Ik kijk de man die schuin tegenover me zit aan. Terwijl ik me concentreer op wat hij zegt, merk ik dat ik word afgeleid door wat ik ruik. Het is subtiel en ik kan het niet thuisbrengen. Ik kijk hem nog eens aan en bedenk me dat hij hovenier is en de hele dag in de buitenlucht werkt.
In het gebouw in Abcoude hebben we geboft met deze zolderkamer. Ruim
en licht met mooi uitzicht op het plein. Ik zit op een stoel en heb mijn benen wat krampachtig over elkaar geslagen. Niet vanwege de spanning…

(omtrent Louis Paul Boon)
Louis vocht terug met de wapens die hem ontnomen waren, hij wist ze terug te stelen van de vrome en ongenaakbare heerseres, die zijn moeder was, helaas een droogkut. Geen wonder dat hij verwoed op jacht ging naar vochtige kutjes en sappige, moederlijke borsten met harde, opgewonden tepels, lustig en een en al permissie uitstralend om er eindeloos aan te zuigen, ongeremd geil en grenzeloos angstloos.
Hierin slaagde hij uiterlijk gezien voldoende, maar innerlijk gezien…

Raman is mijn naam. Mijn lot is bij mijn geboorte bepaald. Ik ben op deze wereld gekomen om een hoger plan te dienen. Wanneer ik rondloop met mijn honden Sol en Luna voel ik de ogen van de mensen naar me staren. Of het mijn houding of uiterlijk is, dat weet ik niet, maar ze kijken. Alsof ze een vermoeden hebben van mijn grote geheim.
De goden spreken in mij. Zelfs mijn vrouw en kind weten het niet. Hoewel moeder altijd heeft gezegd dat ik voorbestemd ben tot een grote taak weet ze niets van…

(omtrent Louis Paul Boon)
De subtiele seksmaniak. Het heerlijkste op aarde is het bedrijven van de liefde, maar niet alleen an sich, nee, liever met de nodige spanning, alsof het verboden is en meestal is het dat ook.
De buitenwereld zendt velerlei tolerante signalen uit, maar in werkelijkheid blijven de mensen op een primitieve manier afwijzend-agressief ten opzichte van de vrije liefde.
Wat nou vrije seksbeleving? Het blijft een loze kreet zolang de harten vol blijven met bezitsdrang en…

Ik surf graag op het internet en dan kom je weleens iets tegen. Deze week was dat de website van een restaurant in Rhenen. Nou ken ik Rhenen een beetje, omdat mijn oom Arnold en tante Louise (Nol en Loes dus) daar een hotel-restaurant ('De Stichtse Oever') hadden, waar ik zo'n beetje elke vakantie 'moest' helpen. Dat moeten is maar relatief. Veertig jaar geleden ben ik er inderdaad voor straf naar toe gestuurd, ik was dertien en kennelijk onhandelbaar, maar na die eerste strafexpeditie wilde ik…

Vijf jaar was ze. Een kleine meid die nog niet lezen kon. Met haar broertje, die een jaar jonger was, keek ze, zoals elk jaar, uit naar de goedheiligman. De dagen werden afgeteld. Tot het zover was dat de schoentjes bij de kachel mochten staan. Ze weet het nog goed. Het was zo’n gitzwarte kolenkachel. Elke morgen vond ze haar moeder op haar knieën voor dat ding. De pook werd heen en weer gehaald. De laatste as kwam in de la en deze moest nodig geleegd worden.
Het meisje en het jongetje…

‘….. en als je een boel paarden ziet, dan moet je links af.’
Het regende als een gek. Op de hoek van een weggetje stond een verzopen hitje, zoals die vroeger op de kermis de draaimolen rondtrokken. Het keek mij verloren aan, de lange haren over de ogen in natte strengen.
Ik stopte en keek om me heen. Er was inderdaad een mogelijkheid links af te slaan, maar een weg kon je het niet noemen. Meer een zandpad. Het paardje gaf een korte hinnik en liep naar een stal verderop. Blijkbaar was ik…

Ja, ja! Het zal u hoogstwaarschijnlijk niets zeggen, maar het zinnetje 'Zaterdagavond, ja, ja!' komt uit de tune van een ooit zeer populair televisieprogramma, gepresenteerd door niemand minder dan Willeke Alberti en haar vader Willy. Ik keek er de hele week naar uit. Niet omdat ik zo'n fan van pa en dochter Alberti was, maar het was "showtime" op de Nederlandse televisie.
Voor zover ik me herinner, haddden we toen alleen nog Nederland I en Nederland II en op zaterdagavond was het:... Feest!…

“Het is herfst! Dat wordt banjeren door hopen bladeren!”
Dit is de tekst die hoort bij een email van de NS.
Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht, want er schiet mij een persoonlijk banjerverhaal te binnen.
Het was een zonnige herfstdag, maar veel tijd om naar buiten te kijken hadden we niet. Ik was werkzaam bij een raad voor het milieu. Mijn collega’s en ik werkten ons met hoog tempo door een zending heen. Om een uur of drie, kwam onze chef binnen met de vraag wie er even een…

Het staat vast. Het verleden is voorbij. Vandaag is het ‘t heden. En morgen is voor ons verborgen.
Vanuit de enige tas die ze bij zich draagt klinkt het bekende geluid van haar mobiele telefoon. Ze is wakker. Klaarwakker. Op het display verschijnt zijn naam. Toch nog wat onzeker drukt ze op het groene hoorntje aan de linkerkant van het piepkleine toestel. Hallo. Ja, hallo. Op hetzelfde moment ziet ze twee schoenen op de bovenste tree van de roltrap verschijnen. Twee benen. Een broek. En dan…

Ik sta op de berg en kijk om me heen. Het is prachtig. De toppen rondom zijn bedekt met sneeuw en blinken in de zon, fel af stekend tegen de blauwe lucht. Onder mij ligt een zee van wolken. Ik weet dat daar beneden een wereld is, al lijkt dat onmogelijk. Mijn volk leeft daar. Schijnbaar onwetend van het universum hier boven. Toch gaat ieder van ons één keer in het jaar, op de dag dat hij of zij geboren is, de berg op. Bij het dagen van het eerste ochtendlicht gaan we op pad. Klimmend en…

Onlangs bleef mijn mond open staan van voortdurende verbazing, toen ik honderd gram speciale China-melange ontving van mijn ouders, die in Harlingen wonen, de stad van Simon Vestdijk, of meer van Anton Wachter? en off course de uitvalshaven voor vele vakantievierders naar enkele eilanden. Ook de stad waar ze de lekkerste kruidenbitter van Holland verkopen, maar dat terzijde. Enfin, op hun tocht door Leeuwarden, onmiskenbaar de stad van Jan-Jacob Slauerhoff ( 1898 - 1936 ), hebben mijn ouders,…

Zwaar klonken de slagen van de torenklok over de stad. Even, als verblind door het felle zonlicht, greep ze zich vast aan de deur van de trein. Het was alsof ze wankelde. Bekend klonk de tonen die het klokgelui voortbracht in haar oren. In de ene hand de tas die ze met zich droeg. De andere geklemd om de deurstang. Ze hield zich staande. De lichte duizeling die haar een ogenblik had bevangen trok weg. Als vanzelf liep ze naar het bankje dat uitnodigend voor haar was. Ze zeeg neer. Moe van het…

Twee kleine scherpe ronde groene lichtjes vlak naast elkaar schenen je fel tegemoet.
Het was behoorlijk donker en het was haast spookachtig om te zien, maar gelukkig wist ze wat het zijn moest.
Het waren de ogen van die kleine zwarte Kimmy, want iets anders kon het niet zijn.
Ze bedacht wel dat als je niet wist dat daar vermoedelijk een zwart katje naar je aan het staren was, je dan wel eens de schrik van je leven kon krijgen.…

Twee jonge Siberische tijgers waarvan de moeder door stropers is gedood om haar kostbare vacht, zijn door jachtopziener Ivan meegenomen en bij hem thuis grootgebracht. Als ze te groot worden verhuizen ze naar de dierentuin, een nachtverblijf met een stukje bos als buitenverblijf.
‘Ik heb honger’, zegt tijger Boris geeuwend tegen zijn zus Taiga, die naast hem in het gras ligt te luisteren naar het knorren van haar maag. ‘Het is nog te vroeg’, zucht ze en wijst naar de jongen die met zijn…

Met een niets ziende blik zat ze voor het raam. Het eentonig geluid van de voortstormende trein hoorde ze niet. Het doel van de reis interesseerde haar niet. Daar zat ze dan. In een coupé tweede klas die stonk. Even had ze de mensen naast en tegenover haar aangekeken. Terwijl de één de Spits doorlas voerde een ander lange gesprekken met zijn mobieltje. Geen had aandacht getoond voor de vrouw die op het laatste moment de trein was binnengestapt. Ach er waren immers zoveel die alleen op reis…

Langs de Adriatische kust heerst een algenplaag.
In de badplaats Rimini wordt desondanks nog volop gezwommen, de geur van het zeewater lokt, zijn verfrissende werking blijft aantrekken. Iedereen geniet van het plezierig invullen van de vrijheid. De mensen paraderen over het strand, muziek komt uit alle hoeken, ijs en drank is er in overvloed, het is goddelijk.
Op zo'n dag zou je Fellini en al de andere doden de acute opstanding gunnen. Tussen al die zonaanbidders ligt Jochem, een stoere…

We gaan varen naar Enkhuizen en vandaar uit naar Hindelopen, Friesland. Is het plan.
Ligt er nog een plaatsje eerder T.? ‘Jawel Stavoren. Maar dat is niks joh’.
We vertrekken. Eerst weer uit ´de parkeerplek´ zien te komen. Motor aan. Boeien binnenboord.
Hoorn is een mooie plaats. Langzaam verwijderen we ons van de haven. Om ons heen al dat water. Ik staar in de golven en kijk weer op, her en der zie ik zeilboten en -bootjes en dat allemaal in dit mooie ochtendlicht.…

Woestijnzand schuurt zijn oude huid, de groeven alsmaar dieper
in zijn gelooide blote voeten.
Golvend goud ligt voor het grijpen, het interesseert hem niet.
Kristal is wat hij zoekt, een olijfboom, handen om in te knijpen.…

Mijn weg……
Donkere dagen kunnen je zomaar overvallen. Dagen waarin de weg die moet worden gegaan je niet duidelijk is. Zo zat ik daar eenzaam en alleen op het perron. Meer dan tien sporen telde het station. Reizigers liepen van het ene naar het andere. Daartussen zat ik. Als een eenzame vrouw tussen al het gewemel van mensen. En niemand die me schijnbaar zag. Peinzend keek ik om me heen. Ik zag mannen, vrouwen, kinderen groot en klein. Lachend, maar ook met ernstige gezichten. Ik vroeg me…