Het leven is soms erg leuk, vooral als je maling hebt aan alles (natuurlijk wel de beleefdheidsvormen in acht nemend) en je onbevangen op pad kon gaan.
Voor mij een nieuwe ontwikkeling, veroorzaakt doordat ik zekerder ben van mezelf dan ik ooit geweest ben.
Heerlijk, je hebt een afspraakje in Utrecht met iemand die je 47 jaar niet gezien hebt.
Je gaat gewoon, want wat kan er tenslotte nu helemaal gebeuren!…

Sinds een paar jaar woon ik in Frankrijk. Er gebeurt niet zo veel in een klein dorpje op het Franse platteland. Ogenschijnlijk onbelangrijke dingen kunnen daardoor wel aan waarde winnen.
Over dit soort zaken bericht ik maandelijks aan familie vrienden en kennissen in Nederland.
------------------…

Ik ben moe en in de war. De kerst(feest?)dagen gaan onherroepelijk gepaard met herinneringen aan het afgelopen jaar, en daar wil ik nu net niet aan herinnerd worden. De periode dat Kim net werd opgenomen op de PAAZ afdeling. Heftig!
En ook nu verlopen de feestdagen verre van soepel. Ik ben dus wel aan wat afleiding toe en kijk er enorm naar uit strakkies lekker met Tara naar Weert te gaan voor een x-mass/new-years party. Even een avondje mijn hoofd leegdansen. Sms van Tara.
van: Tara, aan:…

Tijdens de vakantie las ik het prachtige verhalenboek van de voetbaljournalist Hugo Borst 'Over vaders en zonen'. Het meest benieuwd was ik naar het verhaal ’De jongenskamer van Van Basten’, maar er staan veel mooiere vertellingen in dit boek. Aangrijpende verhalen over voetballers die openhartig vertellen over hun zonen, hun liefde voor hen, soms het haast onbeschrijflijke leed ook.
Toen mijn vrouw in 2007 in verwachting was voelde ik al snel dat het een jongen zou gaan worden. Ik kom uit…

Het licht flikkerde aan en uit in de kamer. Buiten gierde de wind langs de ramen en dikke sombere regendruppels sloegen tegen de gebarsten ruiten.
De harde en koude wind rukte enkele jonge bladeren van hulpeloos op en neer zwiepende bomen en ze zweefde wild en zwijgzaam door de lucht. Een enkele hond blafte wild en luid in de verte.
Het kleine gloeilampje dat aan het plafond hing, bungelde heen en weer door het voortdurende gestommel boven.
Het hield niet op. Het hield nooit op.…

In dunbevolkt Oostgroningen dicht bij de Duitse grens, omgeven door bossen, is na de oorlog een kamp gebouwd dat bestond uit een omheining van betonnen palen en gaas en daarbinnen houten barakken. Er zaten mannen gevangen die hadden samengewerkt met de Duitse bezetters, zogenaamde foute Nederlanders.
De jongste broer van mijn oma was er kampbewaarder; hij woonde buiten de omheining in een houten barak. Ik logeerde er als kind van zes jaar.
De woordenwisseling tussen oma en haar broer is…

Eigenlijks bedoel ik 'Stralende aanhef', een boek over 'Kosmos', de eerste bundel van Ida Gerhardt. Een eerste bundel is veelzeggend en betekenisvol, dat heeft Frans Berkelmans goed verstaan. In zijn voorwoord legt hij vooral de nadruk op de heelheid van deze bundel, 'zoals er in een horloge geen radertje gemist kan worden.'. Frans Berkelmans, een benedictijnse priester, is zeer deskundig te werk gegaan, hij spit werkelijk zo diep hij kan en met halve waarheden neemt hij geen genoegen. 'Voor…

In ons dorp is helaas geen garage meer.
De laatste keer dat ik er een beroep op heb kunnen doen was midden in de winter. Het had gesneeuwd; het was glad en toen ik bij een kruising op een smal weggetje een bocht wilde nemen, gleed ik gewoon rechtdoor een diepe greppel in.

Na een koude wandeling door sneeuw en ijs kwam ik bij de garage aan. Het was maandag en dat bleek nu juist de wekelijkse vrije dag te zijn. Een buurman wilde me wel even met de auto naar de woning van de garagist brengen…

Zaterdagmorgen, 8 uur.
Het is licht geworden, zie ik door de kieren van de gesloten luiken.
De kranten zijn gelezen, de radio staat aan.
De Doobie Brothers: 'What a fool believes'.…

Ze kennen elkaar van de bergsport, zitten op dezelfde club; als het circus in zijn winterresidentie verblijft komen ze elkaar regelmatig tegen. Voor de goede waarnemer is het duidelijk dat ze elkaar aardig vinden; hij een knappe vent met een gevaarlijk beroep en zij een sportieve sensuele vrouw.
Hij verbergt zijn gevoelens, zijn vrouw is zijn partner in de trapezeact. Kracht, souplesse en gratie in een schijnbaar moeiteloze vloeiende beweging op acht meter hoogte, vraagt grote concentratie en…

In de meimaand van 1895 werd de dichter-schrijver Oscar Wilde veroordeeld tot twee jaar dwangarbeid in de gevangenis van Reading, enkele kilometers van Londen verwijderd.
Dit gebeurde vijf jaar voor zijn overlijden in Parijs. Oscar was een gezette, charmante man van vijf-en-dertig, die smoorverliefd werd op de jonge, aantrekkelijke Lord Alfred Douglas, zoon van de valse, homofobe Markies van Queensberry. Hun verliefdheid was wederzijds en zeer hecht.
Had Alfred maar nooit zo'n vervelende,…

De walvisrug steekt boven het water uit. Een gladde glooiende helling. Glimmend van water, dat er met de regelmaat van de golven overheen spoelt. Hij lokt en roept. Er naar toe, dat wil ik.
De broekspijpen omhoog gerold, waad ik door het voorste meertje. Halverwege blijkt één stap plots erg diep te gaan, tot aan mijn kruis sta ik in het water. Snel door naar de prachtige glooiing die op me wacht. Daar aangekomen vlij ik mij neer, met armen en benen wijd uitgestrekt. Voor een groot deel wàs…

Met haastige stappen beklim ik de zoldertrap, in de wetenschap dat er ergens tussen al die oude spullen een hutkoffer vol herinneringen op mij staat te wachten. Herinneringen die mij hopelijk zullen helpen bij het terugvinden van ontbrekende puzzelstukjes uit mijn verleden.

Ik open de deur van de zolder en de verweerde spiegel van de grote, pompeuze linnenkast vangt mijn blik. Ik loop er naar toe en bekijk mijzelf. Wat ik zie is een jong meisje van veertien, de oudste van drie…

(à la Rimbaud)
Eén onsterfelijke joint in ruil voor de gave continu poëzie te schrijven, onsterfelijke. Wees stil en luister naar mijn brandende hart.
In kleine pikkeneesjes zie ik grommende leeuwen. In alle automobielen zitten voortvluchtige criminelen.
Uit het aangeveegde trottoir steken de behaarde armen van hongerige Neanderthalers.…

Ik zit bij de vijver in het park. Er zit een jongetje van een jaar of acht te vissen. Ellebogen op z’n knieën en de kin in z’n handen. Ik krijg de indruk dat hij niet op zijn dobber let, maar diep in gedachten verzonken is, minuten lang zit hij roerloos alsof hij uit hout gesneden is, hij doet me denken aan het beeld “Le Penseur” in Parijs.
Nieuwsgierig probeer ik beweging in hem te krijgen. “Vissen is hier verboden” zeg ik.
Hij legt glimlachend de hengel naast zich neer.
“Ik…

Het zwembad is winterklaar.
Gistermiddag nog een rondje gemaakt om langs de 'hors-sol'randen de waterlijn te ontdoen van insecten, veertjes, esdoorn-helikoptertjes, catalpabladeren en larven van watertorren.
Voor de laatsten is ons zwembad een waterparadijs.
Ze maakten het jachtinstinct in mij wakker.…

Te vaak gebeten en nu doodsbang om te leven. Ik krab mijn klauwen kapot aan de muren van mijn eigen huis. Ik wens de vrijheid van het wilde paard dat niemand kent. Ik luister niet meer naar het zinloze verstand van opgefokte vluchtelingen. Hun drang naar orde is een waan verpakt in angst en agressie.
Ik zal vliegen, voortaan ben ik de gierzwaluw van een uitstervend ras. Nee, dat kunnen zij niet. Wie is nu werkelijk de angsthaas en wie de waaghals?
Ik ken de grondwetten niet meer. Ik vind ze…

Na doorgezakt te zijn met een stel vrienden in het stadcentrum, wacht ik nog een poosje, voor ik in de auto stap en via de IJtunnel de stad verlaat. De politie kent mij en mijn auto, ze zouden me aanhouden en controleren op alcohol, het zal niet de eerste keer zijn dat ik een nachtje op het bureau mag logeren.
Na sluitingstijd van de cafés zijn ze niet zo actief, omdat ze mensen die naar hun werk gaan niet lastig willen vallen, dat zou onrust op bestuurlijk niveau veroorzaken.
Op de wallen…

Ik meld me bij Charlotte en Cornelis. Bellen kan ook, dat doe ik geregeld, maar dan krijg je het stereotiepe 'z'n gangetje' ten antwoord als je vraagt hoe het gaat. Z'n gangetje, ja, maar dat gangetje wordt wel steeds trager en moeizamer.
Charlotte vliegt allang niet meer door het huis. Na de steeds verder voortschrijdende artrose heeft ze sinds een half jaar ook te kampen met een soort reuma: pseudojicht.
Als ze naar Mathot gaat om stokken - iets of iemand heeft haar wijsgemaakt dat je er…

Het loopt uit de hand in dit land, met die nooit eindigende woningnood, er trekken zelfs mensen bij mij in omdat ik wat ruim woon. Ik zit de hele dag in mijn werkkamer te schrijven en het huis staat inderdaad praktisch leeg; verlaat ik mijn kamer loop ik voortdurend een vrouw tegen het lijf, ik weet niet hoeveel het er zijn, ze lijken op elkaar. Ik zie geen vriend en familie meer, alleen nog die krakers.
Ze zijn erg brutaal, doen alsof ze mij kennen, gedragen zich alsof ze thuis zijn. Ze…