Toen we het huis in Frankrijk kochten, moest ik nog vaak denken aan het eerste huisje dat ik kocht. Het was een oud boeren huisje in Hem, een dorp in Noord Holland.
Met dat huis was iets geks aan de hand. Regelmatig werd er midden in de nacht aan de deur geklopt en als ik dan uit het raam keek, bleek er niemand te zijn.
Ook hoorden we regelmatig iemand op zolder lopen.
Nou wil een oud huis natuurlijk wel vaker hier en daar een beetje kraken, maar in dit geval hoorden we toch duidelijk iemand…

Poes Mickey is van zijn troon gestoten.
Door Maarten. Ja, allicht.
Poes Mickey kotst zijn eten wel verdacht vaak uit de laatste tijd.
Soms op een plek waar wij het nog niet hadden ontdekt (‘hè getverderrie, nee toch precies op de snoeren achter de gordijnen!’)…

Wat zijn ze prettig opwindend, de schaatsolympiërs. Ik leef in vele toonaarden hevig mee. Ouderwets met ook thuis eindelijk weer een winters decor. Bij Sven Kramer sprongen we juichend een gat in de rondte na zijn finish. Heerlijk primitief. De valse schaamte is voor later.
Arme Stefan Groothuis, weer 4e op de 1000m.

Met de sprintdames heb ik tot nu het meest empathie ervaren. Dof op de bank met Annette Gerritsen. Een horror juist nu die val. Op mijn kop geroffeld met Ireen Wüst. Zo olie-…

Bij Paulines wat overijlde aanbod aan mij om Liesje in haar huis op te nemen was een aantal logistieke problemen buiten beschouwing gebleven.
Ze had een toko, die gerund moest worden, zoals dat in het hedendaags jargon heet.
Ze keek me schattend aan. ‘Wat wil jij?’
‘Ik ben je tweede man.’…

'Every poem is a peaceful piece of wood' William Butler Yeats
In het grote Westhove, wanneer er niets te vechten viel, hun bogen konden niet altijd...doken zij piemelnaakt de koude golven in, kijk eens hoe klein die stoere slurfen werden, aandoenlijke gambagarnalen. Dan dronken de dikke, elegant geklede tempeliers zichzelf tot de vlakte van de Zeeuwse duinen, alle geschrokken konijnen verdwenen in hun diepste holen, bibberend van de angst. Daarna roofden zij enkele rijpe boerendochters,…

Kinderen met hun sterke verbeelding wanen zich in een gevaarlijk en eindeloos bos. Tijdens hun speurtocht worden ze beloerd door heksen en kwaadaardige tovenaars... Moeten ze daar tegen strijden? Welwillende aardmannetjes komen tevoorschijn en helpen. Alles komt goed.
Veel mensen werken hard en onder spanning. Met klagende scherts wordt gezegd:
"Ach, kwam er maar een goede fee. Zij kon ons werk verlichten en plezieriger maken."
De kiene zakenman kruipt in bed, probeert zijn papieren en…

Als een prooi van de lichtvoetigheid, nooit eens woeste geilheid omgebouwd tot hoogste daad van liefde, nooit een druppel, alleen de droge, dorstige straten van een versleten Harar, bendeleden van graatmagere, wolfachtig huilende honden en een dronken slaaf die wijken moet. De stemmen van vroeger pijnigen hem als water in de zon met grijze baard, zijn ogen verbranden in de lava van een uitzichtloze nagalm. Hij ziet de glinsterende oogst van gewillige, volrijpe volupta's op een krakkemikkige,…

Als prooi van de lichtvoetigheid, nooit eens geilheid omgebouwd tot hoogste daad van liefde, nooit een druppel, alleen de droge straten van Harar, graatmagere honden en een dronken slaaf die wijken moet. De stemmen van vroeger pijnigen mij als water in de zon, mijn ogen verbranden in de lava van een uitzichtloze nagalm. Hij ziet de oogst van gewillige, volrijpe volupta's op een krakkemikkige houten kar. Een loslippige boom zingt over de wilden van eeuwen geleden. Hij kruipt over de grond om te…

Die roze kern van zachtheid, waar de hersenloze, harteloze massa niet tegen kon en erger nog.
Welk een groot onrecht is hem aangedaan, nu wij meer dan een eeuw later er nog van kotsen! De armoede en het ongeluk, de schande treft heel de geestelijke wereld. Net zolang tot allen hem liefhebben. Voor een man die graag met woorden goochelde, is een woordeloze eindtijd vol bikkelharde misère de draagbare limiet!
Zijn lijden heeft u slecht geraden, ook ik. Maar laat u niet misleiden, engelen…

De bedrijvige mensen met hun aangepaste manieren en hun onderliggende benepenheid, angst voor iedere wilde vorm van passie. Hij daalde af in de sombere krochten van de dwaze onderwereld, als een heroïsche kapitein die bij het onherroepelijke zinken van zijn dierbare schip nog snel naar de buik van het schip holt om de voorraad drank naar achteren te slaan, als een laatste manmoedige daad, de enige ontsnapping die nog mogelijk blijkt, hoe trouweloos ook, hoe bizar ook. Zijn kamer begon te…

Met een zwaar hart nam ik Pauline mee naar huis. Ze was van mening dat haar logee haar eerst even moest leren kennen voor ze bij haar kwam wonen. Ik had daar zo mijn bedenkingen bij, want Pauline is op het eerste gezicht een imposante vrouw. Groot, met een heldere, ver dragende stem.
Hoewel de Pauline, die ik nu de kamer mee in nam waar Liesje zat te knutselen, klein oogde en zacht sprak. Melodieus.
‘Hoi Lies.’
Die hief het hoofd, luisterde, keek haar aan en zag dat het goed was.…

“Ik vind dit heerlijk werk”. De man trekt even aan zijn sigaret en blaast met toegeknepen ogen een grote wolk uit.
Ik zie dat hij het meent.
Hij staat in de deuropening, kijkt me vriendelijk aan en verschikt wat aan zijn haar. Een rode spoeling, schat ik. “Ik doe ook nog ander werk hoor, ben leraar maar dit doe ik erbij als ontspanning”. De man kijkt me oprecht blij aan en ik schat hem in als een prater. Dan is hij bij mij aan het verkeerde adres vanmiddag. Ik kan het luisteren niet…

En ik dacht, feeërieke armoedzaaier, dit moet de vrouw uit het sprookje zijn, prikkend spinnewiel, want zij hief een pen hoog in de lucht, adem, diep in mijn aura, blauw, en ze zei dat ik, doelwit, kan toveren!
Ik kan dus toveren met een pen, maar ik dacht, jij met beelden en ik nam de pen uit haar hand, toverde een oase en een hete bron en wij als vissen vissend naar elkaar. Toverstaven, tover ons om en om en om elkaar te beminnen, zoals goden kunnen lachen, dansende godenstrijders, hier,…

Ik zag de afdaling van Pauline na haar bad met enige zorg tegemoet. Overdag zag ik genoeg van haar om te weten dat ze weliswaar fors, doch fraai was opgezet.
Maar ik had me voor niets opgewonden. Ik zag haar van boven de trap gradueel naar beneden komen. Het eerste was een paar slofjes met pompoenen er op zichtbaar, een kenmerk van huiselijkheid. Daarna verscheen direct tot boven de enkels een zoom van wat een hooggesloten degelijke flanellen peignoir bleek te zijn.
De top bleek omgeven door…

Een boerenlul uit de provincie en zonder pretenties, zonder buitensporig pauwgedrag. Wat was, wat was mijn leven eenvoudiger geweest, meer hanteerbaar. Wat had ik de jaloerse aasgieren beter kunnen afschrikken of in hun schubbenstrot bijten. Vergeef mij, God, ik ben volstrekte chaos, het totaal onverwachtse, de vette dandy in zijn onvergeeflijke rijk van liederlijkheid. Ik vergat mijn broze lichaam, ik werd een uiteengeslagen geest om te betoveren, om bruutweg te betoveren, de ijskoude zalen…

Liesje is mij overkomen. De ene dag was ze vol levenslust en ondeugd, de volgende staarde ze langs me heen, kwijlend. Huilen ook. Soms schreeuwen, machteloos.
Onpeilbaar verdriet, wat ze niet kon verwoorden, hoe ik ook vroeg en tastte.
Dan uren lang haar hoofd schudden. Niet eten. Dagen gezocht tot ik op de pannenkoeken kwam. Uren staren naar me.
Leeftijdloos. Uitgeteerd lijfje, geslachtloos.…

Nog 5 minuten. Ik staar naar de grote stationsklok en volg de wijzer per seconde. Vijf minuten duren lang als je tot het puntje van je neus in een sjaal gewikkeld bent, en een ijzige kou in je kuiten bijt. Geen hoek in de buurt om de snijdende wind te misleiden. Ik vouw mijn jas om mijn benen, en sta er nu bij alsof ik naar het toilet moet. Het kan me niets schelen. ‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden’, probeerde mijn moeder me vroeger wijs te maken. Nou, mooi niet tijdens koude dagen als…

Sommige mensen lukt het zó te leven, dat ze niet constant geraakt worden door wat buiten en binnen hen gebeurt. Dat is haar niet gegeven. Alles gaat tot op het bot, blijkbaar heeft ze te weinig "vet" op haar lichaam. Het heeft zo z'n voor- en z'n nadelen. Het leven is nooit saai, het begrip sleur is haar niet vertrouwd. Daar tegenover staat dat ze nogal eens in ademnood komt, en er dus maar voor gekozen heeft om ruimte te creëren. Een soort vacuüm waar ze zich regelmatig in terug trekt, waar…

Stap voor stap, tree na tree, gaat zijn adem zwaarder.
[Waarom ben ik niet met de lift gegaan, denkt hij. 28 verdiepingen zijn toch niet bedoeld om lopend te doen, so why?]
Toen hij vanmorgen was opgestaan voelde hij geen pijn. Had hij geen herinneringen, geen twijfel.
[Kan het waar zijn? Vandaag dus. Eindelijk.]…

Woemi is er mooi klaar mee. Als ze thuiskomt zit de jongen op de bank. Niks bijzonders. Nu hij gestopt is met zijn studie zit hij wel vaker op de bank. Te vaak misschien. Werken bij de Coop, achter de computer, hangen voor de tv, af en toe naar een vriend of de disco, dat is nu zo'n beetje zijn leven.
Woemi maakt zich zorgen. Ik niet. Het wil gewoon even niet. Dat heb je soms wel eens in het leven. Begint het te sneeuwen, loopt het vast. Zit je zomaar ineens met duizend kilometer file.
Maar nu…