Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verdovende werking

‘De rotschoft’, fluisterde ze, en schrok van haar reactie. Ze hoopte dat de jonge man aan het tafeltje naast haar het niet had gehoord.
Gelukkig, ze zag dat hij onverstoorbaar zijn Volkskrant las.
Dorothea hield het mobieltje stijf omklemd in haar zwetende hand. Op het schermpje keek de SMS-boodschap haar hatelijk aan.
‘Smerige schoft’, ze zei het nog steeds ingehouden, maar kennelijk beter hoorbaar dan de eerste keer. De pagina met het gezicht van een tot tranen geroerde George Bush ging naar beneden. ‘Probleempje?’
‘Nee, hoor.’
Hij keek verbaasd. ‘Oh, u zit zomaar wat te vloeken. Gezellige bezigheid.’ De krant ging langzaam weer omhoog. Middenin stokte de beweging, half verscholen achter het stuk papier keek hij haar doordringend aan. ‘U kunt mij veel wijsmaken, maar dit niet. Zo te zien en te horen heeft u flink de pest in.’
‘Kunt u wel zeggen. Mijn afspraak zegt net af, de klootzak.’
‘Nou, nou, nou! Zakelijk of privé?’, wilde de ander weten.
Gaat je geen donder aan, schoot door haar heen, maar iets in zijn gezicht bracht haar op andere gedachten. ‘Privé!!’, zei ze met nadruk.
‘Tja, dat kan hard aan komen. Vriend? Echtgenoot? Niet dat ik nieuwsgierig ben, maar nou we het er toch over hebben!’
Hij maakte een zelfverzekerde indruk. Meestal kon ze dat moeilijk hebben, zeker als het een man betrof. Maar nu lag het toch anders, op de een of andere manier voelde ze dat ze hem kon vertrouwen. En dat was heel wat. Ze had al zoveel opdonders gehad.
‘Vriend, nou ja… We hebben wat samen, laten we het daar maar op houden. Maar nu stuurt meneer mij met een rotsmoes het bos in. En ik was er nog zo voor gewaarschuwd dat hij mij vroeg of laat zou laten vallen.’
‘Vervelend, heel vervelend’. Hij legde de krant neer, boog naar haar toe en stak zijn hand uit: ‘Mag ik mij even voorstellen: Bosvliet is de naam, Henk Bosvliet.’
‘Dorothea De la Croix’. In een impuls liet ze er op volgen: ‘En als we dan toch vertrouwelijk worden: ik ben, eh ,medisch secretaresse….’
‘Da’s ook toevallig, ik ben artsenbezoeker. U weet wel, ik laat doktoren met de nieuwste medicijnen kennismaken.’
Ze lachte: ‘Oh, zo’n type dat ik van mijn baas altijd moet afwimpelen.’
Hij dacht even na en vroeg, aarzelend: ‘Eh.., die Van Ketel, is dat jouw baas? Ja? Dan moet ik je gistermiddag aan de lijn hebben gehad. Vriendelijke tante ben jij, zeg. Ik ben zelden zo snibbig behandeld. Maar wel afdoend, de naam Van Ketel heb ik meteen van mijn lijst geschrapt.’
Hij keek haar vragend aan: ‘Je vindt het toch wel goed dat ik je tutoyeer? Mag ik je nog een kop thee aanbieden? Of iets pittigers, dat is misschien meer op z’n plaats, na zo’n vervelend bericht. Een wijntje?’ Hij wenkte de kelner, terwijl hij opstond en aan haar tafeltje plaatsnam.

Bij het tweede glas voelde ze zich al licht in haar hoofd worden. In de spiegel achter de bar keek ze zichzelf blozend aan. Meestal kon ze zich daar aan ergeren, nu interesseerde het haar geen klap. De pijn van het afzeggen van Eric was er nog steeds, maar de gezellige en vertrouwelijke sfeer werkte als een pleister met verdovende werking.
Ze was al snel op de hoogte van zijn kersverse relatie met Marja, waarmee hij om vijf uur in dit grand-café had afgesproken. Ze zouden uit eten gaan en daarna een bioscoopje pikken. Tegen zijn gewoonte in was hij aan de vroege kant en had daar gebruik van gemaakt om rustig zijn krantje te lezen.

Toen hij haar nog een glas wilde aanbieden, zei Dorothea, terwijl ze op haar horloge keek: ‘Heel lief van je, maar ik moet weg. Marja kan hier over tien minuten zijn. Lijkt me niet zo leuk als ze jou met een ander ziet. Bedankt voor je aandacht en troostende woorden, maar ik moet nu opstappen. Dag, prettige avond samen.’
Ze moest even wennen aan de temperatuursovergang. Ze gloeide van de wijn en de opwinding en voelde zich wat onwezenlijk. Dorothea liep langzaam langs het raam waarachter ze met haar nieuwbakken kennis had gezeten. Ze zag hem heftig in zijn mobieltje praten en nogal beteuterd kijken. Maar toen hij haar op het trottoir zag passeren brak er een glimlach door.
Hij stak zijn vrije hand op en gebaarde haar weer binnen te komen…

Schrijver: Ger Belmer, 27 juni 2004


Geplaatst in de categorie: liefde

2.2 met 11 stemmen 1.443



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)