Zowel de moeders als de beweeglijke dochters werden door nauwlettend gevolgd. Voor hen was ik een dronken monnik, die hen geil zat aan te staren en misschien droomden ze wel van het stijve pikkie onder mijn schijnheilige outfit.
In ieder geval droomde ik wel van de achtergebleven schoolmeisjes en dat we samen naakt door de gangen renden. Nee, die kloosterzusters daar kwamen niet in mijn fantasieën voor. Tijdens een soort afscheidsfeest kwam een van de leiders zeggen, dat er helaas geen…

“Oude vriend, jammer dat van de illusie ‘eeuwig te leven’ uit je jeugd weinig over is en er het negatieve gevoel van een ‘kort en zinloos bestaan' voor in de plaats komt en dan jou getob over de manier waarop de mens aftakelt naar z'n einde toe of zoals jij dat zegt: het leven is 'n race van luier naar luier. Je bent verandert Charles sinds onze studietijd”.
“ik heb problemen met de tijd Henry, gevoelsmatig studeerde ik ‘gisteren’ nog en ‘vandaag’ is m’n leven half…

Ik neem geen Duitse herder
Geen boxer en geen kees
Geen poedel en geen tekkel
En ook geen pekinees…

Sinds twee jaar woon ik nu in Frankrijk. Er gebeurt niet zo veel in een klein dorpje op het Franse platte land. Juist daardoor kunnen alledaagse gebeurtenissen aan waarde winnen.
Over dit soort zaken bericht ik maandelijks aan vrienden en kennissen in Nederland.
-------------------
Het valt me telkens weer op dat mensen hier in het dorp zo veel wandelen. Vaak spreken ze met elkaar af en maken ’s middags lange wandelingen. Op een leeftijd waar mensen in Nederland al lang achter de geraniums…

Alle ouders waren uitgenodigd. Het thema van de lezing was nog niet bekend. Bij binnenkomst keek men verbaasd rond, de kinderen waren er ook. Daar was thuis niet over gesproken. Hoewel het eerst leek of de kinderen als groep, de ouders verwelkomden, zochten al gauw de gezinnen elkaar op. Er hing een wonderlijke sfeer. Na enige tijd verscheen iemand van de leiding, hij kondigde het thema van de middag aan. "Het jachtige leven van alledag." Aan de geluiden in de zaal te horen, had men z'n tijd…

Ik bezit twee zwart-wit-foto's, waar jij opstaat.
Je glimlach is mij dierbaarder, dan de glimlach van de heilige Maagd. Ik voerde een toneelstuk op, samen met twee medebroeders en om een of andere reden mocht jij dat ook aanschouwen. Ik schat onze afstand op twee meter, twee pijnlijke meters.
Wat had ik graag tussen je benen gedoken, precies op die brandende plek, waar jij je handen ter ruste had gelegd. Ik speelde weer een of andere oude gek en je zal niets vermoed hebben, maar het had…

Eindelijk ben ik dan toch gegaan, op zoek naar mezelf
zit ik nu boven op de Zwitserse Alpen in een zweethut.
Samen met twee mandarijnen, een Kees, een laptop om mezelf te upgraden
en uren genoeg om te lezen wat in de regel niet is geschreven.…

Meestal was ik te vinden bij de afdelingen 'Filosofie' en 'Parapsychologie'. Natuurlijk grasduinde ik ook in de afdeling 'Theologie', laat daar geen twijfel over bestaan, ik zocht God op allerlei manieren, maar God laat zich niet afdwingen en dat tergde me, maar ik droeg het als een groot vorst.
Er was een code onder de gemeenschap, was iemand down zoals ik, dan kon dat duiden op geestelijke verdieping en men respecteert dat en men laat zo iemand met rust. Dit wilde ik ook, ik wilde geheel en…

Ik ben gewoon een bronstig hert met een loodzwaar gewei en ik kan zelfs de liefde bedrijven met echte herten, net als met die koeien rondom de kaarsenfabriek.
Ik ben niet primitief, noch progressief. Ik dwaal nog steeds door de donkere, ijskoude kloostergangen op zoek naar een teder gebaar van jouw uitgetreden geest. Ik doe niet aan voodoo of astraal vrijen, ik ben slechts ongenadig gevangen in mijn verstikkende cocon en ik pik wat ik kan tegen de bikkelharde schaal - wat je hoort zijn de in…

Het eiland is een groene plantenwereld en er is geen dier te zien. Pas na een uur lopen zie ik in een boom een op ‘n gorilla lijkend dier. Hij houdt zich met één hand vast aan een tak en plukt met de andere hand vruchten die hij in z’n mond propt. Door de veldkijker zie ik tot m’n verbazing dat z’n vacht krioelt van de mieren. Dichterbij geslopen, realiseer ik mij dat er geen vacht is, alleen mieren en van afschuw gaat m’n lichaamshaar rechtop staan. Als zijn hoofd door het…

Verdomme, verdomme, vloekte een rijzige grijsaard nijdig toen die met zijn laatste dart een bouncer veroorzaakte. Door die ene pijl verloor hij het spel én de wedstrijd. Inderdaad, het geluk hangt soms van één klein feit af. Hendrik, de intussen gekalmeerde gepensioneerde ambtenaar, borg zeer zorgvuldig zijn titaniumpijlen weg in een lederen etui, vroeg een fris pintje aan de barman van het LDC (Lokaal Dienstencentrum) en kwam bij de vrienden aan tafel zitten. (Ik was een toevallig metgezel…

Doodmoe en intens verdrietig reed ze van haar werk terug naar huis. Haar werk zat erop en zo ook haar aardse leven, dat had ze die nacht besloten. In de ene zak van haar overjas zaten de pillen die ze had verzameld en in de andere de brief voor haar man.
Ze zette de auto op de oprit en ging naar binnen waar zoals altijd haar kinderen op haar wachtten. De jongste van de twee tilde ze op voor een laatste knuffel, haar oudste aaide ze over zijn bol om maar niks te laten merken. Ze bracht haar…

Als een onhandige eend, naar de speelse miljonairsattraktie van het koele water. Al die kaarsen waren net stijve pikken en ik had het liefste zo'n vette waskaars zacht op en neer in jouw venusgrot laten glijden.
Er was een kamer, daar was het zo heet, dat het 'de couveuse' werd genoemd, een benaming die zeer terecht was, wel, je voorvoelt mijn perverse ideeën wellicht, hier hadden we zonder angst om kou te vatten onze kleren kunnen uitdoen en vol overgave de liefde kunnen bedrijven, daarna…

'Hé, daar staat een ambulance.’
‘Ja.’
‘Dat is toch bij tante Annie voor de deur. Die op de derde etage woont?’
‘Ja.’…

De conducteur stapte uit op station Hilversum. Hij hield het perron in de gaten. Geen beweging meer bij de deuren, op de klok letten, sleutel omdraaien en op naar het volgende station. Vaste prik. De conducteur stapte half naar binnen, met één been op de treeplank. Hij keek langs de trein, even aarzelde hij. Afscheidsritueel. De ‘doeis’ en ‘daags’ zijn niet van de lucht. Waarom doen ze dat niet eerder? dacht de conducteur. Hij wachtte nog tien tellen totdat die oude vrouw van twee…

Een groeiend gevoel van onbehagen kreeg eindelijk een gezicht. Er zat hem al lang iets dwars, zonder dat hij er de vinger op kon leggen. Nu maakte het zich kenbaar. Gebrek aan frisse lucht. Er hing hier zo'n wij-gevoel. Een veilig besloten wereldje, waarin meningen en waarheden vastlagen. Wij, en daarbuiten zij, die niet wisten en niet zagen. Clichés en holle frasen, etiketten die geen lading dekten. De poppenspeler gebruikte steeds vaker zijn kast om ventilatie in gang te zetten. Elke week op…

Het stof dwarrelt in de laatste zonnestralen over de markt. Van de wandelaars is alleen het profiel te zien, de details laten zich raden. Op de kunstijsbaan leert een vader zijn zoontje schaatsen, beiden hebben een Unox muts op, die van vorig jaar. Het stadhuis steekt hoog boven de winkels uit. Schrille neon reclames doen een poging belangrijk te zijn maar verliezen het van historie.
Ik zit in het eerste hotel van Nederland. Hotel de Zalm in Gouda, inmiddels verworden tot een doorsnee bruin…

Maar vergeet niet dat ik meer dan genoeg gestraft ben voor mijn onzuivere daden, dat Magere Hein al lelijke striemen maakte op mijn door sperma kleverig geworden onderlichaam. De schaarse beelden die ik van jou heb opgevangen en ingezogen als een heilzaam elixer, waren zeker al teveel om mij gierend gek van geilheid te maken. Dat ik waarschijnlijk een onbeduidend broedertje voor jou was, maakte mijn leed nog snijdender. Als je me naar de kippen zag kijken of naar jullie verzameling buitengewone…

Ziezo, ik ben gescand, mijn streepjescode werd vanochtend ingelezen in de kliniek van Ronse. Het vermoeden bestaat (ik voél het) dat ik weer met nierstenen zit. Dat is een oud zeer. Ik werd geboren met een afwijking die gelukkig voor mij pas werd vastgesteld toen ik al uit garantie was. Terugdragen naar de ooievaar was er voor mijn ouders niet meer bij. Jammer genoeg waren er tegen dan ook geen wisselstukken meer op de markt voor dit verouderd model en dus werd het opereren en behelpen.
Als…

Van PloegZendow zijn ze er. Een bus, misschien wel twee hebben ze uitgebraakt. Er zitten een paar flinke talentjes tussen. Met hun kattenruggen diepgebogen maken ze de binnenbaan onveilig. En de rest blokkeert de ruimte ernaast. Je kan geen fatsoenlijk baantje rijden. Want die uit Alphen aan de Rijn zijn er ook. Ze hebben er niet eens een natuurijsbaan daar. Dertien volwassenen en nog een zooitje kinderen. Van Bloksma uit Leimuiden, en een groepje in het oranje van een of ander ICT-bedrijf. Ook…