Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vera

Hijgend bekeek hij het resultaat van de hevigste woedeuitbarsting uit zijn 52-jarig bestaan. Verbijsterd over zijn eigen gedrag.
Ze lag op de laminaatvloer die hij vorige week nog zo netjes gelegd had. Uit de gapende wond boven haar linker oog stroomde het rode vocht over het resultaat van anderhalve dag hard werken.
‘Vera, Vera’, hoorde hij zichzelf kreunen.

Hij keek naar zijn rechterhand, waarin hij het moordwapen vasthield. Stevig, heel stevig, alsof de slachting niet afgelopen was en hij nog één keer keihard moest uithalen. Maar zijn debuut als moordenaar was geslaagd. Hoe vaak hij op haar ingemept had wist hij niet, het was voldoende geweest.
Hij liet de kandelaar vallen. Z’n knieën voelden slap en hij zakte neer naast het dode lichaam; zich niet bekommerend om de uitwaaierende plas bloed.

Minutenlang zat hij zo. Voor zich uit starend. Een roerloze gestalte.
Langzaam maakte het beest in hem weer plaats voor de rationeel denkende man die in zijn familie, vriendenkring en op zijn werk toch vooral als vriendelijk, rustig en goedlachs bekend stond. Okay, als jochie en later ook als puber kon hij gigantische driftbuien hebben, maar hij had in de loop der jaren geleerd die onder controle te krijgen. De heethoofd van toen had plaatsgemaakt voor een redelijk evenwichtig mens. Als er eens iets van drift in hem op kwam, wist hij zichzelf met enige moeite in het gareel te houden. Daar was hij best trots op, hoewel hij dat niemand liet blijken. ‘Ik mag je wel’, placht hij ‘s morgens bij het scheren tegen zijn spiegelbeeld te zeggen.

De afgelopen maanden was dat niet meer voorgekomen. Het ontslag had hem zwaar getroffen. Ja, hij had het zien aankomen en maatregelen genomen om niet in een zwart gat te vallen. Drie dagen in de week werkte hij keihard aan het opknappen van de kleedkamers van de club waar z’n jongste zoon voetbalde. Maar hoe zeer hij zich inspande en hoe lovend het bestuur ook over het resultaat was, het kon hem niet bevredigen.

‘Gerard, je moet aanpakken, lul!’, zei hij tegen zichzelf, het slagveld overziend. Hij mocht niet in dit horrortafereel aangetroffen worden. Een blik op zijn horloge leerde hem dat hij nog hooguit een uur en vijftig minuten de tijd had om zich van het lijk te ontdoen, de sporen uit te wissen en zich weer toonbaar te maken.

Na het avondeten vroeg zijn vrouw: ,Waar is Vera nou toch? Ik geef haar altijd om vijf uur haar brokjes. Begin me nu toch wel ongerust te maken. Zo'n poes op leeftijd, je weet maar nooit. Jij was de hele dag in de tuin aan het werk. Leek ze ziek, kotste ze of kroop ze weg?’
,Nee, dat niet. Maar ze zeurde wel vreselijk, liep mij steeds voor de voeten en vroeg voortdurend om aandacht. Ik werd er doodmoe van…’

Schrijver: Ger Belmer, 24 juni 2004


Geplaatst in de categorie: misdaad

1.5 met 4 stemmen 828



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)