Stap voor stap, tree na tree, gaat zijn adem zwaarder.
[Waarom ben ik niet met de lift gegaan, denkt hij. 28 verdiepingen zijn toch niet bedoeld om lopend te doen, so why?]
Toen hij vanmorgen was opgestaan voelde hij geen pijn. Had hij geen herinneringen, geen twijfel.
[Kan het waar zijn? Vandaag dus. Eindelijk.]…

Woemi is er mooi klaar mee. Als ze thuiskomt zit de jongen op de bank. Niks bijzonders. Nu hij gestopt is met zijn studie zit hij wel vaker op de bank. Te vaak misschien. Werken bij de Coop, achter de computer, hangen voor de tv, af en toe naar een vriend of de disco, dat is nu zo'n beetje zijn leven.
Woemi maakt zich zorgen. Ik niet. Het wil gewoon even niet. Dat heb je soms wel eens in het leven. Begint het te sneeuwen, loopt het vast. Zit je zomaar ineens met duizend kilometer file.
Maar nu…

De vergadering was afgelopen en ik had het er niet slecht afgebracht. Er zaten wel wat lekken in mijn presentatie, maar niet desastreus. Blijk van tevredenheid met mijn werk was de uitnodiging van Mevrouw Pauline (met hoofdletters, want ze is eigenaar van de firma) om even wat te gaan drinken.
Ik wilde eerst aan een tafeltje gaan zitten.
‘Nee, ik zit liever aan de bar.’
Dat had zijn voordelen want P. (zoals ik haar in gedachten gemakshalve en ter zelfbescherming altijd noem) is fraai…

Soms zit de oude man op z’n praatstoel en vertelt aan z'n kleinzoon en diens vrienden dat hij in zijn jeugd, bij weer en wind, voor schooltijd de krant bezorgde in het dorp. Dat hij werd opgeroepen voor militaire dienst waar hij de mobilisatie meemaakte en tijdens inval van de Duitsers gelegerd was op de Grebbeberg, waar zijn jeugd eindigde, de jeugd die hem vormde, de normen en waarden smeedde voor beoordeling van de dingen in zijn leven.

Kleinzoon en vrienden luisteren beleefd want ze…

Het sneeuwde vannacht. De koude adem was voelbaar, de bijbehorende hoofdpijn gaf het ook aan.
De nog gloeiende as in de open haard maakte het vanmorgen makkelijk om een vuur te maken.
Nu geeft de barometer aan dat het in deze ruimte 2o graden is.
De luchtdruk gaat iets omhoog.…

Hoe nerveus hij ook werd van dit uiterst broze zelfbeeld, wat het inmiddels was geworden. Hij zag nog steeds een mogelijkheid om zijn schrijversrol te spelen, als een onuitputtelijke acteur, die niet van wijken weet, zelfs al staat het uitgeleefde toneel in brand en zijn alle medespelers op de vlucht geslagen. Hij hield op een wonderlijke wijze voet bij stuk, zoals engelen wel vaker bescherming boden in de vlammen, zij het met zijn superieure neus in de glazen wijn en andere vormen van prettige…

Vaarwel aan alle hallucinerende dwangvoorstellingen, die pijnlijke vervormingen die nog meer schade berokkenen, vaarwel en nu dan de definitieve overwinning van de vervreemding in een helende roes van vergetelheid. Deze extase blijft van hem en bij hem! Het leven van een aardse kunstenaar is waarlijk zwaar, maar ook waarlijk vol van hoogstaande geneugten. Maar nooit zal hij beweren dat de geneugten opwegen tegen het leed, nooit! In zijn versierde tempel is het aldoor feest, er kruipen de meest…

Mindfulness. Zegt het u iets? Ik las er artikels over en dacht dat het wel iets voor mij kon zijn. Dus schreef ik me in voor een cursus. Gedurende acht weken komt een groepje stresskippen één maal per week bij elkaar, onder leiding van de Grote Afkickkip en de andere dagen maken ze een uurtje per dag vrij om te oefenen. Oefenen? Inderdaad, we krijgen huiswerk: we moeten leren leven in het hier en nu, we moeten “zijn”. Ik vind dat geen onzin, anders had ik me niet ingeschreven. Ik vind het…

Voor mij op tafel liggen twee afbeeldingen van een slapende man in een oranje stoel. Terwijl ik naar deze kiekjes kijk, reis ik in gedachten twaalf jaar terug in de tijd en voel me als Wiske, die in de teletijdmachine van professor Barabas is gestapt. Flits, flits…
Samen met mijn vriendin bevind ik me in de Amsterdamse binnenstad voor het winkelpand Rusland 29, vlakbij de kruising met de Kloveniersburgwal. Op de etalageruit in boogvorm de naam ´t Klompenhuisje. In de etalage is geen klomp te…

Over de nadagen van Oscar Wilde ( 1854 - 1900 ) in en rond Hôtel d' Alsace.
Hoeveel prachtige beelden spookten niet door zijn erudiete hoofd, hoeveel ongeschreven wijsheden, poëtische kwinkslagen... De nadagen van een verbannen koning met een kroon van seringen en een scepter van glanzend ivoor... En 's nachts liep hij dronken langs de kaden van de brede Seine, het had geen zin om te springen, want het einde groeide reeds van binnen uit en daarbij, hij liet zich liever verslaan, dan zelf de…

Hemelse harpen verschijnen boven het gelaat van de Franse outcast en heilige. Ik zag hem komen met de trein, vermoeid en smerige kleren. Tovenaars met hoge, gekleurde hoeden dansten om hem heen. Hun ogen keken vrolijk en zij herkenden elkaar.
Waarom de koning van de Noormannen zijn degen door zijn buik stak, het hing om hem heen, als een angstbeeld, hij liet het handvat steunen op een grijze kei, boven in de stellages hing een man, die even later de geest gaf, zoals honden dat doen. Ik dacht,…

Eenzijdig opgezegd, verraden en belazerd. Ik sta in de kou en besluit voortaan mijn eigen spoor te trekken, los van anderen, onafhankelijk en solo. Ik verlaat mijn hart: onbewoond verklaard. Ik trek me terug, benader niet meer noch laat me benaderen. Ze zoeken het maar uit, doen maar zonder mij en kunnen de boom in. Een hoge. Ik heb niemand nodig, niemand heeft mij nodig. Een ideale, stabiele situatie.
Wat nu, hoe verder. Bestaat er nog toekomst. Is er nog iets anders dan kale en kille…

Weet je wat je gemist hebt: je hebt niet meegemaakt dat ik opgroeide, evenmin dat ik ‘vrouw’ werd, je hebt niet meegemaakt dat ik slaagde, mijn diploma kreeg, je hebt gemist dat ik mijn zwemdiploma haalde op latere leeftijd, evenmin, maakte je mee dat ik verkering kreeg, trouwde en drie kinderen, jouw kleinkinderen dus kreeg.
Je maakte hun groei niet mee, evenmin als na tien jaar huwelijk mijn echtscheiding, je maakte niet mee dat de kinderen als mooie volwassenen opgroeiden, hun scholen…

´Maar dan is mijn moeder alleen´. Vijftien jaar is ze en prachtig om te zien.
´Als ik er niet was had hij haar nog meer pijn gedaan´.
Ze veegt met haar hand het snot van haar neus en kijkt de man moe en lodderig aan.
´Dat was ook heel moedig van je, om naar de buren te gaan´, zegt de maatschappelijk werker. Hij schraapt zijn keel en valt even stil.…

Ik ben ben beschuldigd van loepzuivere ketterij en afschuwwekkende hekserij, maar, oerdomme, kortzichtige, afgestompte, veroordelende, geïndoctrineerde, preutse, schijnheilige, onbewust psychotische, zwaar depressieve, impulsief agressieve, oogklepdenkende, seks-onderdrukkende, God-afvallige, braaf-angstige, doorleefdloze, zielsjonge, aardsgebonden, gevoelloze, hebzuchtige, zelfingenomen, luie, verwende, gemakzuchtige, anti-literaire, quasi-sportieve, gemeen-jaloerse, afbrekende,…

Het leek wel alsof er een magnetisch veld om haar heen was gecreëerd waar het positieve niet kon overleven. Ze trok alleen maar negativiteit aan. Haar leven was één doffe ellende.
Moeizaam gleed ze uit bed en slofte naar het toilet. Ze waste haar handen, schudde haar hoofd en schuifelde de trap af naar de huiskamer. Niets was meer zoals het ooit was, ze voelde nergens meer vreugde bij. Overal zat een sluier van mist voor, alsof er een donkergrijs rolgordijn was neergelaten in haar hersenpan.…

De ijle lucht gaf de verwachting dat er elk moment weer sneeuw zou kunnen vallen.
Het was erg lang geleden om elke dag te moeten constateren dat er wat veranderd was.
Of het werd iets donkerder, kouder, natter, maar nu?
Het weer zou voorlopig wel niet verbeteren.…

De kut die open staat, de kut die druipt van het vocht, de bereidwillige kut die naar de stijve pik van Vincent verlangt!
Wat is mijn uitvoerige brief anders, dan woorden die aangeven hoezeer ik naar jouw kut verlang, een omslachtige paringsdans, een intellectuele koketterie, een regelrechte blamage, een wel heel trage versierpoging.
Ach, zover ben ik niet van mijn heil verwijderd en hennep, die mijn medegevangenen naar binnen hebben gesmokkeld, is erg verruimend en verhelderend.
Nu weet ik…

Nu rest mij slechts een waardig afscheid te nemen, zoals ik een waardig afscheid zocht te nemen van mijn benedictijnse kloostertijd.
Ik wist dat ik de strijd verloren had, maar zoals één van mijn broeders zei, zo is het nog steeds: 'Christus zal mij niet verlaten!'.
Innerlijk huilde ik aan een stuk door, want ik tilde heel zwaar aan deze bikkelharde afgang, ik dacht dat satan, vader satan, gewonnen had.
Zie je wel, ik was een deugniet, ik was een nietsnut, een eeuwige mislukkeling. Zo diep…

Achteraf kan ik zeggen dat het kloosterleven absoluut onnatuurlijk en dus onmenselijk is, een laaghartige uitvinding van een Wrede God.
Ik had dus al wat rode wijn achter mijn kiezen en enkele blikjes gerstenat, het tolde al aardig in mijn geblindeerde bovenkamers. Ik had een klein zakmes en daarmee dreigde ik mijn pols door te snijden, maar dit heb ik godzijdank niet gedaan.
Wat ik wel deed en dat was misschien wel zo slim in die waanzinnige noodsituatie, dat was op zoek gaan naar meer…