Om zes uur des voormiddags stond ze voor mijn deur, geheel in nauwsluitend zwart leder gekleed. Ik had mijn duffelse jack aan.
‘Wat een lullig jekkie heb je aan. Daar moeten we gauw eens iets aan doen.’
Ik kon het niet tegenspreken. Mijn garderobe was niet op internationaal motorverkeer ingesteld en ik wou het ook gewoon niet koud hebben. Ik zou mijn masculiniteit later wel bevestigen. De helm die ze me gaf was trouwens ook een soort Willempie-model. Tant pis maar helaas, om maar een…

'We waren gezworen kameraden' Charlotte vertelt. En, naarmate ze verder in het verleden afdaalt, steeds gedetailleerder, steeds coherenter, steeds enthousiaster en levendiger ook. Alsof het gisteren allemaal gebeurd is. En niet zeventig jaar geleden. Toen. Voor de oorlog. In het grote huis van Anna waar ze woonde, als een van de tien.
Nou ja, tien. Ze waren er nog niet allemaal. maar wat er al wel was verdeelden zij en haar zusje eerlijk onder elkaar. Als was het oorlogsbuit. Zij had Koos,…

Naast mij woont een gepensioneerd pedagoog die elke dag op een vast tijdstip zijn hondje uitlaat.
Soms loop ik met hem mee en dan eindigen we meestal bij hem thuis op de veranda om het gesprek voort te zetten.
Zijn no-nonsense adviezen voor de opvoeding kan ik inmiddels wel dromen: zorg voor een eerlijke relatie met je kind, geef het zoveel mogelijk vrijheid, laat het fouten maken zorg er alleen voor dat het niet te erg wordt. Een mens leert door ervaring dus als je altijd alles verbiedt dan…

‘Björn is een beetje mijn paard’ zegt Sandra terwijl ze voor me uitloopt op weg naar de manege. ‘Hij is donkerbruin en heeft zwarte manen’. Ze kijkt een beetje trots. Ik loop naast haar en knik. Ik heb me laten overhalen om er eens een kijkje te nemen.
De manege ligt tien minuten lopen vanaf ons huis. Vlak naast ‘De Meren’, de grote waterplas waar we ’s zomers in zwemmen en in de winter op schaatsen.
De lucht komt ons al tegemoet. Ik hoor hoevengeklik en op de grond zie ik overal…

Vissersvrouw oh vissersvrouw!
Je bent aan het hengelen gegaan.
En je hebt de haak waarmee je hengelt zo scherp en pijnlijk gemaakt als mogelijk gemaakt om mij te vangen.
Vissersvrouw oh vissersvrouw! Met je nachtlantaarn heb je een goede stek gevonden aan de rand van het kanaal. Waar mannen zoals ik gauw happen naar een korst brood aan je haak.…

Buurvrouw Joke zegt dat ze zich de laatste dagen niet goed voelt. Ze heeft buikpijn en een opgeblazen gevoel en heeft zelfs de afspraak met dokter Jenssen afgebeld met als reden dat ze zich niet goed voelt. De man vergeet van verbazing uitleg te vragen, verklaart hij later, dat ze met de fiets moet en zich daarvoor te ziek voelt had ze moeten zeggen, dan was hij die middag bij haar langs gegaan. Ik breng haar alsnog met de auto naar de dokter op aandringen van m’n vrouw.
‘Ik voel me…

Een de- ja vu kreeg ik, vandaag ‘k zal uitleggen waarom. Een van de kleinkinderen moest worden geholpen aan een vervelende keel- neus amandel + dat er buisjes in zijn oren werden geplaatst.
Nare bedoening natuurlijk, alhoewel: het altijd erger kan, want ineens bedacht ik me, dat ook ik op die leeftijd ontdaan moest worden van te vaak ontstoken keel amandelen. Maar daar waar nu allerlei folders en blaadjes ervoor moeten zorgen dat de kinderen evenals de ouders voldoende op de hoogte zijn van…

Sebastiaan en ik zaten aan de bar en dronken een biertje. Anita zou straks komen.
Hij keek mismoedig het lokaal rond. Overal was werk in uitvoering ter voorbereiding op het geslachtsverkeer.
‘Dat lijkt nou wel heel wat’, zei hij, ‘maar als paaltje bij puntje komt draait het toch weer uit op penetratieve masturbatie.’
Sebastiaan wijdde zich aan geneeskunde en had in de loop der jaren een toenemende twijfel ontwikkeld aan de merites van het genus mens.…

Zachtjes vlij ik me tegen je aan, we zijn nu nog enkel twee naakte lijven.
Behoedzaam raak jij me aan, met direct een siddering als gevolg.
De warmte verplaatst zich door mijn lijf en ik voel ook jou verstrakken.
Sterke zachte vingers vinden geroutineerd hun plek, kussen die kippenvel brengen.…

Ik heb ooit een vriendinnetje gehad en die relatie duurde ongeveer drie jaren.
Op een bepaald ogenblik, zeg nadat wij anderhalf jaren bij elkaar waren, vroeg dit vriendinnetje waarom ik nooit in Het Leger ben geweest.
Dat vond ik toen een beetje een rare vraag. Immers, de reden om níet in het leger te willen lijkt mij voor de hand liggen, ik hoef niet naar den vreemde om daar vreemde mannetjes en vrouwtjes af te schieten.
Daarbij vroeg ik mij af: tot dan toe hadden dat vriendinnetje en ik een…

‘Kom, we gaan even naar Opa.’
Anita had het beheer over mijn dagelijks leven doeltreffend overgenomen.
De Harley ronkte sonoor. We reden naar de rand van de stad. Ze stopte bij een poort, waarboven een bord hing.
“Piet Kroes. In lompen en oude metalen.”…

De jonge Soedanees David, staat in 1978 ‘s avonds naast mij aan de bar in café Hoppe op het Spui. Hij is op studiereis door Europa en draagt een duur Italiaans maatpak om niet als gelukzoeker gezien te worden. Met als excuus dat hij me wil overhalen mijn komende vakantie in Soedan door te brengen, komen de verhalen over Soedan en de savanne los. Mijn verweer dat Soedanezen misschien een Europeaan liever zien gaan dan komen, gezien het koloniaal verleden, wijst hij van de hand: Soedanezen…

Wie kent nog de Antwerpse stadskrant?
DE NEUS.
Ik heb er nog voor gewerkt.
Rond die tijd moest ik mijn paske vernieuwen.…

Uit elk van de zes huiskamers komt je wel een of ander kerstliedje tegemoet, overal ruik je de gestoofde peertjeslucht. Prachtig versierde kerstbomen, zelfgemaakte stukjes her en der met niet van echt te onderscheiden ‘brandende’ waxinelichtjes. Voor degene die nog niet in de stemming was, zit er binnen vijf minuten tot beide oren in. Althans, dit schijnt alleen te werken voor het personeel, dat zich onmiddellijk mee laat voeren in het ultieme kerstgevoel.
Op de bewoners heeft het, alle…

‘Een reet als een kathedraal en tieten van hier tot Timboektoe.’ Aldus de aanbeveling van mijn vriend Sebastiaan, die zijn goede opvoeding en academische vorming probeert te maskeren door vermeend populair taalgebruik. Hij vergat nog haar lange helblonde haren, die tot aan voornoemde kathedraal reikten.
Al met al niet het type, waarbij ik mijn klassieke heldenrol kwijt zou kunnen.
Sebastiaan doelde hier op het meisje Anita, op gindse barkruk, dat mij eerder op de avond al keurend had…

Geen moment was ik in gevaar geweest. Althans dat is wat ik mijzelf steeds vertel. Natuurlijk had ik mijzelf prima kunnen redden. Ook al was de
duisternis reeds ingevallen toen ik wild rondsprong op de onaardse klanken. Een stap mis en ik was weggegleden, verpletterd. Tot slijm vertrapt. Maar nee, ik zou nooit zijn misgestapt. Alle kanten werd ik opgeslingerd in de woest kolkende storm. Verder en verder meegezogen. Soms leek ik te zweven, zeker was het nooit of mijn voeten de grond weer zouden…

Het is om te stikken in de kamer, en niet alleen van de warmte. Er hangt een geladen sfeer die onmiddellijk bezit van mij neemt als ik binnen kom. Ik voel het onbehaaglijk prikken in mijn nek. Dit is niet van mij, herhaal ik steeds weer, als een mantra.
Ik weet hoe belangrijk het is om bij mezelf te blijven, niet mee te gaan in spanningen van de anderen anders wordt het alleen maar erger, maar nu moet ik daar veel moeite voor doen.
Onder luid protest van de oudste bewoonster gooi ik de…

Ze staat op de kade. Haar lange, blonde haren wapperen wild in de wind. Omdat ze een dikke winterjas draagt heeft ze het niet koud. Toch rilt ze even. De boot met haar Cees aan boord is net vertrokken. Zal ze hem ooit weer zien? Nog steeds zwaait haar hand met een felgele baret, ook al weet ze dat de man voor wie het bedoeld is haar niet meer kan zien.
Heel alleen voelt ze zich tussen al die andere mensen; vaders, moeders, broers, zussen en geliefden van de soldaten op weg naar hun missie.…

Als je het geluid dat een kerkuil maakt niet kent, klinkt het misschien onheilspellend in de nacht. Zelf ben ik opgegroeid op het platteland en gewend geraakt aan hun schreeuwen als ze overvliegen, of aan het luide sissen van de kuikens. Ieder jaar was er een nest jongen op de zolder van de deel. Omdat de diertjes op de rode lijst van bedreigde soorten stonden, werden begin juli de nieuwelingen gemeten, gewogen en geringd door de kerkuilenvereniging. Na afloop mochten wij ze dan nog even…

“Verdomme, meiske, wat heb je nu alweer mee?” vroeg haar vader, lichtjes het hoofd schuddend, zich af. Hij zei het niet hardop. Hij wou haar diep en vermanend in de ogen kijken maar Brigitje gunde haar papa geen blik.
Al haar aandacht ging naar haar samengehouden handjes waarin ze zorgvuldig een grote huisjesslak koesterde die ze onvrijwillig aangetrapt had.
Het weekdiertjeshuis was gekneusd en ze dacht dat haar papa het wel zou kunnen lijmen of er een kleefbandje aan doen. Vader schudde…