Hoopvol had Rosa zich ingeschreven bij een datingsite. Zes jaar daarvoor was zij gescheiden en hoewel zij nieuwe vriendschappen had opgedaan, voelde zij zich toch nog wel eens alleen. Haar zoon Wim was inmiddels 15 jaar en ging steeds meer zijn eigen weg.

Met een positieve instelling, een goed gevoel voor humor en een niet onaardig uiterlijk had zij al gauw een date-contact. Na een week van heen en weer schrijven, ervoer zij het contact als leuk en vertrouwd genoeg om ergens af te spreken.…

Op een klein stationnetje, ’s morgens op het perron, stond ik te wachten.
Het was mistig, en in de verte hoorde ik de trein al naderen.
Het gestamp van de locomotief werd steeds luider, en met een hoop geknars van de remmen kwam het boemeltje tot stilstand.
De deur ging open en mijn blik viel op een strenge oude dame. Aangezien er verder niemand uitstapte moest dit mijn tante zijn. De toegesnelde conducteur bood haar zijn arm; door hem geholpen schreed ze waardig van het trapje.…

Niets heerlijker dan ’s nachts achter mijn beeldscherm te kruipen om daar mijn fantasie de vrije loop te laten. Niet afgeleid door knetterende brommertjes, luidruchtig door de straat racend, André-Hazes-muziek met de stereo op 10 – bij mooi weer vooral de balkondeur open zetten, zodat de hele buurt kan meegenieten - om niet te vergeten het legertje gillende meiden dat ’s middags uit school komt, liefst met zijn vieren of vijven naast elkaar, met als gevolg toeterende auto's.
Die avond…

Vanuit West-Vlaanderen naar St. Jan-in-Eremo, Hoepertingen of Zolder sporen, kan en doet niemand in een handomdraai.
Geef toe da’s durven orakelen. Die nuchtere vaststelling was het gevolg van een eerder zeldzame als rare uitnodiging die op een doordeweekse werkdag in mijn brievenbus viel.
Een eerste reactie was er één van ongeloof én verwondering tezelfdertijd. Een tweede had méér te maken met een flauwe grap van een bevriende computerfreak. De invitatie bleek niet minder te komen dan…

Het is 20.30 uur. Een zomerse dinsdagavond. Nog steeds hangt er buiten een tropische hitte. Ik zet mijn fiets naast het gebouw van het verzorgingstehuis waar mijn moeder woont en begeef me naar de lift.
Als ik haastig de gang van de 5e verdieping op loop en – weer veel te laat naar mijn zin - naar binnen ga, tref ik mijn moeder aan in bed. Ze draagt een nachtpon met lange mouwen en ligt onder haar laken met nog een dekentje er boven op. Het is verschrikkelijk warm in dit oude gebouw zonder…

(voor Boudewijn Maria Ignatius Büch)
Hij was ongrijpbaar als een behendige tovenaar, die bellen blies, die bellen was. Hij verbrandde zichzelf (de dolgedraaide watermolens in zijn zelfverkozen reservaat van zelfverachting) ten overstaan van een dom-lachende meute. Arme heilige, in een tijd die offers niet verdroeg. Diep verscholen in zijn ogen (de banaliteit van de top) loerde de eenzame gek, die met zijn helderziende brein de wereld verstootte om die wereld voor te zijn. Klagend bleef hij op…

(voor Cees Nooteboom)
Het is die intense blik, die mengeling van helderheid en argwaan, dat eenzame turen in de verte, zingend hoofd als een ballon in het nachtelijk azuur. De reusachtige bergkristal schiet als de eenhoornpijl dwars door je hoofd naar voren. Achter zijn kleermakersgelaat, zijn milde schoolmeestersschedel, de rijke bronnen van schittering en lafenis, de zwoegende stoker in de volle buik van het kloeke schip. Uit zijn oren vliegen de goochelvogels en uit zijn ridderhelmneus…

(voor Vladimir Majakovski)
In het kille Rusland, waar de wodka krachtig vloeit, waar de dichters koningen zijn, lopen jongemannen met opgeheven hoofd tijdens armoede en onderdrukking. Een dapper volk met grote idealen, maar altijd op zoek naar moedertroost.
Het vechtersbloed van de baby-dichter vocht tegen een wiegedood van speeltjes krijgen. Hij moest het iemand kwalijk nemen en zijn bloedende knuistjes richtten zich omhoog, naar de geboortesterren. Hij hoefde niet altijd te luisteren naar…

Mijn sollicitatiebrief was oké. Met een gevoel van ‘yes’ drukte ik op de verzendknop. Daar ging mijn email met bijlage. Daar ging ik, op naar een topbaan. The international challenge stond er boven de advertentie. Het bedrijf was wereldmarktleider in bouten. Daar wist ik niets van en daar zat dus een risico. De ochtend van de sollicitatie was ik tiptop gekleed. Netjes op tijd liep ik door de draaideuren de imposante hal in. Van vier kanten keek mij een grote groene bout vriendelijk maar…

'En van waaruit moet het nu verder?' J. B.
Dichten zonder te denken te zien mat u af krijs jubel voor het ochtend wordt doodnormaal vlinderslag langzaam breeduit leren liefhebben zinderen in kwabben die niet denken niet denken zachte kleurenfontein in het grenzelooszwarte kille onbestaanbare dwergpapegaaien of origami-vogels ja dansende woorden ( dat ben ik ) in een gietvorm zijn niet te denken branden te star voor onze woorden wees inktvis op het droge en verlaat mijn heelal! het lukt het lukt…

De grote zaal van het Concertgebouw is geheel uitverkocht. Straks om half negen zal het spektakel plaatsvinden: een uniek optreden van het beroemde Duitse hout- en koperblazersensemble 'Horntoll' met als Nederlandse gastdirigent Bas Bazuin.
Bazuins laatste concert was in Berlijn geweest. Hij vertelt me in de koffiekamer over de afgang van de steeds uit de toon vallende piccolo die beter vast had kunnen blijven zitten tussen de liftdeur. En dan die drie mobieltjes die tijdens de uitvoering…

Normaal gesproken is mijn zoon mans genoeg om voor zichzelf op te komen. Bij problemen op de lagere school echter is het wel normaal dat je als ouder contact opneemt met school als er zich iets voordoet. In goed overleg en met begrip van beide kanten kom je er met zijn allen meestal wel uit.
Sinds hij op het VWO zit doen we het anders. Komt hij met klachten over het onderwijzend personeel van zijn school en wil hij zijn verhaal kwijt, dan luister ik daar natuurlijk naar, geef mijn mening en…

"We gaan door," roep ik tegen mijn moeder.
Ze hangt een laken aan de waslijn en knikt. "Om vijf uur thuis zijn en pas goed op je kleine broertjes," waarschuwt ze. Het is een warme zomerdag. Ik loop met de kleintjes de straat uit en voel de zwoele wind op mijn gezicht. We gaan naar mijn doopmeter en dooppeter. In onze stad zeggen we daar mit en pit tegen.
Mijn mit komt oorspronkelijk uit Rusland. In de oorlog trouwde ze met een Nederlander. Mijn pit nam haar mee naar ons kleine kikkerlandje. Zij…

Waar het land breder wordt en de geest meer helder, ruimer en los (niet van allen, o blinder nee! ontvlucht die burgerlijke terreur! en toch, genoeg onschuld blijft er over), daar zag hij het levenslicht, in een uitvalsbasis naar de eilanden en verre, onbekende zeeën, zoals het avonturiers betaamt en dan met name in de geest.
Er waaien heel wat winden aan, heel wat verhalen, die hij gretig opsnoof, uitheems en hem betoverend, zoals het vreemde dat wel vaker deed met jongens van dit vlakke…

Tijdens meerdere bezoeken aan het zwembad had ik ze al zo vaak met bewondering gadegeslagen. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen, die een sprong van de hoge duikplank namen. Altijd weer fantastisch mooi om naar te kijken!
Veertien jaar en nog nat achter de oren - zo zou later blijken - nam ik mij steevast voor dit ook eens te doen. Met twee zwemdiploma’s op zak zou dat toch niet al te moeilijk moeten zijn en bovendien zou ik dat probleempje van die hoogtevrees - met een sierlijke duik -…

(voor Gerrit Komrij)
Hoe kan iemand zo vlijmscherp van tong voor de rest zo zacht als boter zijn, die bij de minste aanraking ineenduikt als een angstvallige onderwaterpoliep op de bodem van een donkere oceaan of zoals de tedere voelsprieten van permanente naaktslakken nog steeds in hun wakkere mechanisme geloven. Toen ik onverwachts omkeek zag ik hem in een volgende act, zichzelf verbergend achter de rug van een virtuele boom, wat bleek, zijn linkerarm voor de linkerhelft van zijn doorgroefd…

Zonnestralen die over het water glijden, tussen kabbelende bootjes met vrolijke mensen. Blonde haren met blauwe strikken, parasolletjes en manden met etenswaren, die op grote handdoeken eilanden vormen op het land en zich dromend lijken te spiegelen aan eenzelfde beeld wat zich op het water afspeelt. Zomerse drukte in zijn mooiste kleurenschakering, door zijn unieke lichtval. Wachtend op de ultieme druk op de knop, dat alles voor lange tijd bewaard en vastgelegd in een tijdloze dimensie van…

'Waar is nou weer die grote handdoek gebleven?' vraagt mijn moeder met lichte stemverheffing. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en ik verberg mijn rode wangen. Mijn ogen zoeken mijn kleine zusje en broertjes. Ik leg mijn vinger op mijn mond. Als samenzweerders in een groot complot zijn onze monden verzegeld. Net als elk jaar tegen Kerstmis, vindt er in ons huis een bekend fenomeen plaats; steeds meer dingen verdwijnen, vooral de linnenkast wordt geplunderd.
Het is 1962.
Bijna is het zo ver: we…

Het was een stralende dag en bovendien een dinsdag, dus marktdag!
"Tom, we gaan zo naar de markt". "Markt" herhaalt Tom van anderhalf blij. Hij is zichtbaar in zijn nopjes.

Nog even mijn spullen bij elkaar zoeken. De luiertas is gevuld, de buggy staat paraat, sleutels, waar heb ik die? Natuurlijk weer eens kwijt..…

Vandaag sta ik te demonstreren op het Binnenhof voor mijn nieuwe politieke FopPartij waarvan ik de enige lijsttrekker en stemmer ben. De politieke partij strijdt voor gratis Tabak. Dit omdat ik een pakje tabak per dag nodig denk te hebben en dit door het Binnenhof schreeuwend duur is gemaakt. Met tabak gaat alles beter maar het is slecht voor mijn kleine beursje en om hierin verandering te brengen ga ik met Harmke in de Pi-Polo demonstreren op het Binnenhof.
Alleen sta ik daar met mijn…