is dat? Daar ligt een koe klagelijk te kreunen en te puffen.
"Dat arme beest," denkt het piepjonge…

Mijn benzinetank zat weer zo goed als vol, dus ik kon op weg naar de Berliozstraat te Amersfoort. Ik hield me keurig aan de snelheidsnormen en ik luisterde naar een cassette van Stevie Nicks, mijn geliefde zingende heks, die ik ooit op een paar meter genaderd was tijdens een concert van Fleetwood Mac. Haar stem is zo aards, magisch en betoverend, het gaat direct mijn ziel in, neem bijvoorbeeld 'Landslide', werkelijk fenomenaal qua tekst en uitvoering.
Ik had eerst even de binnenstad in kunnen…

Het interieur was quasi-rustiek. Een koperen olie-hanglamp, met een losslingerende elektrieke draad verbonden aan een stopcontact. Een chaise longue, waarop verdachte vlekken zichtbaar waren. Een dikke pers op de lage tafel, zo een waar je beker op omvalt. Op het hout ingebeitste kringen van glazen en wat aangekoekte koffiekopjes. In een hoek stond een perculator, goud waard bij de antiquair.
Een echte bedstee, met de deurtjes open. Zeker, wat smal, maar ik ben klein en weinig veeleisend.…

Ik parkeerde mijn gewassen BMW tegenover de pastorie, waar ik vier jaar in vertoefd had. De patatzaak was er nog steeds, overgenomen door de zoon van de toenmalige eigenaar. Omdat we daar vaak nog 's avonds patat haalden of een broodje warm vlees, bestelde ik die combinatie vergezeld met een volksmerkbiertje. Ik had honger gekregen van de autorit, dus dat ging er makkelijk in. Ik loerde ondertussen nieuwsgierig naar de overkant, of ik daar de huidige bewoners kon waarnemen. Ik zag niets…

Ik zag een jongen met drie broden in zijn mand, hij groette me spontaan en ik zag mezelf, hoe ik als jongen samen met mijn broertje broden moest halen voor mijn moeder, bij die bakkerij even over de snelweg richting Leeuwarden, waar ze zulke heerlijke Friese taart verkochten, van die zoete koek met slagroom en mandarijntjes.
Ik parkeerde mijn BMW en ik kocht een stuk van die nostalgische feestkoek, die ik even later in mijn BMW oppeuzelde als een uitgehongerde marinier na een zware training.…

Beijing. In een zijstraat van Qian Men Street liepen twee vrouwen de koopwaar te inspecteren. Het straatje was aan beide zijden volgepakt met kraampjes, waarop van alles werd aangeboden. Van kleding, schoenen, “echte” Rolexen en snuisterijen tot allerlei etenswaren, waarvan met name van het vlees niet direct duidelijk was welk dier eraan ten grondslag lag.
“You wanna buy beautiful dresses”, hoorden ze naast zich roepen. De stem was van een jonge vrouw, die een kraam vol kleding bemande.…

Een klavertje stond gelukkig te zijn. Hij was gelukkig, want hij was een klavertje vier, als enige in het groene veld. Stralend en trots stond hij daar, tot ongenoegen van de andere klavertjes, die slechts een klavertje drie waren of zelfs een klavertje twee. Hij was dan ook nogal hoogmoedig en keek neer op de andere klavertjes.
Op een dag liep er een dikke zwarte kever langs het klavertje. Hij waggelde voorbij, maar hield plotseling stil en keerde op zijn schreden terug. Aandachtig bestudeerde…

Ik zag een lelijke man die alles aan waardigheid verloren had.
Die man had alleen nog een slap gekleurde onderbroek aan.
Een zwarte onderbroek en ik zag zijn penis en ballen troosteloos hangen achter een ondoorzichtig venster.
De man was geboren buiten een kaste en dus was hij kasteloos .…

'Weet je wat jij moet doen, Ria?’
Ik had geen idee. Behalve dan dat ik dit kutkantoor met spoed moest verlaten.
‘Jij moet er eens even uit.’
Hoe bedoelu. Uit? Ter keurige voorbereiding op “weg”? Als in “ontslagen”? Met nog een leuke gratificatie ten afscheid. Ja zeg. Hallo. Ik ben een dame op zekere leeftijd. Zevenendertig om precies te zijn. En daar ligt het leven niet meer zo grandioos voor opgeschept.…

Het was in de paasvakantie van 1964. Ik was met mijn ouders en vrienden van hen in Grundhof, een klein plaatsje in Luxemburg. In een hotel aan een beekje, dat bekend stond om zijn gezellige bar en uitstekende keuken. We gingen daar wel vaker tijdens een korte schoolvakantie heen en maakten lange wandelingen met onze bergschoenen en wandelstokken vol met toeristische plaatjes. Lekker spelen en met stenen de stroom in de beek proberen te veranderen en soms zwemmen in het altijd koude water.

Op…

Het was hartje zomer en er viel geen druppel regen, 39 weken en 6 dagen heb jij in mama's buikje gelegen.
Mama was bijna van jou uitgerekend en werd in het ziekenhuis binnen gebracht, mama weet het nog goed het was op een donderdag 31 Juli 2008.
Lichte weeën begonnen op 1 augustus rond half 1 midden in de nacht,
de weeën duurden langer dan mama had gedacht.…