Het is bijna niet voor te stellen, maar rond 1960 was het een realiteit voor mijn moeder, vader en hun veertien kinderen; ze hadden geen koelkast. Hoe moesten de levensmiddelen dan bewaard worden? Ik hoorde als kind wel eens van grote koele kelders in grote huizen van rijke mensen. In mijn kinderlijke fantasie liepen die kelders helemaal door onder die grote huizen compleet met ondergrondse gangen, heel eng was dat, maar wel avontuurlijk. Van de gedachte alleen al kreeg je kriebels in je…

Het vriest dat het kraakt. Zo was de winter van 1959. Mijn slaapkamerraam is bedekt met prachtig, witgekleurde ijsbloemen. Het is ongelooflijk dat die uitbundige vormen vanzelf ontstaan als je slaapt. Door het raam kijken is onmogelijk, er is geen enkel plekje dat niet is bedekt met ijs. Ik blaas mijn warme adem tegen een klein stukje glas en krab met mijn nageltjes tegen het gesmolten plekje van een ijsbloem en na veel gepruts ontstaat er een gaatje waardoor ik de wereld aanschouw.
Een witte…

"Als je een uur gelukkig wilt zijn, neem een fles wijn. Als je 20 jaar gelukkig wil zijn, neem een vriendin. En als je een heel leven gelukkig wil zijn, zorg dan dat je een tuin hebt."
Deze Chinese wijsheid bracht een vriend van mij ter sprake, toen ik hem over de telefoon vertelde dat ik sinds kort een moestuin heb. Ik vermoedde dat hij net zíjn uurtje geluk achter de rug had. Mijn ongelukkigste jaar tot op heden was inderdaad het jaar dat ik niet over een dak boven mijn hoofd mèt een tuin…

(voor Sylvia Plath)
Je was als een wuivende kastanjeboom, je haren als bruine herfstbladeren en je ijspegelscherpe gedichten waren de glanzende kastanjes, die wij als hebberige lezers met de takken van de grond uit de boom wilden gooien, terwijl ze toch op den duur vanzelf wel vielen. De kastanjes vielen op de harde grond en zij spatten uiteen, er zaten warempel kostbare edelstenen in, maar ook vloeibaar levensbloed. Laffe omstanders renden weg, uit angst voor de rode vloedgolf in henzelf. Als…

(voor M. Vasalis)
Ach ja, lekker badderen onder een uiteenspattende deken van zoet-geurende schuim, niet zoals vroeger, toen ik nog dromend ronddoolde op de middelbare scholen, grauwe, teisterende concentratiekampen, mijzelf domweg vergapend aan de verzuurde, machinaal bestuurde kennis van menige leraar Nederlands, hoorde ik dat de edelachtbare heren Plato, Socrates en Aristoteles in Griekenland verbleven, maar dat Vasalis (ooit nog een kortstondig liefje van Slauerhoff!) ergens in Holland…

Nu moet het toch niet gekker worden!
Sinds enige tijd komt op mijn scherm rechtsonder een soort mannetje met bolle ogen. Het heeft de vorm van een grote paperclip. Nou ja, groot. Een centimeter of vier.
Ergens drukte ik weer eens op een verkeerde toets (haastige spoed, zelden goed) en daar kwam hij aangefietst! Echt waar.
Hij maakte een zacht, klokkend, hol geluidje. Plotseling was hij er. Zonder enige aanleiding.…

Onder de toren is het nog lang niet rustig, op het terras is nog een groepje in gesprek, binnen is de muziek allang verstomd. Aan de bar vinden in het staan nog wat gesprekken plaats die om de een of andere reden met grote haast gevoerd moeten worden, alsof er in de morgen geen nieuwe dag meer zal zijn.
Buiten wisselen de onderwerpen net zo snel als de wolkjes die gehaast aan de torenspits voorbijdrijven.
Een hard pratende jonge Belgische blonde vrouw links naast me heeft mijn waarschuwing dat…

Het kon twee kanten op vandaag. Of ik zou de dag van mijn leven hebben of ik zou zwaar depressief op mijn slaapkamer doorbrengen. Het feit dat ik nu zit te typen, is geen goed teken. What was I thinking!
Ik was boven wat aan het opruimen en zag mijn trouwjurk hangen. Wat is het toch een prachtige jurk en wat stond ie geweldig goed toen. Zal ik het nog eens proberen? What the fuck, we doen het gewoon. Zo veel ben ik toch niet aangekomen?
Blijkbaar was ik even vergeten dat ik een ultrastrakke…

Gek werd hij van al zijn patiënten zo langzamerhand. Zijn bloeiende praktijk in het centrum van de stad had hem geen windeieren gelegd.
G.S.M. Zieltjens was psychiater, voornamelijk bekend als behandelaar van psychosomatische aandoeningen, angsten, fobieën, depressies, relatie- en seksuele problemen. Door alle drukte, onrust en verdriet van de laatste jaren schreef hij voor zichzelf zijn eigen medicijnen uit. Inmiddels was hij grootgebruiker geworden: xanax, om de hele dag rustig te blijven…

De laatste tijd ben ik beslist niet erg in m‘n hum; sterker nog: ik ben zelfs bij tijd en wijle een heuse mopperkont en boos op mezelf. Met een gevoel van: “zet de motor uit als je in een file terecht bent gekomen en wacht totdat deze zich heeft opgelost” zit ik als het ware al wekenlang te mokken. Wanneer de persoon aan de kop van die file er ook zo over denkt, dan zou die toestand nog wel eens lang kunnen duren.
Dat ergert en verontrust mij nu al een poosje, uitgerekend tijdens een…

(voor Edward Morgan Forster)
De hele ochtend schreef je aan een roman, terwijl buiten het echte leven voorbij ging, maar binnen vond je het behaaglijk, waar je moeder even stoorde voor het brengen van een kopje thee, met de twee biscuitjes op het gebloemde Wedgwood-schoteltje. De tergend langzame aai over je piekerende bol zette je aan tot nog meer verbeelding, maar bij de eerste slokken thee ontstond er een grimmige blik in de ogen, snel dronk je het op en naarmate de omgetoverde jaren…

Het was zover op de Staete. De eerste twee bewoners, Elisabeth en Johannes, waren geronseld en nu moest de logistiek worden vastgesteld.
Kleine territorium-kwesties tussen Roosje en Melissa staken onverwacht de kopjes op en werden met nauw verholen vrouwelijk venijn uitgevochten over de hoofden van Albertus en Piet heen. Die keken genoeglijk toe, blij in de luwte te kunnen blijven.
Maar het begon te lang te duren. Piet, of all people, greep in.
‘Dames, leg niet zo te zeiken.’…

Ik ben veertig en gelukkig, zelfs met schizofrenie. Mijn moeder gaat eindelijk op vakantie naar Amerika en ik ben voor het eerst niet bang meer voor de dood hoewel mijn vader stierf toen ik drie was en ik op mijn vijfentwintigste met een psychose in een inrichting belandde overmand door angst.
Dat ik met hulp, kracht en de moeder nu eindelijk het geluk heb bemachtigd is een hele prestatie. Zo zie je maar weer dat het leven sterker is dan de dood en ziekte en angst en als ik het kon kan…

Elke dag komt er een paar keer een kleine bezoeker op mijn raam tikken.
Je zou verwachten dat het een roodborstje zou zijn, als men denkt aan het beroemde liedje “Roodborstje tikt tegen het raam tik tik tik”.
Maar nee, het is een pimpelmeesje.
Ik beschouw hem tegenwoordig als mijn vriendje.…

(voor Guillaume Apollinaire)
Zijn virtuoze bronnen zaten niet aanwijsbaar onder zijn gekwetste schedeldak, maar de mysterieuze kosmos balde in hem samen, de goden en godinnen waren zijn beste vrienden, dweepten zelfs met zijn artistieke begaafdheid, ook al hadden ze die zelf met veel moeite ontworpen. Dat deze dichterlijke reus geveld werd door een akelig vliegje was een hoogst bizarre grap van de natuur, alsof dat beestje stiekem naar binnen vloog, toen de deksel van zijn hersenpan open…

Albertus nam plaats op het terras om daar een gedoogpeuk te genieten. Dat kwam hem op een licht-afkeurende frons van Roosje te staan, die het zich als vrouw tot opdracht rekende steeds haar invloedsgrenzen te verleggen.
Albertus beantwoordde dat met een blik van ’jekennutmedoen’, waar Roos -dat zij in haar voordeel gezegd - in de tuinkamer stiekem om moest lachen.
Albertus voelde zich langzamerhand in de verdrukking komen. Zijn omgeving was grotendeels vrouwelijk. Story of his life. Zijn…

(voor Camille Claudel)
Zij wist haar bittere lijden aan de vluchtige schoonheid te vangen, zoals een rodeo-rijder een wilde stier temt. Zij was zelf het mooiste standbeeld dat ik ken, zo met die eeuwige teder-lijdende blik, een prachtig schip, dat een destructieve koers voer, met de aartsengel Michaël als boegbeeld. Opperste beeldhouwheldin, ik kus je lippen op een gekopiëerde foto, ik vrij met je ziel, omdat ik onze diepe verwantschap herken.
De dwalende massa is achterdochtig en keert…

(voor Georg Trakl (1887 - 1914))
In de mist van woorden zocht hij naar een woord van helderheid, dat hem kon redden van de ondergang, de hel in zijn hart, doorboord met gifpijlen, brandende speren, priemen van hout.
Wie zo zichzelf een pad moest banen, verloor zijn lach al gauw. Zijn angsten triomfeerden in een jeugd verstoft door oude schaduwen uit bange tijden, waar ogen niet bestonden, waar leegte in de leegte windstil kraaide van wanhoop en walging om het al te pijnlijke, de gruwel van…

Volgens de verhalen van begeleidster Harmke is Driezum een rustig dorp met haar eigen gebruiken.
Volgens Foppe gaat het ongeveer zo:
In het idyllische dorpje Driezum staan twee kerken, de dominees zijn al oud en houden er achterhaalde principes op na dat de vrouw voor haar man moet zorgen in huishoudelijk opzicht, iets waar H. haar neusje voor op haalt.
Verder is het vervoer over de openbare zandweg per tractor of bus twee keer per dag als de koeien worden gemolken.…

De vrouw in de deuropening keek onbegrijpend. ‘Mevrouw Hertsberger?’
‘Mevrouw Louise Hertsberger.’
‘Oh. Zeg dat dan meteen. Louise. Ja ja. Maar die is volgens mij ernstig overleden.’
‘Ja, maar ze heeft ons gevraagd eens bij u langs te gaan.’…