Alle inzendingen van I.Broeckx

De "Winkel van Swinkel", op de hoek van de Brunostraat in Tilburg West is merkwaardig gesitueerd in de achterstandswijk en ze toont haar collectie van cadeaus en woondecoratie in haar etalage. De eigenaar moest allerlei moeilijkheden overwinnen voor hij kon verschijnen achter zijn toonbank om 10.00...

Ze kwam uit Breda, de stad die ik met mijn kinderlijke verbeeldingskracht "de serene stad" noemde. We schreven 1962: tweede klas lagere school. We leerden het schrijven met pen en inkt en de schuin geschreven hoofdletters namen vormen aan onder onze kinderhanden. De zelfgemaakte inktlap met de...

Het was druk bij Café-Restaurant "De Spaarbank" aan de Noordstraat, waar de lokalen herinneringen oproepen aan lang vergeten bestemmingen van dit gebouw. Vermoedelijk waren het op deze zaterdagmiddag allemaal studenten die waren komen opdagen. Ik wachtte twee lange uren op een vriend. De...

Tijdens mijn gebruikelijke zaterdagse rondgang over de Tilburgse markt aan het Koningsplein besloot ik bij een klein kraampje, een klein keukentje waar geadverteerd werd met Indonesische lekkernijen, twee loempia's te bestellen. Deze werden verwarmd op een comfoortje door een uitheemse dame met...

De treinreis duurde niet lang. Ze voerde over de bruggen die noord en zuid verbinden en die uitzicht bieden over de wateren, bevaren door een enkel stoutmoedig schip en leidde naar de metropool, zetel van onze regering, waar de hoogbouw onwaarschijnlijk oprijst. Een tramlijn verbindt de voorstad...

Ik had aan zijn sterfbed gezeten, terwijl de tranen als rivieren zonder doel of bestemming hun weg zochten over mijn gezicht. Hij had me gevraagd hem voor te lezen uit de roman, getiteld: "De jongensjaren van....", zijn favoriete boek uit zijn jeugdjaren. "Flink zijn" vermaande hij me bij het...

De grijsharige meneer die vóór mij zat in de tram die haar ogenschijnlijk eindeloze parcours voortzette op het traject Den Haag - Zoetermeer verzekerde mij dat hij de kluts op digitaal gebied geheel kwijt was. Wat een overeenstemming kwam tot stand tijdens de korte ogenblikken, gedurende het...

Plotseling stond hij vóór me en ik kon zijn naam wel uitschreeuwen: "Sjoerd!". Hij was de zoon van mijn tante en hij droeg de gelaatstrekken van de moeder en van de opa, mijn goede oom Gérard. Na lange jaren van ijzingwekkende vervreemding en eenzaamheid, en na een leven, geleefd in sferen en...

Ik werd aanvankelijk wel degelijk opgenomen in de groep en ik volvoerde het notuleerwerk met enig enthousiasme. We kwamen samen in het Zorgcentrum en vanzelfsprekend voerden de personen die zichzelf het belangrijkst vonden het hoogste woord. Er stond een geringe vergoeding tegenover die mijn...

In de helverlichte winkel aan de Bredaseweg waar mijn oude gezicht waarmee ik niet meer op de cover kan, weerspiegeld werd in de blinkende spiegels, trok de optometrist een willekeurige lade open. Hij toonde mij een montuur dat aan de prijs was: driehonderd euro. Eerder had hij mij gevraagd met...

Met de verpleger had ik een stilzwijgende verstandhouding. We lachten beiden geamuseerd maar met mildheid en mededogen om het lot van mijn tragische en betreurenswaardige broer die op die bewuste dag drie platen uit het plafond gesloopt had. "Wil Thijs niet kleuren in het mooie boekje?" vroeg...

Het bureautje stamt uit 1920 en is dus ruim een eeuw oud. Het behoorde tot de inboedel van mijn voorvaderlijk huis; het huis aan de Oude Markt, waartoe eveneens de monumentale spiegelkast behoorde die mijn huis nog siert en waarin mijn voorouders hun beeltenis moeten hebben aanschouwd. Lang nog...

De dood zou niet meer lang op zich doen wachten; deze werd verwacht. Ik was met een gigantisch boeket op pad gegaan naar de Anselmusstraat om de verdiensten te erkennen waarvoor hij niet gehonoreerd was en om de collega te zijn die hij gemist en zozeer verdiend had. Zwaar vermagerd maar toch...

De diverse etablissementen in en om de stad lijken soms alle variaties op een thema te vormen met hun authentieke inrichting van oud hout en glaswerk, met de prenten aan de wand en met de muziek die weerklinkt. En er zijn er vele. Zo ook lijken soms de weduwen die reizen met de "Opstapbus"...

Een Regiotaxi hobbelt voort als een mislukte cakewalk door de straten, die alle de naam van een componist toebedeeld hebben gekregen. In de Massenetstraat stapt mevrouw in en vervolgens vloeien vele klachten van haar lippen. Diepe rimpels, lopend van ooghoek naar mondhoek, tekenen haar gezicht en...

Mevrouw was wonderlijk uitgedost. Zij droeg een zwarte hoed met veel tierelantijnen eraan. Ik werd hartelijk verwelkomd want vandaag was het de grote dag van de opening van "Het Boshuis", de nieuwe voorziening voor ouderen van "De Wever". Hoewel we genodigd waren voor het grote feest, koos...

Een herinnering houdt mijn beste vriendin levend aan de man die mijn vader was en wiens genen krioelen in mijn bloed en aderen. En zo herleeft hij, leeft hij voort als had niet het graf zijn terugkeer en wederopstanding voor altijd onmogelijk gemaakt, verhinderd en verboden... In mijn...

De leraar, onze trouwe en zeer religieuze leraar, een pater die een heel netwerk bezat van nonnen en paters in Frankrijk, Zwitserland en Italië, waarop hij een beroep kon doen, hield een verrassing voor ons, scholieren, achter de hand: een reis die op handen was en waarvan we nog geen weet hadden....

Het was zelden verbijsterend onaangenaam op de Afdeling Tekstverwerking van het grote kantoor. De cheffin, mevrouw J., soms gekleed in een roze wollen jurk, waakte zoals een kloek over haar kippen waakt over de aan haar zorgen toevertrouwde typistes. Een poster van een lieflijk veulen hing tegen de...

De dames en heren van de Verenigde Senioren Partij kwamen bijeen in een ruimte op de bovenste etage van ons voormalige gemeentehuis. Het lokaal bood een grandioos en spectaculair uitzicht over de mij zo vertrouwde stad. Ik had me opgeworpen als hun notuliste. De complimenten over mijn...

Mijn pijnlijke linkerbeen heb ik meegesleept tot aan de Veemarktstraat. Daar is het altijd gezellig in de Vincent Shop waar drie oudere, grijsharige dames het bewind voeren. Het is er een oase voor armoedzaaiers. Jong en oud snuffelt er rond en men betast de kleding aan de rekken vluchtig alsof men...

Haar sinds lange tijd grijze haar valt in een lok gedeeltelijk over haar gezicht. Haar kleine, lieflijke handen zijn zwaar getekend door ouderdomsvlekken, zoals het hart en de ziel getekend en verminkt zijn door de opeenstapeling van incidenten in haar leven, door de insnijdingen van de pijn, van...

Ik ben gearriveerd op het Zorgcentrum. Het blijkt dat de verwarring van mijn vriendin is toegenomen, maar zij wil graag boodschappen gaan doen bij de "grote Albert Heijn", een in Tilburg bij vrijwel de gehele bevolking bekende en in hoog aanzien staande zaak. Vandaag zal de wispelturigheid...

Ik ben opnieuw verschenen voor de man die mijn redding en toekomstverwachting zou moeten betekenen; de longarts. Zijn eerste pertinente uitspraak was: "Ik moet u in mijn vingers krijgen" (zou hij werkelijk mijn oude Rubensiaanse lichaam willen omhelzen?). "De foto is goed", beweerde hij,...

Mevrouw was naast me komen zitten op het metalen zitje bij de bushalte. Diepe rimpels bezetten haar gezicht en hals. Haar bruine, trouwhartige ogen waarmee zij opgewekt de wereld scheen te beschouwen rustten in diepe opgezwollen beddingen. "Wij komen uit Goirle", verklaarde ze, "maar we...

De voormalige kerk, die jaren geleden verbouwd is tot Wijkcentrum, herbergt op haar eerste verdieping mooie sfeervolle lokalen met witte neonverlichting en chique meubilair. Een inpandig raam biedt een doorkijkje naar een peuterspeelzaal waar rieten kinderstoeltjes staan opgesteld. Een...

En zo herinner ik me, vader!, hoe we samen in de stoelen met de kobaltblauwe stoffen bekleding in de desolate gang van het verpleeghuis, omringd door wanden van glas, bespraken hoe je me de encyclopedie zou nalaten, je kostbare en dierbare bezit. De encyclopedie die voor jou na de woelige...

Aan het interieur kan een zekere huiselijkheid niet ontzegd worden, hoewel de verloedering is ingetreden. Aanvankelijk denk ik het nog te kunnen vergelijken met de "gezegende omstandigheden" waarin ik eens verkeerde; met de vriendenhuizen waarin ik welkom was en met de sfeer en de gunstige...

In de lichtgroene lijkwade, waar zij zelf met een rand omheen gefestonneerd had, zou zij neergelaten worden in het vers gedolven graf op de natuurbegraafplaats. Sterke mannen zouden het drieëntachtigjarige lichaam neerlaten in de aarde nadat de liederen zouden zijn gezongen en de woorden van...

Het is welhaast vanzelfsprekend dat in Tilburg voor de studenten in de omgeving van de campus heel wat tot stand is gekomen dat voorziet in hun behoeften. Grote witte letters geven aan dat zich ergens achter de solide stenen vesting van de muren de sportzaal bevindt waar ik veertig jaar geleden...