Verhalen

De allereenzaamste Ezel van de hele wereld

Er was eens een grijs ezeltje genaamd Ezelina. Zij was geboren in Bethlehem in een stal en toen achtergelaten omdat ze niet mee op reis kon met de wijzen en de ster die scheen aan het firmament. Eenzaam bleef zij achter en kreeg een beetje eten en geen aandacht. Snikkend kwam zij van eenzaamheid de nacht niet door die eindeloos lang scheen. 'Ik ben nog zo jong, ik heb een moeder nodig' dacht zij steeds in haar hulpeloosheid. Maar eenzaamheid maakt sterk en koppig groeide zij op tot een sterke ezelin en ging aan het werk om stenen te versjouwen op de Tempelberg voor het paleis van koning David.

Op een dag was zij aan het einde van haar krachten en stortte in een. Moe en mager lag zij aan de kant van de weg en niemand zag haar totdat een vrouw langskwam, genaamd Esther, Licht in de Duisternis betekent dat. Zij had net haar volk gered en zag nu wel dat deze ezel aan het einde van haar leven dreigde te komen. Liefdevol gaf zij haar aandacht en zorg aan deze eenzaamste ezelin en zo werden zij vrienden en ze gaf haar een eigen stal en weitje en Ezelina knapte zienderogen op.

Op een dag dacht Ezelina 'ik ben niet meer alleen, hoera' en van blijdschap balkte zij en huppelde weer rond als een jong veulen en al het leed was vergeten en zij leefde nog lang en gelukkig bij haar Esther.

Einde Vertelling van Foppe de Ezelvriend

Schrijver: foppe oostenbrug, 22 augustus 2009