Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

de Laatste Tijd

Tijd is iets ongrijpbaars, iets onbegrijpelijks. Het mag iets zijn wat door mensen bedacht is, het maakt het daarom niet minder pijnlijk of echt, en de krassen die het achterlaat bloeden net zo erg als elke andere. Maar wat tijd ook mag zijn en wat het ook mag betekenen, Tijd begrijp je en mis je, net zoals bijna alle andere dingen, pas echt, als het beste ervan weg is gegaan.
En ik probeer angstvalling vast te houden aan een tijd, een moment, een periode, een jaar of een los aantal maanden. Steeds meer grijp ik me vast in iets dat goed is, maar waarvan ik weet dat het veranderen gaat, en snel. Steeds vaker wil ik niet meer zien wat ik nu nodig heb, en hoe ik mij soms voel. Ik blijf vasthouden aan iets dat goed was.
Maar tijd kan je niet vasthouden of vastpinnen, het gaat om je heen als niets anders om je heen gaat. Niets kan blijven zoals het is, hoe goed of slecht ook, dat is de les die ik nu aan het leren ben. Ik moet nu, of in ieder geval heel binnenkort, veranderen. En al is het al lang niet mee zo goed als het was, ik wil niet meer.
Tijd dwingt mij volwassen te worden, en achter te laten waar ik me thuis in voelde. Volgens de Tijd ben ik nu lang genoeg gebleven in deze situatie, maar als hij nou eens zag hoe relatief kort ik maar echt gelukkig geweest ben. Hij ziet dat niet, want Tijd is blind. “Time waits for no man,” en daar ben ik natuurlijk geen uitzondering op.
Dus daar ga ik, mijn laatste jaar. Mijn laatste maanden, de laatste momenten. Ik zeg niet dat ik daarna niet meer gelukkig worden zal, maar hoe moet ik me dat in vredesnaam voorstellen? Nog nooit ben ik een nieuwe situatie ingegaan die zo onbekend is als deze. En waarin ik zo weinig mensen mee neem als nu. Waarin ik zo weinig zin in had als wat er nu gebeuren gaat.
Ik zou bijna, als je het niet te serieus neemt alsjeblieft, wensen, dat het gewoon allemaal zou ophouden nu. Dat ik voor altijd kan blijven zweven in dit moment, want vraag je me nu te kiezen tussen nu ophouden of doorgaan, het spijt me wel, ik blijf mooi hier.

Ik ben niet bang, als je dat al denken mag. Niet voor verandering, niet voor ouder worden. Wel voor achterlaten, en vergeten. Er zijn al zoveel dingen waar ik op dat moment dacht: dit mag ik nooit vergeten, hoe goed ik mij nu voel. En toch ben ik ze vergeten, gedeeltelijk.
Toch moet ik, en dat weet ik. Tijd dwingt mij, maar het is niet zijn schuld. Het is de mijne, want ik wil de maanden, waar in ik zó gelukkig was, voor altijd blijven leven.

Schrijver: Sirce, 2 november 2003


Geplaatst in de categorie: tijd

1.6 met 19 stemmen 1.877



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)