Een avondje Zhenjiang (China)

[...]
De avondschemering zet in boven de machtige Yangtze, platte schepen met heldere petroleumlampen verlicht, varen rustig voorbij. De temperatuur daalt onmiddellijk naar het vriespunt. Wandelend langs de berm kijk ik naar het spiegelgladde meer van Yinshan park.
Vanmiddag ontdekte ik enkele restaurants dichtbij het hotel, naar ik mag hopen met vriendelijker personeel dan tijdens de lunch vandaag.
Ik maak een rondje door de buurt en moet concluderen dat er niet veel volk uiteten gaat in Zhenjiang. De restaurants zijn stuk voor stuk verstoken van klandizie (misschien is er voetbal op TV?). Bij een van de eettentjes, op een smoezelige hoek van de straat, zitten toch twee personen aan een tafeltje onder het felle TL-licht. De twee personen, een man en een vrouw van middelbare leeftijd, blijken naderhand de eigenaars zelf te zijn.
Een kwartier later slurp ik van een waterig soepje waar onversneden bladgroente in drijft. Een TV die naast de ingang hangt, spuwt onafgebroken flitsende clips uit van de Aziatische MTV. De uitbaters, laat ik ze meneer en mevrouw Wang noemen, kijken ongeïnteresseerd toe en vertroetelen een minuscuul wit hondje. Een vies hondje dat op de vacht afgaand in een frituurpan gelegen heeft.
Onder het afrekenen kan mevrouw Wang mij vertellen dat de zaken rond het middaguur meestal beter zijn dan in de avond. Toch geeft het een ongemakkelijk gevoel om zo moederziel alleen in een verlaten restaurant te zitten.
Het Bamboo hotel gaat nog een stap verder. In de vleugel waar ik slaap, na ruwe schatting 200 kamers, heerst een totaal desolaat. Het lijkt wel alsof ik de enige gast ben en naar alle waarschijnlijkheid is dat ook een zo. Wanneer ik de kamerdeur achter mij dichttrek, sluimert er niets dan sinistere stilte in het gebouw.

Laat in avond schrijf ik aan een gelakt ebbenhouten tafeltje dagboek aantekeningen. Alle leuke en nare voorvallen noteer ik in telegramstijl in een kladblok. Ik begin net met een grappige gebeurtenis -de hippe vaderlandsgezinde monniken van Yinshan- tot er geluiden doordringen vanuit de gang. Eerst zacht, dan langzaam aanzwelend tot duidelijke klanken. ‘Iets’, gaat één voor één de kamers binnen om onduidelijke redenen. Vanuit de kamers klinkt iedere keer gerommel, waarna de deur hard wordt dichtgetrokken en de volgende kamer aan de beurt is. Ik laat mijn schrijfwerk voor wat het is en beschouw de situatie vanuit rationeel perspectief; Ik zit alleen op een hotelkamer, in een verlaten vleugel, met als enige wapens een pen en mijn vuisten. Een slappe twee centimeter dunne deur scheidt mij van het naderende onheil.
Mijn hartritme begint te stijgen, tien slagen voor elke kamer dat het onvermijdelijke dichterbij komt. ‘Kan ik nog ontkomen via het raam!?’, denk ik paniekerig. Onzinnige gedachtes schieten door mijn hoofd; ‘ga onder het bed liggen, barricadeer de deur met het nachtkastje, hoe moet dat nou met mijn gekochte treinticket?’
De kamer naast mijn vertrek wordt doorzocht, omgekeerd. Via de linkermuur luister ik gespitst naar al het gerommel dat gaande is. Het is mij nog steeds niet duidelijk hoeveel personen er aan het rommelen zijn.
De deur valt dicht…
Even is het stil.
Voetstappen…
Ik hoor mijn horloge tikken (onmogelijk, het is digitaal).
De sleutel vindt het sleutelgat. Langzaam draait zij rond. Een zacht klikje.
Een harde duw en de deur geeft morrend mee. Het geluid van schuiven over stug tapijt.
Ik slaak een zucht van verlichting, mijn hotelkamertje is overgeslagen.

Tien minuten later zie ik door mijn spionnetje de belager in levende lijve. Een klein schoonmaakstertje schrobt met grote slagen het karpet.
[...]

reizen china reisver china reisverhaal

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

-0.2 met 5 stemmen 850