Ik werd vanmorgen om vier uur wakker en hoorde later op de radio dat er het boekenbal was met de zin van Nescio “jongens waren we, maar aardige jongens”.
Meteen dacht ik aan mijn favoriete boek en zette de cd op met het verhaal verteld en luisterde aandachtig en dacht er over er zelf een stukje over te schrijven. Titaantjes verteld over vrienden begin vorige eeuw en hoe zij waren toen ze jong waren en hoe het met hun verder ging als ze moeten gaan werken en de verteller somber wordt van…

Tot in het oneindige tikt mijn tellen weg. Losgeraakt van de werkelijkheid, gedoemd tot een eeuwig grenzeloos bestaan. Waarin elke kans op houvast ontbreekt, en geen enkele communicatie meer aanwezig is. Een nachtmerrie zonder opening naar ontwaken. Verdwaalde alleenzaamheid, verzeild geraakt in een kosmische leegte.
Mijn zwarte gat. De laatste jaren uit het zicht verdwenen, nu mijn aandacht trekkend via het tikken van mijn klok. Durf ik het aan deze oneindigheid te gaan voelen. Kàn ik dat,…

Af en toe telefoneren we met elkaar, Jef en ik. Er zit echter geen regelmaat in en ook geen dringendheid. Eerder zomaar. Tot op een dag de telefoon rinkelde met een opgewonden Jef aan de andere kant.
Of ik hem eens wou begeleiden naar het stadhuis voor een bepaald persoonlijk dossier van hem “dat zijn einde naderde”. Immers, hij miste zijn elektrisch aangedreven rolwagen wegens reparatie. Met zijn gewone rolstoel kon hij hoegenaamd niet meer het hellend vlak op in het stadhuis bij gebrek…

Toeval! Er zijn mensen die erin geloven. Anderen dan weer niet. Als je hun vraagt “waarom niet?” halen ze de schouders op en laten ze je zitten met je onbeantwoorde vraag.
Hoe dan ook het blijft een gebeurtenis of omstandigheid die vooraf niet voorzien noch gewild is, zegt de “Van Dale”.
Het zal je overkomen dat je een overgewaaide boom op je lijf krijgt of waar de zee het land overspoelt. Louter toeval! Het hadden ook twee bomen kunnen zijn of twee mensen die onder één boom zaten,…

Wanhopig probeer ik de schijn op te houden. Met de dag wordt dat moeilijker. Niets is meer wat het lijkt en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Het begon een week geleden. Na het wakker worden wierp ik 's ochtends een blik in de spiegel. En zag daar een gezicht. Niet echt het mijne. Ook niet dat van een ander. Het erge was, ik vóelde me die veranderde ik. Niet te vergelijken met het beeld, wat ik tot nu toe van mezelf had. Daar was ik redelijk tevreden mee.
De buitenwereld toon ik degene die…

'Wat een rare titel boven dit verhaal' zullen sommige lezers denken. En misschien voelen ze al wat nattigheid. Wat ik nu beleefd heb is bijna niet te geloven.
Het is een prachtige dag met een schitterende blauwe lucht, witte wolken en een stralende zon op 1 maart j.l. Een ideale dag om er op uit te trekken na alle bewolkte regendagen.
Mijn dochter Natasja en ik vertrekken naar Natuurgebied De Kriekenputten in Clinge. Daar kun je hele fraaie plaatjes maken van een drietal kreken. Gewapend…

Thuis kijken ze er allang niet meer van op. Ze hebben er een tijd lang om gelachen, maar na jaren is de lol er wel vanaf. Ze hebben het inmiddels geaccepteerd. Bij iedere film, bij Spoorloos, bij Hart in actie. Moeders huilt.
Emo-bitch pur sang. Altijd al geweest. Ik was een makkelijk doelwit vroeger. “Pak haar bal maar af, dan gaat ze janken.” En bij die tekenfilm van Ollie B Bommel en zijn Zwelgje heb ik het nooit droog kunnen houden. Iedere kerst probeerde ik het weer, maar iedere kerst…

"Ik stel voor dat je wat urine naar het laboratorium brengt. Loop maar even mee". Best een toffe ribbroek heeft hij aan, ziet ze terwijl ze achter hem aan wandelt de lange gang door. Haar huisarts heeft net als de meeste dokters zijn witte jas in de kast laten hangen. Gesprekken lopen bij hem altijd uit.

Dan staan ze samen voor een grabbelton met tientallen potjes in soorten en maten. “Neem deze maar” knikt hij haar vriendelijk toe.…

Ik zit in een café en hoor daar twee mannen praten over de politiek. Ik doof daarop meteen mijn theelichtje om vervolgens meteen naar de nooduitgang te vluchten.
Daarna ga ik weer naar een ander café waar ik twee mannen hoor praten over voetbal. Ik doof weer het theelichtje en zoek zo snel ik kan weer een nooduitgang.
Dan ga ik weer naar een ander café. Ik hoor nu twee vrouwen praten over hun pop. Nu laat ik het theelichtje branden en doe nog maar een theelichtje aan. Dit bevalt me wel.
Dan…

Op een warme zondagmiddag fiets ik door Amsterdam. Veel mensen hebben vakantie en op een dag als deze zijn de terrasjes vol en is het druk op straat. Met moeite beweeg ik mij door het verkeer; druk bellend moet er voor vanavond worden afgesproken in één of ander park of dansgelegenheid en een man op zijn fiets, haastig op weg naar zijn werk past natuurlijk niet in dat plaatje en wordt snel over het hoofd gezien. Er zijn belangrijker zaken!
Uit ervaring weet ik dat het vandaag een erg drukke…

Ik speel al jaren gitaar en muziek maken op de computer lijkt mij, na het zien van een documentaire over Jan Akkerman, fantastisch; je eigen studio thuis!
Zelf heb ik totaal geen verstand van computers en ik hoop dan ook dat de man in de computerwinkel mij verder kan helpen.
Ik leg uit wat ik ongeveer wil gaan doen en hij gaat aan de slag.
Na een lange opsomming van technische termen en onderdelen die ik nodig blijk te hebben en terwijl de mensen achter mij in de rij beginnen te zuchten klinkt…

Annelie, een meisje van twaalf jaar, lag 's avonds in bed te lezen. Over haar hoofdkussen scheen het licht van een waggelend kaarsvlammetje. Want kaarsen, dat gaf Annelie innige vreugde. Het milde schijnsel maakte haar slaapkamer tot een zo vredig vertrek.
Annelie stond ergens in een groot, donker bos. Het was een frisse nacht. Het bange meisje rilde, wist geen raad.
Een klein vlammetje zweefde langzaam voor haar uit.
"Net mijn kaarslichtje," was de troostende gedachte van Annelie. "Ik zal er…

‘Zo, dus u bent Pieters vader.’
‘Piet Wervers, om u te dienen.’
‘Ik ben Johanna Bellavista. Lerares Engels.’
Ze keek de man over haar bril aan, die ze op de top van haar neus had geschoven. Een man in een geblokt overhemd, zoals die door de houthakkers in Canada worden gedragen. Hij reageerde niet op haar naam, wat voor hem sprak. Sommigen moesten daar zo nodig een woordspeling over maken. Ze keek in het dossier dat ze voor zich had liggen.…

Het eiken- en beukenbos was vol geritsel en zomergeuren. Lichtvlekken van de heldere maannacht gaven glans aan heel wat bomen. Wout, de oude landloper, sjokte tussen de hoge stammen door.
"Ik ga maar weer eens in die verlaten houten hut bij het bosmeertje slapen," dacht de moede man. "Lang geleden, in mijn jonge jaren, heb ik daar vaak overnacht, met alle genoegen."
Wout smakte met zijn lippen, klopte tegelijk op zijn heuptas.
"Straks een lekker maaaltje," murmelde hij.…

Ze was ronduit onaantrekkelijk.
In de druilerige regen, van die regen die het hele land in triestheid onderdompelt, stond ze in de schemering van de vallende avond te wachten op de trein.
Doorweekt staarde ze peinzend voor zich uit, in diepe gedachten, haar blik gericht op een punt ver voorbij de horizon.
Lelijk kon je haar niet noemen, ze bezat geen uiterlijkheden die daarvoor in aanmerking kwamen, nee, lelijk was ze niet. Sterker, voor diegene die haar eens goed opnam was het onmogelijk een…

In het café stelt mijn vriend George zijn nieuwe liefde Noortje voor. Als ze naar het toilet is, fluistert hij: “Henry, dit is m’n grote liefde, wat vindt je van haar”. Zonder helderziend te zijn kan ik het vervolg van de relatie voorspellen en ik heb meer dan genoeg van George die maar niet volwassen wil worden.
“George dit is je zoveelste grote liefde. Ik kan niet enthousiast zijn als je een paar keer per jaar een grote liefde voorstelt, relaties die gemiddeld drie maanden duren want…

Ooit ga ik aan een tafel zitten en schrijf hoe ze naar jong gras ruikt. De lentegeur die hangt boven dauw in een meiveld tussen dromende dorpen onder voorzichtig zonlicht, brengt haar als vanzelf bij mij. Niet dat het nodig is dit vast te leggen. Zij blijft toch wel licht geven. Ook als niemand leest dat ze dat kan. Het is mijn eigen donker dat hunkert naar de beschrijving van iets dat de dood overstijgt. Meer nog dan kunst, die leven steeds vasthoudt tot tijd beitel en penseel verslaat.…

Op het strand van Callantsoog fantaseert de jongen van een jaar of acht, op de grens van water en land, zijn wereld in vochtig zand, hij praat in zichzelf, teruggetrokken in een fictionele droom. Ik zit op een paar meter afstand toe te kijken, versta hem niet woordelijk, maar begrijp hem heel goed.
Soms treft een ramp zijn wereld omdat iemand niet uitkijkt waar hij loopt; hij kijkt de lomperik verontwaardigd na. Dat is een meteoriet-inslag zeg ik tegen hem, hij kijkt mij enkele seconden aan,…

Hebben jullie dat ook wel eens, ineens door een bepaalde situatie of gebeurtenis herinner je je weer een voorval van lang geleden en je weet dat je dit moet opschrijven voordat deze herinnering weer verdwenen is.
Door het zien van een grote zwarte hond dacht ik onlangs ineens weer aan Brutus, een van de eerste honden uit mijn jeugd die indruk op mij maakte.
Brutus was een grote zwarte Bouvier en lag als waakhond aan de ketting op de boerderij van de familie W. , iets buiten mijn dorp. Deze…

Ik sta op het station. Naast mij is een vrouw druk aan het bellen. Uit de kiosk komt een zakenman met een mobieltje aan het oor. Hij heeft het niet over de boodschappen, zoals de vrouw, maar over de kansen van die 'superdeal'. Ze ijsberen beiden om mij heen en proberen boven elkaar uit te komen. Ik lijk wel een prooi, omringd door haaien. Ik gaap eens en staar wat voor mij uit. Dan zie ik uit mijn ooghoek een jongen in flink tempo naderen. Hij draagt een oordopje en luistert waarschijnlijk…