In de weken vlak voor mijn bekering in augustus 2002 hebben mijn man en ik een bijzondere ervaring gehad. We waren met de trein op vakantie naar Praag. We genoten van het uitzicht en hadden een goede tijd.
Tijdens die treinreis heb ik voor het eerst ervaren dat God rechtstreeks tot mensen kan spreken. Anders kan ik niet verklaren wat er gebeurd is in Duitsland.
We zagen een kerk staan met een mooie kleur toren. We waren vergeten hoe die kleur heette en dachten er hardop over na. We wisten dat…

Nabij Gasselte lopen drie jonge broers over de warme zandpaden, waar soms een adder overheen kronkelt. Ik voel of ik de gulden nog in mijn broekzak heb, alledrie kregen we een gulden om een halve dag mee zoet te zijn in het pretpark van Drouwenderzand. Een soort afkoopsom, maar goed. Meestal gingen we daarvoor flipperen of we kochten een raketijsje en wat snoep. Bij één flipperautomaat wisten we veel kwartjes los te peuteren, ook wisten we via goed spel veel gratis spelen te winnen. Soms…

Het is een demon of een engel, maar een van de twee grijpt mij beet, zij omarmt mij en zij stuurt mij naar mijn kamer vol boeken, meegesleept vanuit het hele land. Meestal voel ik me eenzaam of verdrietig, maar niet zelden ben ik erg kwaad op het wrede leven. Het wrede leven heeft voor mij talloze facetten, van klein tot groot, van een onattente, computerachtige kassiëre tot een diepgeworteld en langdurig lijden, zoals het contactloze gevangenisleven van mijn gevoelsleven, dat geen aansluiting…

‘Ik voel me niet goed,' zei Olifant,‘ ik moet al weken kuchen.'
‘Maak je je weer ongerust,' vroeg Muis.
‘Ja'
‘Nou, ga dan naar de dokter.'…

Als Vlamber de brede trap afloopt, kijken zijn vrienden verbaasd naar hem, want hij leeft nog en dat had niemand verwacht. Toch lijkt er iets aan hem veranderd, maar niemand vermoedt wat dat is. 'Vlamber, ouwe jongen!', roept Kreupel, een goede vriend van hem, 'hoe gaat het met je? is er niets met je gebeurd?'. 'Kreupel, man, het is geweldig daar, mooie zalen, veel voedsel en aardige kerels, jawel, aardige kerels.' 'Maar is je niets ergs overkomen?' 'Nee, man, hou toch op, dat zijn maar…

In een woestijngebied rijdt een cowboy naar het tentenkamp van de Apachen. Bewakers volgen hem vanaf een berg. Wilhelm Prins, een halfbroer van Baffalo Bill, heeft niet in de gaten dat hij in de val rijdt. 'De reis is langer dan ik dacht', denkt hij, 'ze hebben me in het fort om de tuin geleid.'. Het magere paard kwijlt uit zijn bek. Een pijl schiet vlak voor het paard in de grond, hij steigert, Wilhelm valt, zoekt dekking achter een rotsblok. Zijn paard vlucht weg en hij wacht af. 'Indianen!',…

‘Moet je eens kijken,' zei Muis. Ze haalde een plastic doosje te voorschijn met een knuffelbeest,‘ Als je het aait gaat het miauwen.'
‘Maar je zou toch geld geven,' zei Olifant.
‘Dat heb ik ook bij me, maar dit kon ik niet laten liggen. En ik weet zeker dat Gerrit en Mientje het ook leuk vinden.'
‘Ik wil niet te laat komen,' zei Muis, ‘je weet het niet met die files.'…

'Vandaag zag ik een haring in de spiegel!', roept Laurens naar zijn vriendinnetje Esther. 'Zwom die daar dan?', vraagt Steven, in zijn zakken graaiend naar meer knikkers.
'Nee, kippekop, ik was het zelf, mijn mammie is ook een haring, maar dan met twee extra buiken boven haar buik!', schreeuwt Laurens. Esther trekt haar gele jasje uit, haar oogjes staan bol van de angst, met gretige hapjes eet ze haar groene appeltje op.
'Eten jullie veel haringen?', vraagt ze nieuwsgierig. 'Nee, walvissen,…

'Tja, er ligt een goed luik op het dak', zegt Kees. Boven op het dak is er een mooi uitzicht over het groene weiland met veel gele paardenbloemen en in de verte zien ze hun fietsen tegen het hek staan. 'Wie wil er een sjekkie?', vraagt Kees. 'Ik wel', zegt Theo. 'Ik kan niet draaien', zegt Karel. 'Dat doe ik wel voor je', zegt Kees, 'mooi hé, hierboven!'. 'Zeg dat wel, mozeskriebel zeg, machtig zeg!', zegt Theo. 'In die hoek moet je niet komen', gebiedt Kees, 'want daar zit een grote scheur'.…

‘Ik heb je effe nodig,’ zei Muis. Olifant keek verstoord op van zijn computer.
‘Ik wil je wat laten zien,’ Muis rende weg.
Even later stond ze weer in de kamer. Ze had een glimmende blouse aan met opgedrukte rozen.
‘Hoe vind je hem?’…

Even buiten Harderwijk ligt een bunker, in de oorlog zaten er boosaardige soldaten in, die er met hun machinegeweren de boel onder controle hielden. Het waren dikke mannen, die grove manieren en woorden gebruikten. Ze waren bikkelhard, net als hun bunker. Meestal waren ze dronken, sleurden Hollandse vrouwen mee hun roversnest in of ze schoten voor hun plezier op onschuldige vogels.
Gelukkig zijn die bewoners verdwenen. Het is nu 2010 en het is al een lange tijd vrede in Holland. Het is de tijd…

‘Ik wil onze verhaaltjes opschrijven,'zei Olifant.
‘Nou dan doe je dat toch,' zei Muis. Zij liepen over het dijkje waar ze altijd hun wandeling maakten. Het was koud winterweer. Muis had haar sjaal om haar hoofd gebonden als een Turks vrouwtje. Ze liep stevig door. Olifant kon haar haast niet bijhouden.
‘Ik schaam me er een beetje voor,' zei Olifant.
‘Waarvoor?'…

Toen de familie van S. de hoop op zijn genezing al had opgegeven, werd er op een dag een aangetekende brief bezorgd. Het was een aanmaning die aan de heer des huizes was geadresseerd. Als afzender stond in de linker benedenhoek vermeld: 'Firma Phantastique, droomexperts'. Zijn vrouw, die zich sinds het intreden van de invaliditeit van haar echtgenoot meer en meer met zijn post was gaan bemoeien, maakte de brief nieuwsgierig open.
‘Geachte heer S.', las ze, ‘mogen wij u er opmerkzaam op…

Het is windstil en bloedheet in Kollum en wij zijn vier jongens, die stoer proberen te doen, het avontuur zoeken. Grenzeloze, roekeloze jongens als Ciske de Rat, maar dan op het platteland. Als gezworen kameraden strompelen wij voort, ook al kunnen we bij het minst geringste aartsvijanden zijn, bang voor de wereld en als het er op aankomt, bang voor elkaar.
Auke Slinkman pulkt voortdurend in zijn mond, een zielig gezicht, want onbewust heeft hij veel angst voor Caesar Doolaard, die robuust en…

Trillend van opwinding bekeek S. zijn aanwinst. Zo op het eerste gezicht was het een vrij onooglijk ding. Door zijn zwarte, rechthoekige vormgeving en het leren handvat leek het meer op een diplomatenkoffer dan op een heuse computer. Maar als je het kofferdeksel optilde werd een rijk geschakeerd instrumentenpaneel zichtbaar. Talloze voltmetertjes prijkten aan weerszijden van het toetsenbord. Daaraan kon je zien dat het geen gewone laptop was. Bovendien had het ding ook geen monitor. Via een…

De eerste schepen varen alweer de stad uit, maar het was al met al een groot feest dit weekend. Gisteren was het toppunt. Er was een jeugdorkest op de Sint Jansbrug, dat een uur lang in de brandende zon prachtige muziekstukken speelde. Violen die dansten als meeuwen in de lucht, cello's met hun heerlijke klanken, dwarsfluiten en trommels. De dirigente in haar bloemetjesjurk dirigeerde gepassioneerd. Soms moest ze even stoppen vanwege een boot met toneelspelers.
Er waren kramen met…

Als kind las ik altijd de Donald Duck als ik naar de tandarts moest omdat ik dan bang ben en dan moet lachen en wel durf. Op een dag was het weer zover en las ik het verhaal van Donald Duck en droevige Dora de kangoeroe. Dat zou ik ook wel eens mee willen maken dacht ik en vertrok op mijn achttiende na het examen van school onmiddellijk naar Australië.
Ik kwam aan in Sydney en zag daar meteen een kangoeroe. Ik wilde graag met haar op de foto en vroeg een Aboriginal om er een te maken. Toen…

Het sneeuwt in Zierikzee en de mensen lopen in dikke kleren over straat. De wind maakt het nog kouder. Sommige honden hebben een extra vachtje aan, vaak lopen ze met dikbuikige tantes, die kinderloos zijn.
Er lopen veel droevige mannen zonder werk en zonder doel, zij kijken naar de jonge vrouwen die hen passeren, hopend op een glimp van mededogen of een verliefdheid.
Een Kerstman deelt pakjes uit aan de kinderen, er zijn veel kinderen die naar hem toe rennen, een beetje bang, maar vooral vol…

‘Wie wil er nog wat over zeggen?’ Onze docent kijkt de kring rond. Het is stil.
‘Ik vind het prachtig,’zegt de blonde man naaste me en hij steekt zijn duimen omhoog. ‘Ja, werkelijk prachtig.’
Hij zegt het heel definitief als of hij van iets hogers heeft geproefd.
‘Wie nog meer?’…

Wie een open ‘mind’ heeft, ’beschränkt’ zich niet.
Zo’n type heb ik eens in hartje Rotterdam ontmoet en nog steeds kan ik me veel herinneren van wat hij mij vertelde.
Hoewel het snikheet was had de man een wollen muts op.
Ik zat alleen op een bankje en hij kwam een aalmoes vragen.…