kringloop tot in de dood

hier zit en staat een man in rouw.
ik beloof vandaag geen hoogstaande, quasi perfecte poëzie.
pietje de dood doordrenkt elke letter met een teveel aan
emotionele prietpraat. wees maar zeker dat ik weer
heel de wereld hartstochtelijk haat. ik heb woede
in mij en die gulpt er nu in één waanzinnig
naar beneden stortende waterval uit. maak je klaar
om jezelf te wassen met woorden die je op een druilerige
dag als deze liever niet hoorde. het is weer eens
wat anders dan jezelf inzepen met douchegel van axe.
ik ben liever niet achterbaks, ik gooi iedereen
in het gezicht wat ik hen ook maar enigszins
in het gezicht kan gooien. niemand kan mij nog plooien
nu ook mijn vierde beminde grootouder de grond
in moet. ook het sterven van de anderen was geen
flierefluitende weekenduitstap. grootvader één ging heen
na een tien jaar durend en bij voorbaat verloren gevecht
tegen multiple sclerose. heeft hij ooit gelopen,
vroeg ik mijn moeder toen ik hem onlangs fier rechtop
staand op een foto naast me zag. ik herinner me hem
alleen op bed uitgestrekt. de dag dat hij een decennium
elders was, eerde ik hem door in anderhalf uur
een halve marathon af te malen op het strand
van oostende. ik rende en rende ondanks de spierpijn
die mijn benen bij elke meter meer jende. mijn pijn
was een futiliteit als je het met zijn pijn vergelijkt.
schrap dat laatste, het zou verboden mogen zijn
om pijn te vergelijken. leedvermaak daarentegen,
dàt mag blijven. toe maar, lach maar, breng die aan elkaar
geplakte lippen van elkaar en lach, lach om mij. lach
om jezelf en om de man of vrouw die je in de spiegel
met veel plezier uitlacht. ik heb een karrenvracht
aan cynisme in het lijf dat niemand op één twee drie
verdrijft. ik blijf mezelf: een clowneske gek. mijn
grootouders kreeg ik altijd aan het lachen met het
trekken van gekke bekken. dus, toe maar, lach maar,
kietel jezelf onder de naar zweet geurende oksels en lach,
lach om mij. en neem een bad. of staat er net in uw
badkamer geen douchegel van axe? jammer, dan vrees ik
dat het verleden ook aan u blijft kleven. u vindt dat
overdreven? u toont liever geen habbekrats aan
medeleven? de heer zij geprezen! laat ons even snel
naar enkele regels hierboven sjezen. de mensen blijken
jezus graag met mij te vergelijken. wees gerust,
ze zullen dat alleen doen bij leven, ik ben er de man
niet naar om tweeduizend jaar te overleven. en dat jezus
daar wel in lukte, dat kan mij niet verdommen. alsof
die zogezegde mirakelman het overleden verleden
uit kan gommen. nee, ik zal het hem vergeven dat mijn
grootmoeder die twee jaar geleden in december ging
dat op één been deed. of dat haar man, mijn grootvader,
haar pas zo'n twee maanden later volgde, terwijl hij
door de woekerende kanker in maag en darmen al veel
langer naar verzachtend donker verlangde. en moet ik
misschien applaudisseren omdat mijn grootmoeder
eergisteren onverwacht bezweek na een halve week
van geregeld flauwvallen? de reden bleek een longembolie.
voor de leek: een verstopping van de longslagader.
de maagzweer die in haar binnenste prijkte, maakte
bloed verdunnen niet mogelijk. en dan zwijg ik
nog over de heer alzheimer die haar hersenen
langzaamaan aan gruzelementen trapte. als niet-gelovige
kan ik niet geloven dat ik minder dan vierentwintig uur
voordien nog met haar grapte. ik zie haar weer met me
lachen om dan te zeggen: clown. het spijt me, maar
deze clown huilt niet langer van het lachen.
hier zit en staat een man in rouw.

aandenken aan Gerardina Vets
30 november 1924 - 23 oktober 2003

Schrijver: David Troch, 2 november 2003

davidtrochyahoo.com

Biografie van deze schrijver

dood alzheimer sterv alzheimer sterven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.6 met 15 stemmen 3.266